ՏՅԱՌՆԸՆԴԱՌԱՋ

Հիսուսի ծնողներն ամեն տարի, Զատկի տոնին, Երուսաղեմ էին գնում: Երբ Հիսուս տասներկու տարեկան եղավ, նրանք Երուսաղեմ գնացին, ինչպես տոնի առթիվ սովորություն էր գնալ: Տոնակատարության ավարտին, մինչ նրանք վերադառնում էին, մանուկ Հիսուսը մնաց Երուսաղեմում: Նրա ծնողները չանդրադարձան դրան: Մի օրվա ճանապարհ անցնելուց հետո սկսեցին նրան փնտրել ազգականների և ծանոթների մեջ:
Երբ չգտան, ետ դարձան Երուսաղեմ՝ այնտեղ նրան փնտրելու համար: Երեք օր հետո նրան գտան տաճարում: Տաճարի ուսուցիչների հետ նստած՝ նա լսում էր նրանց և հարցեր ուղղում: Բոլոր նրանք, ովքեր լսում էին նրան, սքանչանում էին նրա իմաստության և տված պատասխանների վրա:
Ծնողները երբ տեսան Հիսուսին, ապշած մնացին: Նրա մայրն ասաց.
-Այս ի՞նչ արեցիր դու մեզ հետ, տղա՛ս. ահա հայրդ և ես տագնապած քեզ էինք փնտրում:
Հիսուս ասաց նրանց.
-Ինչո՞ւ էիք ինձ ուրիշ տեղ փնտրում. չգիտեի՞ք, որ Հորս տանը պիտի լինեմ:
Սակայն նրա ծնողներն այս խոսքերի իմաստը չհասկացան:
Հետո Հիսուս իր ծնողների հետ գնաց Նազարեթ և հնազանդ մնաց նրանց: Նրա մայրն այս ամենը պահում էր իր սրտում:
Իսկ Հիսուս զարգանում էր իմաստությամբ և մարմնով՝ սիրելի դառնալով Աստծուն և մարդկանց:
(Ղուկասի ավետարան 2:41-52)