Մենք խնդիր ունենք` ազգային ներգին ճգնաժամ, որն էլ բերում է նրան, որ երևի թե միայն Հայաստանում կարող է ասուլիսի թեմա դառնալ «երջանի՞կ է այսօր մեր ազգը» հարցը:

Լրագրողների հետ հանդիպմանն ԵՊՀ կիրառական սոցիոլոգիայի ամբիոնի վարիչ Արթուր Աթանեսյանը` անդրադառնալով այն հարցին, թե` երջանիկ են արդյո՞ք հայերն ասաց. «Ճգնաժամային իրավիճակներում գտնվող ազգերը, ժողովուրդները երջանկությունն այլ կերպ են ընկալում, այսինքն`երջանկությունը ընկալում են որպես դժբախտության բացակայություն: Եթե մեզ չեն սպանում, ցեղասպանում, վտարում, ուրեմն մենք երջանիկ ենք: Եվրոպայի համեմատ մենք երջանիկ չենք, բայց համեմատելով 20-րդ դարասկզբի մեր պատմության հետ` երջանիկ ենք: Բնականաբար, սա այն երջանկությունը չէ, ինչ ռուսների ու ամերիկացիների մոտ է»:

«Եթե բավարարված չեն մարդու հիմնական, բազային պահանջմունքները, դրանք չեն կարող երջանկացնել մարդուն: Մարդը դատարկ ստամոքսով չի կարող բարձր արժեք ստեղծել: Ուրեմն` նրա պահանջմունքները ռեգրեսիա են ապրում», — համոզված էր ասուլիսի թեմայի քննարկման մյուս մասնակիցը`Հոգեբան Կարինե Նալչաջյանը: Նրա խոսքով` երջանկության ընկալումը, բացի անհատական լինելուց, նաև շատ սուբյեկտիվ է ու տարբեր` այլ մշակույթի պատկանող անձանց համար: Սակայն երջանկության համար անհրաժեշտ գոնե տարրական պահանջները պետք է բավարարված լինեն, որպեսզի մարդը կարողանա իրեն երջանիկ զգալ:

Տիկին Նալչաջյանը նորմալ երևույթ համարեց, որ Հոգեբանության մեջ առկա ինքնաներկայացման խնդիրը` ասել է թե` երբ մարդիկ այլոց ներկայանում են իրենց «իդեալական ես»-ով, այսինքն` դիմակով:

Աթանեսյանն էլ լրացրեց նրան` հայը փոխվել է, քանի որ գրեթե չեն բավարարվում նրա պահանջմունքները: «Մարդիկ ասում են` մենք փոխվել ենք, դարձել վատը: Մարդը հարմարվում է վատ միջավայրին ու դառնում ավելի վատը, իսկ ավելի վատը դառնալով` մարդը դառնում է պակաս երջանիկ: Ավելի վատը դառնալով, իրար վատը ցանկանալով` չենք կարողանա պետություն կառուցել»,- եզրակացրեց հոգեբանը: