Հայաստանի ավանդական կուսակցություններից մեկը վերջնականապես գնում է կործանման ճանապարհով: Այն օրից, երբ ատենապետ Լյուդմիլա Սարգսյանը մնաց առանց կուսակցության, այստեղ կրքերը չեն դադարում եռալ: Վահան Շիրխանյանը կարողացավ հասնել նպատակակետին` չեզոքացնել Լյուդմիլա Սարգսյան-Գուրգեն Եղիազարյան զույգին` իր շուրջը համախմբելով երիտասարդ հնչակյաններին, նրանցից ատենապետ ընտրեց Գևորգ Պերկուպեկյանին եւ, փաստորեն, Սոցիալ-դեմոկրատ հնչակյան կուսակցության կենտրոնական վարչության ատենապետ Սեդրակ Աճեմյանի բարեհաճությունն ու Հայաստանի իշխանությունների հետ առանձնապես չգժտվելու նրա ցանկությունն օգտագործելով` կուսակցությունը վերցրեց իր ձեռքը: Միակ բանը, որ պահպանեց Լյուդմիլա Սարգսյանը, կուսակցության կնիքն էր, որի շուրջ էլ սկսվեցին դատական գործընթացներ: Հնչակյան նոր ղեկավարությունը պահանջում էր նախկին ատենապետից հանձնել կնիքը, ով ի պատասխան` դատարանից պահանջում էր իրեն վերադարձնել իշխանությունը: Ու թեեւ Հայ ազգային կոնգրեսը դեռ ճանաչում է Լյուդմիլա Սարգսյանին` իբրեւ Հնչակյան կուսակցության ղեկավար, ներկուսակցական խառնաշփոթ իրավիճակը դեռ շարունակվում է և իրականում Սարգսյանին այս կուսակցության հետ կապող ոչ մի բան էլ չկա:

Ցանկացած կուսակցության համար այն էլ` առանձնապես մեծ թվով անդամներ ու վարկանիշ չունեցող քաղաքական ուժի` նման երկփեղկված վիճակում լինելը անցանկալի է։ Բոլորն էլ հասկանում են, որ այս իրավիճակը չի կարող երկար շարունակվել: Սակայն, ինչպես երևում է, հնչակյանները չեն էլ գիտակցում, որ միմյանց բզկտելու քաղաքականությունը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ կուսակցության` դեպի կործանում մղվելու արագընթաց ճանապարհ: Ինչպես երևում է, բզկտելու մոլուցքը ժամանակի հետ ոչ թե թուլանում է, այլ մի նոր թափ է հավաքում: Այսօր Լյուդմիլա Սարգսյանի դեմ մի ջախջախիչ նամակ է տարածել ՍԴՀԿ «Սարգիս Տխրունի» ուսանողական երիտասարդական միության ատենապետ Գագիկ Մելիքյանը. «Տիկին Լյուդմիլա»

Այսօրվա մամուլում կարդացի, որ իբր թե դուք, չունենալով միջոցներ, ստիպված եք եղել գրասենյակում նշել Հնչակյան 20 կախաղանների նահատակության տարելիցը, իսկ մենք, որ ձեր վառ երևակայության արդյունքում «տիրապետում ենք անսահմանափակ միջոցների» կարողանում ենք հրապարակային միջոցառումներ անցկացնել: Անկեղծ ասած, անգամ չէի էլ անդրադառնա ձեր հերթական հերյուրանքին, մանավանդ, որ ձեզ սպասարկելու հրահանգ ունեցող լրատվամիջոցներն առիթը բաց չեն թողնում «լուրջ դեմքով» խոսել համարյա ռահվիրայացած Լ. Սարգսյանի մասին: Բայց քանի որ խոսել եք Հերոսների մասին, որոնց անուններն անգամ կամ սխրանքների մի տոկոսը, վստահ եմ, չգիտեք, այլևս որոշեցի ձեզ ու ձեր «աջակիցներին» պատասխանել ձեր իսկ ոճով: Ուրեմն, Ծիծեռնակաբերդում ծաղիկ դնելու համար մեծ հնարավորություններ պետք չեն, իսկ դուք մի մոռացեք, որ ձեզ քաղաքական գործիչ եք համարում եւ տանտիկնոջ պես լրագրողների առաջ մի անկեղծացեք, որ սուրճի եւ ծխախոտի փող չունեք: Ունենայիք անգամ միլիոններ (իսկ ես այն ձեզ անկեղծ ցանկանում եմ, գուցե այդ դեպքում կդադարեիք երևակայել ձեզ քաղաքական գործիչ օգուտ տալով դրա կայացմանը), միևնույն է, երբեք էլ չէիք հիշի Քսանների մասին, այնպես, ինչպես ձեր տխրահռչակ ղեկավարման տարիներին գեթ մեկ անգամ չայցելեցիք Եռաբլուր, որտեղ ի թիվս հայ ազգի այլ հերոսների հետ, ննջում են նաեւ այն հնչակյանները, ովքեր իրենց կյանքը նվիրեցին Արցախի ազատագրման սուրբ գործին: Ձեր այս show-ները, «Ազատության» հրապարակում ցուցադրած փայլուն թատրոնները բոլորն էլ լավ գիտեն եւ հասկանում են: Առաջին անգամը չէ, որ մեզ` երիտասարդներիս, ասում էիք, որ երազում եք բանտ ընկնել այնտեղից, հերոսացած դուրս գալու ցանկությամբ: Վստահ ենք, որ իշխանություններն այնքան գիտակցություն կունենան, որ ձեզ եւ ձեր նմաններին նման հաճույք չեն պարգևի:Մենք ձեզ լավ ենք ճանաչում, գիտենք նաեւ ձեր բնավորությունը, որի անտանելիության պատճառով հարյուրավոր հրաշալի ընկերներ ենք կորցրել: Ձեր շուրջը նայեք, մարդ չի մնացել Ձեր կողքին, ոչ մի ընկեր, ով ունի կուսակցական հավատամք, իսկ դուք դեռ Քսաններից եք խոսում:Միայն մի խնդիր ունեք. Ձեր քաղաքական տերերի ողորմածությամբ մտնել խորհրդարան. Այս ողջ թատրոնի իմաստն էլ հենց դա է, եւ բոլորն էլ դա շատ լավ գիտակցում են: Դիմում եմ ձեզ հիշեցնելու, որ մերժված մարդ եք ողջ կուսակցության համար, ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ Սփյուռքում:

Վստահ եմ, որ րոպե առաջ կզանգահարեք մի լրագրողի եւ ,կպաղատեք ձեր պատասխանն էլ գրել, որպեսզի եւս մեկ անգամ ձեր «մեծապատիվ» քաղաքական գործունեության մասին հիշեցնեք:

«Իսկ մենք եղել ենք, կանք եւ կլինենք հնչակյաններ»:

Մեկ այլ կուսակցության դեպքում նման խժդժությունները ինչ-որ տեղ կարող էին ներելի լինել, բայց այն հանգամանքը, որ Հնչակյան կուսակցությունը բավական մեծ տարածվածություն եւ հեղինակություն ունի Սփյուռքում, իսկ Հայաստանի ՍԴՀԿ-ն գոյաեւևում է հենց սփյուռքյան կառույցների ֆինանսավորման հաշվին, առավել քան խայտառակում է ավանդական կուսակցության պատկերը: Եթե Սեդրակ Աճեմյանը շուտափույթ քայլեր չձեռնարկի` իր ղեկավարության ներքո գործող կուսակցության մասնաճյուղում իրավիճակը շտկելու համար, երեւի թե միակ փրկարար միջոցը կլինի հայաստանյան ՍԴՀԿ-ի փակումը, ինչը մեծ թվով սփյուռքահայ հնչակների հնարավորություն կտա ազատ շունչ քաշել: