Վաղը Ոստիկանության օրն է: Եվ արդեն երկրորդ անգամ է, որ հենց այդ ազիզ տոն օրով ՀՀ գլխավոր, օրորոցից ոստիկան Ալիկ Սարգսյանի գործերը դնում-հարամում են: Անցյալ տարի ստից աղմուկ էին գցել, թե ապրիլի 16-ը գեյերի միջազգային օրն է, ու Ալիկ Սերգեիչը չգիտեր, թե ոնց պրծնի ոչ այնքան հաճելի զուգահեռներից, որ ակնարկվում էին ինչպես մամուլի հրապարակումներում և համացանցում,այնպես էլ լրագրողների` ճակատային ուղղակի հարցադրումներում: Այս տարի էլ տոն օրով հարկադրված էր աչքի առաջ ունենալ իր ենթակա Ներսես Նազարյանի` իր տեղի վրա աչք տնկելու հանգամանքը. Իզուր չէր, որ 2 օր առաջ նա ստիպված է եղել հայտարարել. «Վատ է այն զինվորը, որ չի ուզում դառնալ գեներալ: Ուրիշ է, եթե մարդը տակտի նորմերը խախտում է ու աշխատող մարդու պաշտոնի վրա խոսակցություն է տանում: Ես դա, բնականաբար չեն ընդունում, սա, իրոք, էթիկայի նորմերի խախտում է»:

Դե, իսկ Երևանի ոստիկանապետը ձգտում է օգտվել Ալիկ Սերգեիչի և Աղվան Գառնիկիչի հակամարտությունից ու իր գործերն առաջ տանել: Սակայն այս երկրում ոչ ոք ապահովված չէ, նրա համար էլ կարող է շաբաթն ուրբաթից շուտ գալ. Հովիկ Թամամյանի գործով նրան որպես վկա հարցաքննության էին կանչել: Դե ժամանակին «ամենազոր» Թամամի համար էլ ամեն ինչ սկսվեց որպես վկա կանչվելուց, իսկ հետո` «տեսա՞ր, ինչ եղավ»: Հիմա էլ ՀՀ ոստիկանապետը թերևս թեթև սրտով Ներսես Նազարյանին «բագաժ հանձնի» գլխավոր դատախազի ձեռքը` մրցակցից պրծնելու համար, եթե իհարկե թափը ների:

Դե ժամանակին էլ Աղվան Հովսեփյանը նույն ձևով «բագաժ հանձնեց» Թամամին, որի հետ հաց էր կիսել, և ոչ միայն հաց… Դրանից առաջ էլ նույն Թամամը «բագաժ էր հանձնել» իրեն առաջ տարած և բարձունքի հասցրած Նորիկ Թևանյանին, անգամ նրան ցուցադրաբար կարճատև ձերբակալելով օդանավակայանում: Կարճ ասած` մեր իրավապահ համակարգը դեռևս ունի մաքուր մենթական մենթալիտետ: Եվ մեր ոստիկանները դեռևս շատ հեռու են իսկական ոստիկան լինելուց, նրանք դեռևս մլիցա են, մենթ` իրար դրժող ու իրար տակ քանդող:

Հա, ու բախտի բերմամբ, թե պատահմամբ հենց «մենթական» տոնի նախօրեին ՀԱԿ-ից հեռացավ ԱԺ նախկին փոխխոսնակ Կարապետ Ռուբինյանը. « «Սույն հայտարարությունը հրապարակելու պահից դադարեցնում եմ իմ անդամությունը Հայ ազգային կոնգրեսին: Քաղբանտարկյալների հանդեպ իմ բարոյական պարտավորվածությունը, որը մինչ այս հետ էր պահում ինձ այս քայլից, շարունակելու է խայթել խիղճս: Բայց, մյուս կողմից, շուրջս ստեղծված բարոյահոգեբանական մթնոլորտը, մոլեռանդ շարքերի թշնամանքը, զրպարտելու, պիտակավորելու սկիզբ առած արշավը, այլեւս անհնարին ու իմաստազուրկ են դարձնում այդ վերջին կամրջի պահպանումը»: Այսինքն` եթե ավելի «կենցաղային» լեզվի թարգմանենք Ռուբինյանի ասածը, ստացվում է, որ նա փաստում է` ՀԱԿ-ում ստեղծվել է մենթականի ու աղանդավորականի տարրերը համատեղող իրավիճակ: Եվ դա հասկանալի է. եթե Լևոն Տեր-Պետրոսյանը գործարքի է գնում իշխանության հետ ու պատգամավորական ապագա մանդատների քանակի «բազար» անում, ապա ճամբարակիցները պիտի իրար գզեն, որպեսզի դառնան մանդատի տեր: Այսինքն` պիտի «մենթականով» ու «կռիսականով» ձգտեն առաջնորդի մոտ իրար վատաբանեն, իրար վրա «գործ տան», իրար տակ փորեն: Մյուս կողմից էլ, Լևոն Տեր-Պետրոսյանը խնդիր ունի չկորցնել այն բազում շարքայիններին, որ իր շուրջ համախմբվել են հանուն «ավազակապետության կազմադանդման». Այդպիսիններին պահպանելու համար հարկավոր է աղանդավորական կույր և մոլեռանդ հավատ «գուռու»-ի հանդեպ և երկաթյա վստահություն, որ իրականում ոչ թե գործարք կա «ավազակապետության» հետ, այլ առաջնորդի շատ խելացի ու խորամանկ քաղաքականություն…

Եվ ՀԱԿ-ի առաջնորդին այդ կույր հավատը ամրապնդելու գործում օգնության հասավ ԱԺ գործող փոխխոսնակ Սամվել Նիկոյանը` հանրության առաջ երդվել-պատռվելով, թե իշխանության և ՀԱԿ-ի գործարք գոյություն չունի: Սակայն իր սուտ հավաստիացումների համար նա շատ արագ «պատժվեց». լույս աշխարհ դուրս եկավ, թե նա ինչպես էր ԱԺ իր աշխատասենյակում խմել ՀՅԴ խմբակցության ղեկավար Վահան Հովհաննիսյանի հետ: Իրեն և «ընկեր Վահանին» լրագրողների մոտ իզութոզով ծախեց երրորդ բաժակակից` Մանվել Բադեյանի գինովցած լեզուն: Դե, իր ու Վահան Հովհաննիսյանի «քեֆը լավ» վիճակը տեսանելի էր, սակայն Նիկոյանի պարագան չէր բացահայտվի, եթե Բադեյանը «չծակվեր»: Իսկ հիմա ստացվեց «մի դիմում էլ թող նա գրի» դասական իրավիճակ…

Չէ, բայց ԱԺ գրեթե ոչ մի փոխխոսնակ էլ «իսան» չի եղել: Հոկտեմբերի 27-ի ողբերգության բերումով Յուրի Բախշյանի և Ռուբեն Միրոյանի փոխարեն պաշտոն ստանձնած Տիգրան Թորոսյանն ու Գագիկ Ասլանյանը, մեր մեջ ասած, կարգին որակներ չունեցան: Առաջինի վրա ցանկացած օլիգարխ ուզածդ ժամանակ և ուզածիդ պես կարող էր գոռալ ու համարժեք պատասխան չստանալ, իսկ երկրորդը, ում Հմայակ Հովհաննիսյանը անվանել էր «զիբլի վեդրո խփող», շատ արագ դավաճանեց իրեն պաշտոնի հասցրած ՀԺԿ-ին: Նույնը կարելի է ասել և Տիգրան Թորոսյանի մասին. հենց որ զրկվեց ԱԺ նախագահի պաշտոնից, շտապեց լքել իրեն «մարդ դարձրած» ՀՀԿ-ն: Իսկ ներկայիս փոխխոսնակ Սամվել Բալասանյանը, որը երդվում էր, թե իր ճակատին գրված է «Օրինաց երկիր», շտապեց կողքը դրոշմել «Առաջ Հայաստան» և «Կառուցենք բարգավաճ Հայաստան» կարգախոսները, ու վերջը զուտ առևտրականի սկզբունքով որոշեց բարգավաճել իրեն փոխխոսնակի պաշտոն տված ԲՀԿ-ի հետ միասին: Ու կարելի է վստահաբար ենթադրել, որ եթե հանկարծ ԲՀԿ-ն հեռանա կոալիցիայից, ապա տեղնուտեղը կշտապի պոռալ «Առաջ Հայաստան» և հավաստիացնել, որ միշտ երազել է «ցեղակրոնվել» ՀՀԿ-ում…

Ու հետաքրքիր է. իսկ ի վերջո ինչպե՞ս է իրեն դրսևորելու Սամվել Նիկոյանը, եթե 2012-ին հանկարծ հարկադրված լինի թողնել ԱԺ փոխխոսնակի պաշտոնը: Նրա մոտ մենթալիտե՞տը, թե՞ ՄԵՆԹ ալիտետը կաշխատի…

Դե, իսկ նախկին փոխխոսնակ Արևիկ Պետրոսյանի մասին ընդհանրապես ասելու բան չունենք: Սովորական գորշ կարիերիստուհի` առանց աստղի ու դիմագծի: Դե ինչ, Շառից, փորձանքից, մլիցուց և բժշկից հեռու…

Աջաբսանդալի բաղադրությունը զննեց ԱՐՍԵՆ ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ