Օպերային արվեստի նվիրյալներն ունեն իրենց խնդիրները։ Միայն թատրոնում ներգրավված լինելով հնարավոր չէ լուծել ոչ միայն ստեղծագործական հագեցվածության, այլև նյութական խնդիրները:

Այս մասին շարունակեցինք մեր զրույցը ՀՀ վաստակավոր արտիստ Մագդա Մկրտչյանի հետ:

-Դուք դասավանդում եք դպրոցներում, կոնսերվատորիայում, հանդես գալիս համերգներով: Եթե մյուս թատրոնների դերասանները գոնե սերիալներում նկարահանվելով քիչ թե շատ լուծում են կենցաղային ինչ –ինչ հարցեր, օպերային արտիստները զրկված են դրանից: Արդյո՞ք օրինաչափ է:Երգիչը պետք է ապահով լինի, լիարժեք ապրելու, ստեղծագործական նոր լիցքեր հավաքելու և հանդիսատեսին փոխանցելու համար:

-Մասնագիտական առումով,այո, ինքնաիրացման խնդիր կա մեզանում: Այն, ինչ անհրաժեշտ է արվետագետին, հեշտ չի տրվում: Չկա հարթակ, որտեղ երգիչը կարողանա համերգ կազմակերպել. առանց առնչվելու դահլիճ լցնելու, վարձակալելու և այլ խնդիրների … դրանք կան նաև մեր ուսանողների պարագայում, որոնց բեմելը պիտի պետության հոգածության ներքո լինի: Մենք անում ենք ամեն հնարավորը, սակայն օպերային արվեստը միշտ ավելին անելու, ներդրելու պահանջ ունի:

Որպես երգչուհի ,ես ինքաբավ եմ, երջանիկ՝ աշխատել եմ անվանի դիրիժորների հետ. Զուզեպպե Սաբբատինի,Կարլ Վասսերման,Մարիո Մերիգո,Լիոռ Շամբադալ,Օհան Դուրյան,Հարություն Արզումանյան,Կարեն Դուրգարյան … Նաև մասնագիտական առումով վարպետացման դասեր եմ վերցրել Պլաչիդո Դոմինգոի,Միռելա Ֆրենիի,Պլաչիդո Դոմինգոյի, Գալինա Վիշնևսկայայի,Ելենա Օբրասցովայի մոտ, որոնց գիտելիքներն ինձ փոխանցվել են և շատ թանկ են ինձ համար ։ Ես էլ իմ հերթին այս ամենը փոխանցում եմ իմ աշակերտներին,մեր նոր սերնդին:

Ուզում եմ հատուկ նշել, որ ավարտել եմ Կոնսրվատորիայի Գոհար Գալաչյանի դասարանը, ինչը միշտ հպարտությամբ եմ ասում. ես նրա դպրոցի կրողն եմ: Նոր սերունդը ճանապարհ ունի անցնելու, որը, ցավով պիտի նշեմ, հեշտ չէ: Վստահ եմ, որ կգա այն օրը, երբ երկիրս կարժևորի ճշմարիտ մշակույթը:

-Վերջում՝Ինչ ծրագրեր կան, ավանդական հարցը:

-Պատրաստվում եմ երգել մի շարք մենահամերգներ՝ տարբեր ծրագրերով։ Առաջինը՝ անտիկ իսպանական երգեր են, անդալուզյան գեղեցիկ երաժշտություն, որը Հայաստանում կհնչի առաջին անգամ։

Ծրագրում եմ հանդես գալ մեր հին հայկական օրորներով:Դրանք մեր ինքնության մասն են։ Մեր օրորները հոգուդ լարերին դիպչող, խորունկ, յուրահատուկ և շատ ազդեցիկ են, որոնք երգել են մեր տատերը ու մենք էլ պետք է շարունակենք տարածել՝ Տարոնի օրոր,Սասունի օրոր,Տիգրանակերտի օրոր,Բութանիայի օրոր… ձայնագրել եմ շուրջ 25 օրոր՝ ցանկանում եմ վերածել CD-ի և նվիրել նաև մանկատան երեխաներին, որոնք զուրկ են մայրական ձայնով օրոր լսելուց: Ուզում եմ,որ նրանք մեծանան մեր հրաշալի օրորները լսելով։

Ռուզան Ավոյան