Ախթալայի քաղաքապետ Հայկազ Խաչիկյանը «Ժողովուրդ» թերթին տված հարցազրույցում կարծիք է հայտնել, որ Ախթալայում կատարած մանկապղծության համար Սերոբ Տեր-Պողոսյանի նկատմամբ կայացված դատավճռով,  թեև օրենքով նախատեսված առավելագույն պատժաժամնկետը սահմանվել է, սակայն կատարած արարքի համեմատ, այնուամենայնիվ, մեղմ է:

Պարոն Խաչիկյանի դիրքորոշումը, մեր մեջ ասած,  շատ հետաքրքիր է: Այդ ինչպես է որ, մի բուռ բնակավայրում, ուր բոլորը գիտեն բոլորին, հանկարծ նման դեպքեր են տեղի ունենում և  իրենց ընտանիքի մտերիմ գործարարը հայտնվում է նման պատմության մեջ, իսկ իրենք, որ, բոլորի մասին ամեն ինչ գիտեն, վերջինն են իմանում: Ալիկ Սերգեյիչի ասած. «Կաստում — շալվարով գալիս էր, ում մտքով կանցներ»:

Իսկ ուր էին, մինչ այդ, այսօրվա բարեպաշտները.  գնային ձեռքը բռնեին, խայտառակեին..: Այն ժամանակ նա հարգված գործարար էր, Վարչապետի խորհրդական, հետաքրքրված էլ չէին,  թե ինչու է նա իր, փողերը աջ ու ձախ նվիրում, ինչից կարծես ոմանց էլ էր բաժին հասնում:

Սա այն դեպքն է, որ հաշվի առնելով մի շարք հանգամանքներ` Խաչիկյանները գոնե պետք է լռեին:

Սակայն Հայկազ խաչիկյանը  խոսել է Տեր-Պողոսյանի կողմից պղծված երեխաների ծնողների մասին, որոնք պաշտպանում ու արդարացնում են նրան. «Սերոբին պաշտպանող այդ ծնողները մեծամասամբ չունեն ամուսիններ, ես ծանոթ եմ` մի ժամանակ ինչ վարք են ունեցել և ինչ վարք ունեն այսօր: Մի ժամանակ դեպի Բագրատաշեն տանող ճանապարհի եզրին ժամանակավոր կառույցներում էին իրենց հացը վաստակում: Գործով անցնողներն ընդամենը 10 երեխաներ են, և նրանց մեծամասնությունը միակողմանի ծնողազուրկ , խոցելի խմբի երեխաներ են: Նորմալ ընտանիքի երեխան չէր հայտնվի զոհերի շարքում, ծնողներն ավելի հետևողական կլինեին երեխաների դաստիարակության հարցում»:

Եվ սա ասում է տղամարդն,  իր հող ու ջրի կանաց մասին, կանաց` որոնց նշված ճանապարհով հաց վաստակելու հարցում ինքը մեղավորներից վերջինը չէ, լինելով Ախթալայի քաղաքապետ, նա պատասխանատու է տեղի ունեցածի համար թեկուզ անուղղակի, և նա չէ, որ պետք է կարծիք հայտնի ու գնահատականներ տա:Եթե հաշվի առնենք, որ նրա հարազատ եղբայրը` Վազգեն Խաչիկյանը, ճոխության մեջ ապրելով հազարավոր կարիքավորների հացն է խլել, և որի կապերի շնորհիվ է ինքը դարձել քաղաքապետ, իսկ այսօր շարունակում է պաշտոնավարել, ապա գոնե, հարկ է, որ այսօր լռի:
«Բայց դա չի արդարացնում այդ ծնողների նմանօրինակ պահվածքը,- ասել է Խաչիկյանը,- Ծնողները փոխանակ բողոքեին, դատապարտեին այդ արարքը, այսօր կանգնել, շահադիտական նկատառումներով սատարում են: Չնայած, եթե մարդը ժամանակին ինքն է իրեն ծախել, այսօր էլ իր երեխային է ծախում…ինչ կարող ենք անել»: Խաչիկյանը ու իր կոլեգաները  հենց այդ պոստում են, որ ինչ որ բան անեն ( կամ գուցե չանեն, ո՞վ իմանա) որ հայ կինը այնքան չխեղճանա ու չընկնի, որ մի երկու կոպեկի համար աչք փակի, երբ իր երեխայի հետ անառակաբար են վարվում: