Հենց այսօր բոլորը դարձան էմո: Եթե էմո չես, դա նշանակում է անբարեկիրթի մեկն ես: Պատճառը` նոյեմբերի 18-ին Երևանի կենտրոնի ոստիկանության բաժին բերման են ենթարկվել 7 աղջիկներ: Ու սկսվեց…

Ֆեյսբուքում բացվեց խումբ` «Ես էմո եմ», այդ աղջիկների ասուլիսից հետո լրագրողները

բարեկրթության նշան համարեցին ոստիկանությանն անպատվելը: Բնականաբար, այդ շարքում ամենամեղմ արտահայտություններն էին «կեղտոտ մենթ, մուսըռ» ու նման այլ բաներ:

Սակայն ի՞նչ է իրականում պատահել: Ոստիկանությունը բերման էր ենթարկել 7 անչափահաս աղջկա` կտրող-ծակող գործիքներ պահելու պառճառաբանությամբ:

Հետո աղմուկ բարձրացավ, թե բերման են ենթարկել մազերից քարշ տալով ու հարցաքննել են առանց մանկավարժի ներկայության: Բայց, գրողը տանի, ո՞ւմ են բերման ենթարկում մեղմաբարո վարվելակերպին լրիվ համապատասխան: Եվ ո՞ւմ են մեր ոստիկանությունում հարցաքննել դատավարական բոլոր իրավունքների պահպանությամբ: Եթե այդպիսի մեկը կա, թող ձեն հանի… Սակայն հետաքրքրականն այն է, որ «էմոներին» ձերբակալելու գործողությունն արդեն հասցրել են հռչակել ոչ ավել, ոչ պակաս «ֆաշիզմի դրսևորում», և դրանում իր դերն ունի իրավապաշտպան Միկա Դանիելյանը:

Սակայն արդյո՞ք հիմքեր կան մեր ոստիկաններին հրեշ հռչակելու: Չէ՞ որ շուրջ մեկ ամիս առաջ էմո ենթամշակույթին պատկանող 15-ամյա պատանին ինքնասպան է եղել: Բնական է, որ ոստիկանության բոլոր բաժինները դրանից հետո հանձնարարություն են ստացել ավելի ուշադիր լինել ռիսկային այդ խմբի պարագայում:

Սակայն մեր մենթերը «Ավելի ուշադիր»-ը հասկացել են որպես ոստիկանության բաժին բերման ենթարկելու հրաման, որը և կատարել են: Դե բերման ենթարկելու այլ ձև չգիտեն, քան կոպիտ բռնություն գործադրելը, մինչդեռ էմոների պարագայում ավելի պատշաճ կլիներ կազմակերպել այդ ռիսկային խմբի հաշվառումը, քանզի սրանց մոտ ընդունված է դեպրեսիայի և մահվան պաշտամունքի մշակույթը:

Սակայն շատ պահանջկոտ չլինենք մեր ոստիկանների նկատմամբ: Աշխատում են ինչպես կարողանում են: Իսկ աշխատանքի մասին լավագույն դատողության ցուցանիշը արդյունքն է:

Դուզը նստենք, ծուռը խոսանք: Երևանն այսօր ամենաանվտանգ մեգապոլիսներից մեկն է, ուր գիշերվա ցանկացած ժամին կարելի է հանգիստ շրջել: Եվ եթե մեր «բռի չոբան» և «տավարի ցավ» «մենթերը» դա ապահովում են, ապա ավելի տրամաբանական է նրանց շնորհակալ լինելը: Առավելևս, որ մարդկային հանցավոր տեսակի հետ ամեն օր առնչվող օպերը ավելի քիչ է վարձատրվում, քան հասարակ գաջ քսողը: Ու այդ մարդիկ ինչ -որ ձևով շարունակում են ամեն օր ապահովել մեր անվտանգությունը, և եթե հաճախ դա անում են ոչ քաղաքակիրթ եղանակով, ապա պահանջելու տեղ էլ չունենք: Շատ լավ հիշում եմ նախկին փոխոստիկանապետ Հովհաննես Վարյանի խոսքը . «Ես արտաքնոց մաքրող եմ, հետևաբար ինձնից վարդի բույր մի ակնկալեք»: Իրոք, որ հանցավորության կեղտը մաքրող ոստիկաններից միամտություն է ակնկալել բարեկրթության օրինակելի դրսևորումներ… Իսկ մենք ոստիկանությանն ընկալում ենք «անհասկանալի» եվրոպական չափանիշներով:

Եվ դրանից է գալիս ծնողի մոտեցումը, նրա համար նորմալ է, որ իր 13 տարեկան դուստրը կարող է ազատ ու անվտանգ շրջել գիշերային Երևանով, բայց կատաղում է, երբ այդ դուստրն իր կապույտ մազերով և սանձարձակ պահվածքով գրավում է ոստիկանների ուշադրությունը և նրան տանում են «քաղմաս»:

Լավ, փոքր-ինչ շատ ուշադրություն հատկացրեցինք 7 աղջիկների՝ ոստիկանություն բերման ենթարկելու հարցին: Սակայն անուշադրության մատնեցինք այլ սկանդալային թեմաները: Ադրբեջանական ֆիլմերի փառատոնի մուրազը փորը մնացած Գեորգի Վանյանը բլոգեր Տիգրան Քոչարյանի կողմից որակվեց «քաղաքական էմո», բայց կարծես թե դեռևս քաղաքական ինքնասպանության հակումներ չի դրսևորում: Ու ի տարբերություն հասարակ էմոների, նրան ոստիկանությունը չի անհանգստացնում: Չնայած նա պետք է լիներ ոչ թե ոստիկանության, այլ ԱԱԾ-ի «կլիենտը», բայց մեր պետական այրերը գերադասում են «չխանգարել» այն կերպարներին, որոնք համարվում են հասարակական սեկտորի ներկայացուցիչ: Նույնիսկ, եթե վերջիններս բացահայտ լրտես են: Օրինակ՝ ինչո՞վ է Գեորգի Վանյանն առավել, քան Թուրքիայի օգտին լրտեսության համար դատապարտված Մուրադ Բոջոլյանը: Պակա՞ս շպիոն ա… Համ էլ անարդար է` քաղբանտարկյալներին նվիրված ՀԱԿ- ի ցույցերին Մուրադ Բոջոլյանի լուսանկարը կրում են, իսկ Գեորգի Վանյանինը` ոչ: Միգուցե պետական այրերը շտկե՞ն այդ անարդարությունը:

Աջաբսանդալի բաղադրությունը զննեց ԱՐՍԵՆ ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ