Մի առիթով Վանոն ասեց, որ լավ գիրչ ունենալը քիչ է` պետք է գրիչը պահպանել կարողանալ:

Մի ամսից ավել է` չեմ գրել ու Վանոյի էրեկվա  ասածի չհասկացվածության քողածածկույթն այլեւս չկա, ու նրա բառերն իմ համար նոր իմաստ են ծնել, որովհետեւ վայր դրված գրիչը ունայնություն ու չարություն է ծնում մարդու հոգում:

Ուզում եմ վերադառնալ գրչին, իմ ընթերցողին, իմ խոսքին սպասող Միակ մարդուն ու հրապարակմանը սպասող ընթերցողներին:

Հեռացումը դասալքություն է, աշխարհից խռովելու հուսահատ փորձ:

Հեռացումը դառնություն է, ատելություն ու վիրավորանք ծնող չարորակ ուռուցք:

Սիրող մարդկանց հեռացումը Բարու դեմ արձակված դավադիր մի կրակոց է: Սիրող սրտերի միացումը Լույսի հաղթանակն է խավարի դեմ: Վերադարձի այդ քաղցրությանն ամենից շատ եմ սպասում:

Ուզում եմ ապրել նաեւ իմ ընթերցողի հետ դարձյալ ու կրկին հանդիպելու քաղցրությունը:

Լավ գրիչի հիմքում սերն ու նվիրումն են: Գործիդ ու հայրենիքիդ, գաղափարիդ ու ընկերոջդ, կնոջդ ու երեխայիդ հանդեպ:

Լավ հայրենիք ունենալը քիչ է` պետք է այն սիրել կարողանալ…

Լավ գաղափար ունենալը քիչ է` նրան հավատարիմ լինել է պետք…

Սերը քիչ է` այն պահպանել է պետք…

… Ընդամենը գրածիդ, նվիրումիդ, սիրուդ հավատալ է պետք:

Ես ուզում եմ հավատալ Միակին ու մյուսներին: Ուզում եմ, որ ինձ հավատան Միակս ու մյսուսները:

Ուզում եմ ճաշակել Վերադարձի քաղցրությունը:

Սուրեն Սուրենյանց