Այն ալիքը, որ այս օրերին բարձրացել է սոցիալական ցանցերում և ընդհանրապես հասարակության մեջ՝ կապված Ադրբեջանից ներկրված խնձորի հետ, զուտ զգացմունքային, զգայական հարթությունում է: Հասարակությունը զայրույթով է ընդունում, որ արդեն ադրբեջանական ծագման արտադրանք է հայտնվում Հայաստանում, այն էլ մթերք: Երկու տասնամյակ է, որ թուրքական արտադրանքի, առավել ևս սննդամթերքի իրացումը Հայաստանում երբեմն հասնում է զգալի ծավալների և հասարակությունը, առավել ևս երկրի ղեկավարությունը, ընդգծված հանդուրժողականություն են դրսևորում այդ երևույթի նկատմամբ: Նույնիսկ այն բանից հետո, երբ թուրք արտադրողը էկրանից հայտարարում է, որ իրենց արտադրած թունավոր` գերշատ թունաքիմիկատների օգտագործումով մշակված «պրոդուկտը» ուղարկում են թշնամիներին` քրդական և հայկական շուկաներ, իսկ անվտանգը, բնականաբար, իրացնում են թուրքական շուկայում:

Պարզ հարց է առաջանում, ինչո՞ւ Ադրբեջանի դեպքում արտահայտված մերժողական արշավ է սկսվում (միանշանակ ընդունելի), թուրքական մթերքի պարագայում` անտրամաբանական անտարբերություն դրսևորվում: Հնարավոր է, որ դրանում որոշակի ազդեցություն ունի համեմատաբար ցածր գնի գործոնը, բայց դրսևորվող լոյալությունը միայն դրանով պայմանավորելը ճիշտ չէ, հատկապես, որ հասարակության բացարձակ մեծամասնությունը խուսափում է թուրքական մթերք գնելուց:

Մինչդեռ, ադրբեջանական խնձորի ներկրումը ոչ զգացմունքային, ավելի խորքային ու վտանգավոր շերտեր ևս ունի: Տեղի ունեցածը ծրագրված (գուցեև` ոչ) «բիզնես գործունեություն էր», որ հանրապետության վարչապետի և իր թիմի համար «դիվերսիոն» դրսևորում էր, անասելի ուժգնության հարված:

Բոլորովին պետք չէ բացառել, որ գործարարներից մեկը միտումնավոր Հայաստան է ներկրել մի քանի տոննա ադրբեջանական ծագման խնձոր, ընդամենը ցույց տալու համար, որ ինչպես միշտ, այսօր էլ Հայաստանի մաքսակետերում «վճարելու» դեպքում երբեք կարմիր լույս չի վառվում, նրանք բոլոր դեպքերում «անցանելի են» և նրանցով կարելի է անցկացնել բառացիորեն ամեն ինչ, անգամ ադրբեջանական ծագման սննդամթերք: Ահավասիք` բոլորին տեսանելի օրինակը: Այլապես, հայ գործարարները խիստ մասնագիտացել են հարևաններից գյուղմթերք բերելու, այստեղ վերապիտակավորելու և որպես հայկական արտադրանք արտահանելու մեջ: Այս պարագայում էլ դժվար չէր նույնը անելը. սահմանն անցկացնելուց հետո վերափաթեթավորել ու իրացնել որպես լեհական խնձոր: Կհետևի, որ դա միտումնավոր չեն արել: Չի բացառվում նաև, որ ներկրողները այն աստիճանի վստահ են ու առհամարհած ունեն, որ դրա իմաստը չեն տեսել:

Անկախ ամեն ինչից, ադրբեջանական խնձորի ներկրումը ցույց է տալիս, որ Հայաստանի Հանրապետության մաքսային ծառայությունը, հետևաբար և կառավարությունը, գործնականում ծայրահեղ անպատասխանատու վերաբերմունք ունեն երկրի տնտեսական ու պարենային անվտանգության նկատմամբ: Տեղի ունեցածը թույլ է տալիս մտածել, որ նույն սկզբունքով Հայաստան են ներկրվում անհայտ ծագման, մարդու առողջության համար ոչ անվտանգ ապրանքներ ու այստեղ վերապիտակավորվելով իրացվում են: Մինչդեռ ՊԵԿ-ը, որի համար այդպես համառորեն պայքարում էր վարչապետը և բացատրում, որ նաև սրա կոռումպացվածությամբ է պայմանավորված մեր տնտեսության ծայրահեղ ծանր վիճակը, վաղուց նրա «ազդեցության ոլորտում է», թերևս իր ամենավստահելի մարդու ենթակայության, ով ոլորտի ղեկը ստանձնելուն պես շտապեց իրեն շրջապատողներին դնել բոլոր հանգուցային կետերում: Այնպես որ, տեղի ունեցածի պատասխանատվությունը նախկինների կադրերի վրա բարդելը, բացառվում է: Հետևաբար, եթե Վարդան Հարությունյանի ու իր թիմի ամիսների գործունեությունից հետո մաքսավորները շարունակում են արտահանողներից կաշառք վերցնել, «աչք փակել» ներկրվող ռիսկային ապրանքների վրա, կհետևի, որ ոլորտում որակական ոչ մի փոփոխություն էլ չի եղել և չկա: Համակարգը ոչնչով չի փոխվել ու ոչնչով չի տարբերվում նախկին մաքսայինից: Իսկ այդքան շահարկվող «բարեփոխումները» միտված են եղել մի բանի. համակարգ բերել յուրայինների. «թեկուզ սրիկաների, բայց իրենց սրիկաներին»:

1in.am