Այն ինչ տեղի ունեցավ քաղաքապետարանի ավագանու նիստին, արդեն այնքան է քննարկվել, որ թվում է թե՝ բան չի մնացել ասելու, բայց որոշ քաղաքական հետույք մտնողներ շարունակում են պնդել, որ կամ Զարուհին գիժ է, կամ արևմտյան գործակալ:

Սկսենք նրանից, որ անկախ ամեն ինչից, Զարուհին իրենցից դուխով տղա է, իսկ էդ լոլոները միամիտների համար թող պահեն: Սա այն երկիրն է, որտեղ խաղեր տվողներ չկան։ Հհիշեք Արկադի Վարդանյանին, Սերժ Ջիլավյանին , ոչ հեռու անցյալում Լևոն Հայրապետյանին։ Ինչ եղավ նրանց հետ, երբ փորձեցին լինել ինքնուրույն խաղացողներ: Հիմա ուր են նրանք: Այնպես որ, եթե քննարկելու թեմա կա, ուրիշ ենթատեքստով պետք  է քննարկել։

Ասում են՝ իմաստությունը հավասարակշռության մեջ է ու այս դեպքը փաստ էր, որ մեզ ղեկավարում են մարդիկ, որոնք այդ հասկացությունից շատ հեռու են: Քաղաքապետարանում իրենց վախկոտի պես պահեցին թե՛ կին շպրտող կարատեիստ- խորհրդականը, թե՛ մազ քաշող բորենին, թե՛ խղճուկ, ձեռք գցող ու ապտակ ստացող փողկապավորը:

Ու դա բոլորիս ամոթն է, ինչ կլիներ, եթե մի քանի րոպե էլ շնչեին գարշահոտը, որ մարդիկ տարիներով են շնչում։ Հենց այդ քիմքի չափազանց մեծ տարբերությունն է, որ այսօր երկիրը կրախի է տանում, վերևն ու ներքևը շատ են հեռացել իրարից: Իսկ Զարուհին իր ակցիայով շատերի դեմքը պատռեց ու հասավ իր նպատակին՝ խայծը կուլ տվեցին: Սադրանք էր, թե պոպուլիզմ, դիմակներ պատռվեցին, ու շատ տխուր իրականությունը, որի մեջ ապրում ենք, կրկին անգամ շպրտվեց մեր դեմքին:

Ռուզան Ավոյան