Երրորդ Հանրապետության քաղաքական պատմությանը բնորոշ է իշխանություն-ընդդիմություն հակադրությունը:
Իրար ոչնչացնելու մոլուցքը, անհանդուրժողականությունը բնորոշ են եղել Հայաստանի բոլոր իշխանություններին և ընդդիմություններին:
Ասվածը հատկապես խոսուն է դառնում ընտրական գործընթացների ուսումնասիրման համատեքստում:

Բացառությամբ 1991 թ.-ի նախագահական և 1999 թ.-ի խորհրդարանական ընտրությունների` մնացածներն ուղեկցվել են սկանդալներով: Բոլոր դեպքերում` իշխանությունը հայտարարել է իր հաղթանակի մասին, ընդդիմությունը հրաժարվել է ճանաչել ընտրությունների լեգիտիմությունը: Նույնը վերաբերում է նաև 1995 և 2005 թթ.-ի սահմանադրական հանրաքվեներին: Որոշ դեպքերում մեր պետությունը կանգնել է քաղաքացիական բախումների տխուր փաստի առաջ: Եթե 1996 թ.-ի նախագահական ընտրություններից հետո բախումը սահմանափակվեց ընդդիմության կողմից խորհրդարանի շենքի գրավմամբ և նույն ընդդիմության որոշ ակտիվիստների կարճաժամկետ ազատազրկմամբ, ապա 2008-ի հակադրությունը պատճառ դարձավ տասը մարդկային զոհերի, հարյուրավոր մարդկանց ձերբակալության, քաղաքական համապարփակ ճգնաժամի:

Այս ամենի համատեքստում` վերջին շաբաթներին Հայաստանում տեղի են ունենում իրադարձություններ, որոնք որակապես կարող են փոխել մեր հանրային, քաղաքական կյանքը, դարձնել ավելի ռացիոնալ:

Երկրի նախագահն արժևորում է ընդդիմությանը, կարևորում է նրա ինստիտուցիոնալ կայացվածությունը, իշխանությունը կատարում է ընդդիմության պահանջները: Այսպիսի բան Հայաստանի նորագույն պատմության մեջ չի եղել: Հայաստանում չեմ հիշում նաև, որ ընդդիմության առաջնորդը հստակ բանաձևած լինի իշխանություն-ընդդիմություն երկխոսության անհրաժեշտությունը:

«Մենք բոլորս պետք է կարողանանք չարությանը հաղթել: Իսկ չարությանը կարողանում են հաղթել միայն ուժեղները։ Այսօր մենք ունենք ուժեղ իշխանություն, այսօր մենք ունենք ընդդիմություն, որը թույլ չի տալիս իշխանություններին՝ իրենց զգոնությունը թուլացնել, և համագործակցելով՝ մենք կարող ենք իրոք մեր երկրի համար ապահովել լուրջ հաջողություններ։ Այստեղ ևս մենք պատրաստ ենք առաջինը լինելու, պատրաստ ենք լիցքաթափման քայլեր կատարելու, և ես արդեն հանձնարարել եմ արդարադատության նախարարին՝ տալ առաջարկություններ»,-այսօր ընդգծել է Սերժ Սարգսյանը:

Այս տողերում, ըստ էության, շարադրված է Հայաստանի քաղաքական զարգացումների հեռանկարը, գոնե` առաջիկա ամիսների, ընտրական գործընթացների համատեքստում:
Երկրի ղեկավարն, ըստ էության, պաշտոնական հավաստիացում է տվել քաղկալանավորներին ազատ արձակելու հարցով:

Կասկածից վեր է, որ այս մեսիջն ադեկվատ արձագանքի կարժանանա Տեր-Պետրոսյանի շրջապատում:

Բոլոր հիմքերը կան ենթադրելու, որ Հայաստանում ձևավորվում է քաղաքական նոր մշակույթ, որը համահունչ կլինի երկրի զարգացմանը:

Հակադրության փոխարեն` մրցակցություն:
Առճակատման փոխարեն` երկխոսություն:
Սա է քաղաքական նոր մշակույթի իմաստը:

Սա ընդդիմության և իշխանության, Սերժ Սարգսյանի և Լևոն Տեր-Պետրոսյանի գործարք չէ: Ոչ էլ` իշխանության և ընդդիմության նույնականացում:

Սա ճանապարհ է, որը բերելու է քաղաքական և ընտրական ինստիտուտների վերականգնմանը, որի պարագայում հաղթողներն ու պարտվողները մնում են գործընկերներ` ազատ մրցակցության միջավայրում: