Բանակ, բանակ, բանակ….

Չէ, մեկ օր սրան վերջ պետք է լինի, թե չէ։ Մարդիկ, էլի լռելո՞ւ ենք, էլի
հարմարվելո՞ւ ենք, էլի մտածել՞ու ենք, թե հերթակա՞նն է… Չե՛, հերթականը
չի, Ծովինարի եղբայրն է, ի´մ եղբայրն է, քո՛ եղբայրն է….մե՛ր, բոլորիս
եղբայրն է։ Ես հանդուրժելու միտք չունեմ….

Զառա Հովհաննիսյան

16 տարեկանից էն կողմ թաղում չեմ գնացել հիսթերիա ա բռնում մոտս, ծիծաղում եմ, հետո լացում, հետո ուշաթափվում եմ, պապիս թաղմանը չեմ գնացել, շատ մոտ մարդկանց թաղմանը չեմ գնացել, բայց Արտակ Նազարյանի թաղմանը պիտի գնամ: Ու եթե հիսթերիան սկսվի, թող վերածվի մասսայական փսիխոզի, թող պայթի 20 տարի փչված փուչիկը, թող հասկանանք ի վերջո, որ մեր թշնամին էնքան թուրքը չի, ինչքան մենք ինքներս: Ու էդ պայթյունը մարդկանց մեջ շոկ առաջացնի…

Պիտի գնալ էստեղից
Պիտի մնանաք ու մերն ասենք

Չէ, պիտի լարել ստեղից…

Ոչնչի մասին գրել ի վիճակի չեմ, բացի բանակից:

Էս վերջին իրադարձությունների մասին էլ կարգին ինֆորմացիա չկա, մանավանդ վերջին դեպքի,տարբեր բաներ են պատմում, որ զինվորը պահակակետում քնով է անցել, 4 սպա եկել են, տեսել քնած է, արթնացրել են ու սկսել հայհոյել ու ծեծել նրան, «տղայականով, լավով, բանով», զինվորն էլ չի դիմացել, ավտոմատը հանել ու կրակել է սրիկաներին ու հետո էլ ինքն իրեն: Էդ եմ լսել, էդ կարդացել, էդ գիտեմ:

Լիբանանի բանակն իրեն ավելի վնաս էր տալիս, քան օգուտ, որովհետև ներքաղաքական վիճակը արտաքին քաղաքականից խառն էր, անընդհատ բանակի ներսում ընհարումներ էին լինում հակախոհների միջև, կրակոցներ, սպանություններ, Լիբանանը որոշեց, որ ինքը լավ է բանակ չունենա, քան էդպիսի բանակ: Գուցե՞մե՞նք էլ ասենք, մեզ բանակ պետք չի, չենք կարողանում բանակ պահել:

Հիմա մեր բանակում անկախ ներքին քաղաքական վիճակից որ երրորդ դեպքն է, մարդիկ են զոհվում: Ինչի՞: Ո՞վ պիտի պատասխան տա դրա համար:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյանը facebook-ում ստորագրահավաք է կազմակերպել՝ « Սեյրան Օհանյան և Ալիկ Սարգսյան ինքնասպան եղե՛ք»: Պատրաստվում են քաղաքացիական նախաձեռնությամբ հանդես գալ, պատասխանատվության կանչել մեր գեներալներին ու հաստավի զինվոր տանջող սպաներին: Ու թող մեղքը սովետի վրա չգցեն, Մերձբալթիկան էլ էր Սովետ, հիմա էնտեղ սենց “բեսպրեդել” չկա: Հա, ամեն տեղ բանակում պրոբլեմներ լինում են, լինում են և´ ինքնասպանություններ, և´ կռիվ-ղալմաղալներ, և սպանություններ…. Բայց միշտ ինչ-որ մեկը պատժվում է: Ու եկեք մենք չհամեմատենք մեզ մեծ երկրների հետ, մենք իրավունք չունենք զինվորի կորցնել բանակում ոչ պատերազմի դաշտում, մենք ռազմական վիճակում ենք, մեզ Ադրբեջանը հրահրում է հենց էս պահին… Էդ ի՞նչ բանակ ենք, որ չենք կարողանում գոնե նախապատերազմական իրավիճակում բանակի նմանվել, ի՞նչ մի դժվար բան է մեկին մի 10-15 տարի նստացնելը, որ մյուսներին դաս լինի, ինչի՞ ենք մենք սպասում, որ բանը բանից անցնի, որ ժողովուրդը դառնա անկառավարելի… Թե՞ ձեռ ա տալիս, բա ո՞նց, հետո տանկեր քաղաք մտցնենք, եթե բունտ չկա: Ես կամ կատարյալ ապուշ եմ, կամ մարգարե, ես սրանից նաև պրովոկացիայի հոտ եմ առնում, ու՞մ կողմից, ինչո՞ւ, ու ինչո՞ւ հենց հիմա, հենց էն պահին, երբ Ադրբեջանը բզբզում է սահմանը:

Ու հետո էլ խոսակցություններ էն մասին, որ պետք չի էդպես խոսալ սեփական բանակի մասին, որ հանկարծ թշնամին չուրախանա… Ի՜նչ ափսոս քեզ, հայ ազգ, որ էսքան դարեր քո գերանդիով նույն ականին ես ռաստ գալիս, ու քարի տեղ դնելով փորձում հողդ մաքրել: Ի՜նչ ափսոս, որ կպայթես… Ի՜նչ ափսոս քո ուղեղներին, որ չես օգտագործում, քո ջահելներին, որ չես գնահատում, քո մեռելներին, որ մեռելոց ես միայն հարգում, քո հարսներին, որ միայն հարսանիքին են սպասում, որ տղա բերեն, որ բանակ տանեն ու էնտեղ սպանվեն… Ի՜նչ ափսոս, որ չհասկացար, որ կարևորը ուժը չի, որ միտքն ու բառն ավելի մեծ ուժ ունեն, քան բազկի զոռը, որ Մայր Թերեզայի սիմվոլիկ սրբապատկերն ավելի քեզ կպաշտպանի, քան հաստ ոսկյա շղթաներով մեծ խաչերը… Չգիտեմ ի՞նչ անել քեզ հետ, իմ հայ ժողովուրդ… Ասե՞մ…

«Հայ ժողովուրդ, քո ուժը քո միասնության մեջ է»… Ասել են` 10 տարի բոլորիս դպրոցների ճակատներից մեզ ամեն օր դիմավորող լոզունգով, ու ինչպես ամեն բան, որի համը հանվում է, դադարում է գործել, սա էլ էդպես, ուրեմն… Կցկտուր եմ ես այսօր, ներող եղեք, ու նաև, որ գրում եմ…

Լուսինե Վայաչյան