Սերժ Սարգսյանի վերջին հարցազրույցից և Լևոն Տե-Պետրոսյանի հանրահավաքային վերջին ելույթից հետո ակնհայտ դարձավ, որ եկող ամսվա ընթացքում վերջապես լուծվելու է քաղբանտարկյալների ազատ արձակման հարցը:

Ըստ ամենայնի, որպես առիթ, օգտագործվելու է Առաջին հանրապետութան հերթական տարեդարձը:
Հարկ չկա բացատրելու քաղկալանավորներին ազատ արձակելու կարևորությունը: Դա էապես կլիցքաթափի ներքաղաքական լարվածությունը, նախադրյալներ կստեղծի քաղաքական, հասարակական նոր տիպի հարաբերությունների, իրական երկխոսության կայացման համար:
Ընդդիմության ազատազրկված ակտիվիստների մասով քաղաքական որոշումը կայացված է:

Սակայն թերևս առկա է նաև ավելի ընդգրկուն համաներում անցկացնելու անհրաժեշտությունը: Քրեական օրենսգրքի վերջին փոփոխությունները թույլ են տալիս ազատություն շնորհել մի քանի հարյուր կալանավորների, բայց նույնիսկ այդ պարագայում մեր կալանավայրերն ու գաղութները ծանրաբեռնված են մնալու: Այս հանգամանքը նշել են թե մեր և թե միջազգային իրավապաշտպանները, կազմակերպություններն` ահազանգելով, որ հայաստանյան ՔԿՀ-ներում անտանելի վիճակ է կալանավորների կյանքի համար: Հանցագործն էլ մարդ է, և պետությունը պարտավոր է մտածել նրա արժանապատիվ կյանքի մասին: Արդարադատության համակարգի ֆունկցիան ոչ միայն պատժելն է, հարկադրանքի մեխանիզմ կիրառելը, այլ նաև` ազատազրկվածին վերստին հասարակական բնականոն կյանք վերադարձնելը, դրա համար նախադրյալներ ստեղծելը: Ըստ այդմ, անհարաժեշտ է, որպեսզի կալանավորին մոտեցնեն կյանքին` դրանից օտարելու փոխարեն:

Համաներումն ունի երկու կարևոր ֆունկցիա:

Այն մեղմում է հասարակության ներսում առկա լարվածությունը, ի ցույց է դնում պետության հումանիտար քաղաքականությունը ծանր հանցագործություն չկատարած մարդկանց հանդեպ: Պատահական չէ, որ անգամ ամենավատորիտար երկրներում համաներման մեխանիզմը հաճախ է օգտագործվում` հիշարժան տոների, տարեդարձների առիթով:
Մեր տիպի երկրներում, որտեղ դատական իշխանությունը կայացած չէ` համաներումը հաճախ կոչված է նաև ուղղելու նախաքնննության, դատավորթյան սխալները:
Գաղտնիք չէ, որ մեր դատավորներից շատերը, մեղմ ասած, իրնց կարգավիճակին ադեկվատ չեն գործում: «Վերևից» հնչող զանգերը կամ շահագրգիռ վերաբերմունքը հաճախ սխալ քննության կամ սուբյեկտիվ դատավճռի պատճառ են դառնում: Հաճախ, անմեղներ, կամ ոչ արարքին համարժեք պատժվածներ հայտնվում են ճաղերի հետևում: Նման իրավիճակներում համաներումը դառնում է միջոց` արդարադատության սխալները սրբագրելու համար:
Հուսանք, որ մեր մտահոգություններն ընդունում են նաև հանրապետության ղեկավարներն, արդարատության պատասխանատուները, ովքեր քայլեր կկատարեն` ոչ միայն քաղաքակական նպատակահարմարությունից ելնելով, այլ նաև` հասարակության ավելի լայն շրջանակների սպասելիքներն արդարացնելու նպատակով: