Քրիստոսը մեռելներից հարություն է առել որպես առաջին օրինակ մեռելների հարության։ Ինչպես մի մարդով սկիզբ առավ մահը, այնպես էլ մի մարդով սկիզբ է առնում մեռելների հարությունը։ Ինչպես Ադամից ծնվածները բոլորն էլ մեռնում են, այնպես էլ Քրիստոսից ծնվածները բոլորն էլ կենդանանալու են։
Բայց յուրաքանչյուրն իր հերթին. նախ՝ Քրիստոսը, որպես երախայրիք, իսկ նրա երկրորդ գալստյանը՝ բոլոր նրան պատկանողները. ապա գալու է վախճանը, երբ Քրիստոսը թագավորությունը հանձնելու է Հայր Աստծուն՝ ոգեղեն աշխարհի չար իշխանությունները, պետություններն ու զորությունները ոչնչացնելուց հետո. որովհետև Քրիստոսը պիտի թագավորի, մինչև որ Աստված բոլոր թշնամիներին դնի նրա ոտքերի տակ՝ որպես պատվանդան։ Վերջին թշնամին, որ պիտի բնաջնջվի, կլինի մահը։ Այդպիսով պիտի կատարվի այն մարգարեությունը, թե՝ «Աստված ամեն բան ենթարկեց նրան»։ Բայց, անշուշտ, երբ ասում է, թե՝ «Ամեն բան ենթարկվել է նրան», բնականաբար հասկանում ենք՝ «ամեն բան», բացի Աստծուց, որն ամեն բան ենթարկեց նրան։ Իսկ երբ ամեն բան ենթարկվի Որդուն, այն ժամանակ Որդին էլ ինքն իրեն պիտի ենթարկի Աստծուն, որն ամեն ինչ ենթարկեց նրան, որպեսզի Աստված լինի ամեն ինչ, ամեն բանի մեջ։
Եթե մեռելները բնավ հարություն չեն առնելու … ինչո՞ւ ենք շարունակում նեղություններ կրել … Եթե մեռելների հարություն չկա, ուրեմն՝ «Ուտենք, խմենք, քանի որ վաղը մեռնելու ենք», ինչպես հաճախ ասում են մարդիկ։ Ո՛չ, եղբայրնե՛ր, չխաբվեք. «Վատ ընկերը խաթարում է լավ նկարագիրը»։
(Պողոս առաքյալի առաջին նամակը կորնթացիներին 15:20-33)

Ռուբեն աբեղա Զարգարյան