2014 թվականի հունվարի 1-ից Երևանում արգելվեց խաղատների գործունեությունը, բացառությամբ այն դեպքերի, երբ խաղատան մեջ էր մտնում նաև մի ամբողջ համալիր՝ հյուրանոց, ռեստորան, ժամանցային այլ կենտրոններ:

Սովորական խաղատներ կարող ենք տեսնել միայն Ջերմուկում, Սևանում, Ծաղկաձորում և Մեղրիում: Բոլորս էլ լավ ենք հիշում «Փարաքարի» հայտնի ճանապարհը, որտեղ սնկի նման կողք-կողքի ծլել ու զարգանում էին այս կամ այն օլիգարխին պատկանող խաղատները: Դրանցից խոշորները մնացին՝ տեղափոխվելով վերը նշված համայքներ, մանրերը դարձան գիշերային ակումբներ կամ էլ կահույքի խանութներ:

Թվում էր, թե այս քայլով հասարակությանը հեռու են պահում խաղամոլությունից, բայց տեղի ունեցավ ճիշտ հակառակը: «Կազինոները» մտան մեր կյանք, մեր տներ՝ համացանցի միջոցով: «Տոտո», «Վիվառո», «Գուդվին», «Եվրոֆուտբոլ» և վերջերս էլ Հայաստանի շուկա մտած «Աջարաբեթ»-ը:

Ինչպես հայտնի երգի մեջ էր ասվում՝ «ազգովի թքեցինք սելֆիի ձողին», այս դեպքում «Ազգովի հաքանք ղումարին»: Այն, ինչ նախկինում անում էին խաղատներում, այժմ անում են իրենց տներում՝ համակարգիչների և հեռախոսների միջոցով:

Վերը նշված բոլոր ընկերությունները համացանցի միջոցով մատուցում են այն նույն ծառայությունները, ինչ խաղատներում: Էլ խաղային ապարատներ, էլ խաղադրույքներ, էլ բլոտ, էլ պոկեր….Մի խոսքով, մտքով ինչ անցնի:

Հետաքրքիրն այն է, որ Հայաստանի շուկայում ամենից շատ գովազդներ տրամադրում են հենց խաղային այս ընկերությունները: Առավոտից մինչև մյուս առավոտ նույն բանն է եթերում, անմեղ տոնով մի նախադասություն են ասում՝ «խաղացեք հաճույքի համար»:

Ինչ հաճույքի մասին է խոսքը, երբ մարդիկ պարապությունից տարվում են այդ աղբով: Նշված ընկերությունները գովազդելիս տարիքային սահմանափակում չեն նշում: Ժամ չկա հստակեցված, որ այն չափահասների համար է: Ըստ դրա, նման գովազդներ տեսնում են նաև դեռահասները, որոնք էլ տարվում են մոլախաղերով: Հայաստանը մի տեսակ դարձել է խաղամոլության կենտրոն: Աղքատություն, արտագաղթ, գործազրկություն, տնտեսական ցածր ցուցանիշներ: Մարդկանց թողել են միայն այս աղբի հույսին: Հուսալքված քաղաքացին էլ հաց չունի ուտելու, ստիպված «ղումար է խաղում»:

Մկրտիչ Հարությունյան