«Ասպարեզի» զրուցակիցը քաղաքագետ Սարո Սարոյանն է:

Հունիսի 2-ին Գերմանիայի Բունդեսթագն ընդունեց հա­յերի և մյուս քրիստոնյա ժողովուրդների ցեղասպանու­թյունը ճանաչելու մասին բանաձևը։ Ինչպե՞ս եք գնահա­տում բանաձևը՝ բովանդա­կային առումով։ Մի կողմից՝ այն համայն հայության խան­դավառությունն առաջացրեց, մյուս կողմից՝ փորձագետներ եղան, որ բանաձևը բավա­կանին թույլ համարեցին։

Թույլ կամ ուժեղ որակելու համար համեմատության եզ­րեր են պետք։ Երբ համեմա­տում ենք նախկինում ընդուն­ված բանաձևերի հետ, տես­նում ենք՝ այս բանաձևը շատ ուժեղ է։ Նախ՝ մի քանի ան­գամ ցեղասպանություն բա­ռը կրկնվում է, կոնկրետ հասցեական պատասխանատվու­թյուն կա, Գերմանիան պա­տասխանատվության իր չափն է ամրագրում։ Բանա­ձևը հզոր գործիք է, այլապես ինչո՞վ են պայմանավորված Էրդողանի, Թուրքիայի, Ադրբեջանի պաշտոնական հայ­տարարությունները, եթե այն­տեղ վտանգներ չկան։ Պարզ է, որ թուրքական շահերը շատ նսեմացվել են, և սա գործիք է միջազգային հարա­բերություններում Թուրքիայի դեմ պատժամիջոցներ բանեց­նելու, ինչ-որ շրջանակների մեջ պահելու համար։

Ինչո՞ւ հենց հիմա Գերմանի­ան գնաց նման քայլի։

Նախ պետք է հասկանալ, որ վերջին մի քանի տարիներին Թուրքիայի շուրջ բավականին մեծ գործընթացներ են տեղի ունենում։ Եվ դրանք անընդ­հատ զարգացման մեջ են, ին­քը՝ Թուրքիան, գնալով խր­վում է ճնշումների ճահճի մեջ։ Եթե ԵՄ-Թուրքիա հարաբե­րությունների տեսակետից նայենք, ապա սա Թուրքիային փշալարերի մեջ պահելու փորձ է։ Հայերի սիրուն աչքե­րի համար չէ, որ Գերմանիան ընդունեց բանաձևը։ Դա մի­ջազգային հարաբերություն­ների կարևոր հանգույցն է, որը կիրառվում է կոնկրետ խնդիրներ լուծելու համար։ Թուրքիան խանգարող պե­տություն է, որը թույլ չի տա­լիս Մերձավոր Արևելքում անել այն, ինչ ուզում են անել արևմտյան տերությունները։

Ամբողջական տեքստը՝ թերթի այսօրվա համարում։