Մի օր խոսում էի մեր նշանավոր քննադատներից մեկի հետ և տվի «Մանոն Լեսկո»-ի անունը։ Ա՜յ տղա, շշմելու բան էր, պարզվեց, որ «Մանոն Լեսկոն» չի կարդացել․․․․Ախր եթե մարդ տգետ լինի իր տանը, ոչի’նչ, դրանից վնաս չկա, բայց ո՞նց կարելի է տգետ լինել, երբ դու ուրիշներին սովորեցնելու հովեր ունես․․․․

Հենց դրանից են գալիս շատ թյուրիմացություններ ու կոպիտ սխալներ, հատկապես ազգային ձևի և տրադիցիաների հարցերում։ Չէ՞ որ ամեն մի մեծ գրող իր մեջ ներծծում է իր դարում եղած լավագույնը և դրանով է հենց զարգացնում ու շարունակում ազգային տրադիցիաները։ Բոլորն էլ էդպես էին՝ Թումանյանը, Տերյանը Շիրվանզադեն։

Մի խոսքով` հայհոյեցի էդ քննադատին ու շան օրը գցեցի։ Նա վիրավորվեց և հետո մի խոստովանություն արեց․ «Գիտե՞ս, Չարենց, թե մեր գրողների ու քննադատների մի մասը ինչի՞ են քեզնից հեռու փախչում և քեզ հետ չունեն։Նրա համար, որ դու նրանց նկատմամբ շատ ես խիստ, անպատվում ես, է՜, ի՞նչ անենք, որ չեն կարդացել»․․․․

«Այ տղա, ոնց թե՝ շշմում եմ մտածելով, է՜, լավ ասենք թե էսօր «Մանոն Լեսկոն» ներեմ, վաղն էլ կպարզվի, որ Գյոթե ու Պուշկին էլ չի կարդացել, հետո՞։ Չէ՛, ինչ ուզում են ասեն, ինչքան ուզում են թշնամանան, տգետին պիտի տգետ ասես․․․․ սա հո նարդու խաղ չի՞, գրականություն է»։

Եվ զայրույթից չէր կարողանում շարունակել։

Գևորգ Էմինի հուշերից։

«Հիշողություններ Եղիշե Չարենցի մասին», «Հայպետհրատ» Երևան, 1961։ (Էջ 388)։