«Ժամանակի» զրուցակիցն է քաղաքագետ Իգոր Մուրադյանը։
Պարոն Մուրադյան, ի՞նչ վիճակում են այսօր ՆԱՏՕ-ի և Ռուսաստանի հարաբերությունները Վարշավայում կայանալիք ՆԱՏՕ-ի գագաթնաժողովին ընդառաջ։ Կարո՞ղ ենք ասել որ այդ հարաբերությունները գնալով սրվում են։
Նախ պետք է հարց տալ՝ ինչո՞ւ սկսվեց պատերազմը ապրիլի սկզբին և ոչ թե դրանից շուտ կամ ուշ, և ինչո՞ւ այն երկար չտևեց։ ՆԱՏՕ-ն նոր ծրագիր է պատրաստում Արևելյան գործընկերության պետությունների՝ Ուկրաինայի, Վրաստանի, Մոլդովայի, Հայաստանի և մյուս երկրների համար։ Այդ ծրագիրը Հայաստանի համար կոչվում է «պլանավորման և վերանայման գործընթաց»։ Այս արտահայտությունը ինքնին ոչինչ չի ասում։ Այն կազմակերպությունները, որոնք իբր թե ՆԱՏՕ-ական են Հայաստանում, գտնվում են իշխանությունների վերահսկողության ներքո։ Դրանք ստեղծվել են այն նպատակով, որպեսզի արգելափակվեն տեղեկությունները և բավարար ինֆորմացիա չտրվի հանրությանը։ Այսպես էլ ապրում ենք։
Սա նոր ծրագիր է, այն իրականացվել է տարբեր երկրներում։ Այն ավելի մեծ՝ Գործընկերություն հանուն խաղաղության ծրագրի շարունակությունն է, որը ենթադրում է բանակի արդիականացում, զինված ուժերի պատրաստություն և համագործակցություն ՆԱՏՕ-ի հետ։ Այս ծրագիրը չընդունել նշանակում է հեռու մնալ այսօրվա իրական աշխարհից։ Ես մտավախություն ունեմ, որ ՀՀ-ն չի ընդունի այս ծրագիրը, թեև Պաշտպանության նախարարությունը հայտարարել է ՆԱՏՕ-ում, որ պատրաստ է ընդունել այն և շատ է հետաքրքրված դրանով։ Ինչո՞վ է պայմանավորված իմ այս մտավախությունը, մենք հիշում ենք, թե ինչ եղավ 2013թ. սեպտեմբերի 3-ին, եղավ այն, ինչ չի կարող լինել նորմալ աշխարհում։ Սա նշանակում է, որ մենք կարող ենք նաև այս կերպ վարվել։ Իսկ ինչ հետևանքներ կարող են լինել, եթե մենք չընդունենք այս ծրագիրը։ Հարցն այն չէ, որ մեր բանակը կդառնա հետամնաց ու չի կարող հասնել որոշակի ստանդարտների։ Խնդիրն այն է, որ մենք աստիճանաբար կկորցնենք մեր ինքնիշխանությունը, թեև արդեն կորցրել ենք, բայց այդ դեպքում ավելի շատ կկորցնենք և ըստ էության կդադարենք լինել սուբյեկտ։
Փաստորեն, Դուք այս գործընթացը ուղղակիորեն կապում եք ԼՂ խնդրի հետ։
Ես նկատի ունեմ, որ պատերազմը սկսվեց այն պատճառով, որ ՌԴ-ն ուզում է կանգնեցնելՆԱՏՕ-ի առաջխաղացումը դեպի արևելք՝ Արևելյան Եվրոպա և Հարավային Կովկաս։ Սա ՌԴ-ի թիվ մեկ առաջադրանքն է եղել։ Բոլորն էլ հասկանում են սա։ Եվ հիմա խնդիրն այն է, որ մենք կորցրել ենք հարմար պահը, որովհետև գործնականում այլևս չի մնում որևէ հնարավորություն հասնելու առաջընթացի պաշտպանական, անվտանգության, տնտեսության ոլորտներում։ Եվ ես տեսնում եմ, որ ՀՀ-ն շարունակում է առաջ շարժվել ռուսների սցենարով։ Այդ սցենարը ենթադրում է թույլ չտալ ՆԱՏՕ-ի մուտքը տարածաշրջան։ Մյուս կողմից՝ դա հնարավոր չէ։ Վրաստանը նոր, շատ բարձր կարգավիճակ է ստացել ՆԱՏՕ-ում՝ հատուկ գործընկերոջ կարգավիճակ, Վրաստանի զինված ուժերը՝ ՆԱՏՕ-ի օպերացիոն զորքերի մաս։ ՆԱՏՕ-ն հայտարարել է, որ ձգտում է զգալիորեն ամրապնդել մշտական ներկայությունը Սև ծովում։ Սև ծովը մեկուսացված տարածաշրջան չէ, ավելի ճիշտ է ասել՝ սևծովյան-կովկասյան տարածաշրջան։ Այսպես, թե այնպես, ՆԱՏՕ-ն ներկա է լինելու և՛ Սև ծովում, և՛ Կովկասում։
Ամբողջական տեքստը՝ թերթի այսօրվա համարում:
- 11:17Ծեծողը՝ փոխոստիկանապետ. Հունան Պողոսյանին կփոխարինի Աշոտ Կարապետյա՞նը
- 10:50Կարո՞ղ է արդյոք Վանո Սիրադեղյանը վերադառնալ Հայաստան
- 10:57Կոնսենսուս չկա. քաղաքական ուժերը միմյանց դե՞մ են պայքարում, թե՞ Սերժ Սարգսյանի
- 12:20ԱՄՆ շեշտակի հարվածը «ծռությանը»
- 11:24Վայրենի իշխանության գեղեցիկ ժպիտը. Արմեն Սարգսյանն անհետացել է
- 11:30Փակ հանդիպում է եղել. Փաշինյանը չի ընդունել «Հանուն Հայաստան պետության» ճակատի հրավերը
- 11:52Ո՞վ և ո՞ւմ «գանգն է փշրելու» Ազատության հրապարակում
- 11:57Սերժ Սարգսյանի իշխանափոխության մեխանիզմը. դա չի լինի 2022 թվականին
- 11:40«Լծակազուրկը». այլեւս նախագահն առանց վարչապետի առաջարկության ոչ մի թուղթ չի կարող ստորագրել
- 11:00«Ուղեղն՝ անջատած». «Մարտի 1»-ի գործով դատախազ Կորյուն Փիլոյանը չի հիշում, բայց շատ է նեղվում