Երևանի «անխորտակելի» քաղաքապետի խորտակումից հետո, շաբաթվա ընթացքում սրընթաց կադրային զարգացումները շարունակվեցին: Բոլորը սպասում էին, որ մայրաքաղաքը ղեկավարելը կստանձնի առաջին փոխքաղաքապետ Տարոն Մարգարյանը, ով վայելում է ինչպես կուսակիցների, այնպես էլ մայրաքաղաքի բնակչության համակրանքը, բայց… քաղաքապետ դարձավ «ՀայՌուսգազարդ»-ի ղեկավար Կարեն Կարապետյանը:

Ամենաթունդ «նարնջագույնները» դրանում հակված են տեսնել «ղարաբաղյան կլանի» հերթական դավադրությունն ընդդեմ «հայաստանցիների», մասնավորապես` երևանցիների, քանզի Կարեն Կարապետյանն արցախյան ծագում ունի:

Սակայն իրականում նա նույնքան երևանցի է, ինչքան և մայրաքաղաքի բնակչության 95 տոկոսը, ու նրա արցախյան ծագման մասին իմանում են միայն նրանք, ովքեր նրան հարց են ուղղում արմատների մասին: Այսինքն, եթե կանխավ չիմանաս նրա ծագման մասին և պատահմամբ հանդիպես որևէ տեղ, ապա գլխանց հակված կլինես մտածել, որ «քաղաքի տղա» է: Այսինքն՝ զուտ «կլանային» հաշիվներ փնտրելն ավելորդ է:

Այնուամենայնիվ, հարց է ծագում. ինչո՞ւ Կարեն Կարապետյանը, այն էլ` ՀՀ նախագահի անձնական ու շահագրգիռ ներկայացումով ՀՀԿ խորհրդի նիստի ժամանակ: Այդտեղ արդեն աշխարհաքաղաքական բաղադրիչը վճռորոշ նշանակություն է ստանում: Գաղտնիք չէ, որ Կարեն Կարապետյանը փաստացի ռուսական «Գազպրոմի» ներկայացուցիչ է: Հետևաբար, նրա քաղաքապետությունը Ռուսաստանի ազդեցության ուղղակի ուժեղացում է նշանակում, մանավանդ որ, ընտրությունների ժամանակ Երևանի ու երևանյան քաղաքապետի դերը գրեթե վճռորոշ է:

Կա ևս մեկ կարևոր պահ: Խոշոր հաշվով Կարեն Կարապետյանի համար մայրաքաղաք ղեկավարելը ոչ թե լրացուցիչ առավելություն է, այլ ավելորդ բեռ: Հետևաբար` նրան խնդրել են ստանձնել այդ պաշտոնը ինչպես մեր նախագահականից, այնպես էլ Մոսկվայից: Համաձայնել դրան նա, թերևս, կարող էր, եթե քաղաքապետությունը տրամպլին է դեպի ավելի բարձր պաշտոն: Դեպի վարչապետություն…

Հարց է ծագում` ե՞րբ, մինչև՞ ԱԺ ընտրությունները, թե՞ ընտրություններից հետո:

Չէ՞ որ Տիգրան Սարգսյանի դիրքերի ամրապնդման կամ թուլացման հարցը նաև պայքար է ՀՀԿ-ի, պայմանականորեն ասած՝ արևմտամետ և ցեղակրոն թևերի միջև: Ու արևմտամետների ներկայացուցիչ են ՀՀԿ-ի կարիերիստ ներկայացուցիչները: Դասական օրինակ է Արմեն Աշոտյանը, ով պատրաստ է հայոց լեզու զոհաբերել հանուն ինչ-որ առասպելական «մրցունակության»:

Սակայն թեև Գագիկ Բեգլարյանի զոհաբերումով Տիգրան Սարգսյանը ստացավ դիրքային առավելություն, այն անմիջապես «ջրվեց»: Կարեն Կարապետյանի նշանակումը դրա վառ ապացույցն է: Նա քաղաքապետի պաշտոնում չտեսավ թեև ցեղակրոն, բայց երիտասարդ ու անփորձ Տարոն Մարգարյանին: Փոխարենն եկավ Ռուսաստանի ու «Գազպրոմի» հետ սերտորեն կապված թրծված «գայլը»: Եվ դա քիչ էր, ստացավ նոր ու դաժան հարված` պաշտոնանկ արվեց նրա ամենամտերիմ և կարևոր նախարար Ներսես Երիցյանը: Ճիշտ է, նրան փոխարինելու եկավ թիմակից Տիգրան Դավթյանը, սակայն վերջինս ոչ միայն լղարիկ է, այլև թույլիկ: Իսկ Վաչե Գաբրիելյանը թեև բրիտանական կադր է, բայց, այնուամենայնիվ, ավելի շատ կապված է Ռոբերտ Քոչարյանի քան Տիգրան Սարգսյանի հետ:

Այսինքն` վարչապետը միանգամից և զգալիորեն թուլացվեց: Ու չպետք է բացառել, որ նրան «գուդբայ» կասեն դեռ ընտրություններից առաջ: Եթե դուրս թռնի Արմենչիկ Գևորգյանը (իսկ դա շատ հավանական է), ապա նշանակում է, որ վարչապետը, պատկերավոր ասած՝ թքում է վարչա Փետին…

Ի դեպ, կանխատեսվող և միտումնավոր արտահոսքի տակ դրվող ապագա կադրային փոփոխությունները նույնպես լավ բան չեն խոստանում Տիգրան Սարգսյանին: Զորօրինակ՝ «ուգալովնիկ» Լիսկային «ֆաշիստ» Խաչիկ Ասրյանով փոխարինելը դժվար թե ուժեղացնի նրա դիրքերը, եթե չասենք հակառակը: Իսկ Փարիզի հետ սերտ կապեր ունեցող նրբամիտ Էդուարդ Նալբանդյանին կարծրախոս ու դիվանագիտական նրբանկատությունը բանի տեղ չդնող Շավարշ Քոչարյանով, նույնպես կթուլացնի ցանկացած արևմտամետ ուղեգիծ…

Վարչապետ Տիկոյին զոհաբերելու համար մնում է ընդամենը մեկ «դետալ»` որպեսզի ռուսները ստանձնեն երաշխավորի դերը ամերիկացիներին Հայաստանի կողմից «գրողի ծոցն» ուղարկելու դիմաց: Իսկ դրան շատ մոտ ենք, հաշվի առնելով ՌԴ-ԱՄՆ սրվող հակասությունն ու այն, որ մենք զենք ենք ստանում հենց ռուսներից:

Իսկ մեր տարածաշրջանում չկոտորվելու համար զենքն ավելի կարևոր է, քան փողը, որի մասին Վազգեն Սարգսյանը դեռ 13 տարի առաջ ասել էր. «Փողը թուղթ է»:

Աջաբսանդալի բաղադրությունը զննեց ԱՐՍԵՆ ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ