«Տարկետում լինելուԱ, տարկետում չի լինելու» հարցը քննարկվեց բոլոր ամբիոններում, հոլովվեց հասարկության բոլոր շերտերի կողմից, ասպեկտավորվեց ամեն հնարավոր տարբերակով ու ունեցավ սցենարական նույն ավարտն, ինչ ցանկացած աղմկահարույց  օրենքի նախագիծ: Ընդունվեց ու վարագույր:

Բայց նախքան կսարքվեր այս ամբողջ ձնագունդը արժեր «երկրի բարօրությամբ մտահոգ» պետական այրերին հարցնել, թե իրականում ինչ նպատակ են դրել օրինագծի հիմքում՝ ավելացնե՞լ զինվորիների թիվը:

Ժամ առ ժամ զարգացող տեխնիկայի դարում, շրջապատված մինչև ատամները գերժամանակակից զինտեխնիկայով զինված հակառակորդներով՝ մեր լավատես իշխանությունները մտածում են բանակը դարձնել առավել մարտունակ՝ գիր ու գրականությունից կտրելով մի 2 խեղճուկրակի, ձեռքները տալով կալաշնիկովն ու քայլով մարշ դեպի դիրքեր:

Նույն այն ժամանակ, երբ կողմերն իրար կոկորդ են կրծում, թե 2 զինվորով բանակը համալրվելու է, թե չէ, զարգացման ճանապարհ բռնած պետություններն իրենց  սահմանները պահում են՝ շեշտը դնելով ռոբոտներով սահմանը պահելու վրա, որպեսզի սահմանում կանգնած զինվորը ստիպված չլինի  «մսացու» հանդես գալ և հրացանով կռվել անօդաչու սարքի դեմ:

Ինչևէ, անգամ մեր նախնի հեքսիոսները պատերազմի ժամանակ շեշտը չեն դրել քանակապես հակառակորդին գերազանցելու անհույս հեռանկարի վրա:  Փոխարենը նրանք դեռ հազարամյակներ առաջ կարևորել են տեխնիկապես հագեցած  լինելը:  Եգիպտացիների դեպ կռիվների ժամանակ նրանց հաջողվել էր  ստանալ պողպատի համաձուլվածք,  որի միջոցով հնարավոր էր դառնում ճեղքել եգիպտացիների պղնձե սաղավարտներն ու խոցել նրանց:

Տեխնիկակական հնարքները կարևորել ու օգտագործվել են դեռ հազարամյակներ առաջ, իսկ ի՞նչ ենք մենք քննարկում  21-րդ դարում: Շուտով այլոց սահամանները պահելու են ռոբոտները և ոչ թե տարկետումից զրկված ջահելները: Սա է գլխավոր մարտահրավերը, որի մասին մտածել անգամ չեն ցանկանում յուրաքանչյուրը 10 անօդաչու սարքի գին արժեցող մեքենաներ վարող հայ պաշտոնյաները:

Arenanews.am