Հատկապես վերջին օրերին, երբ հասարակության մեջ քննարկվում է ղարաբաղյան խնդրի շուրջ փոխզիջումների հարցը չափազանց ակտուալ է ներկայացնել հասարակությանն այն հանգամանքը, որ Ադրբեջանում և Թուրքիայում ղարաբաղյան խնդրի լուծումը համարում ենհարցի լուծման առաջին փուլը, քանզի երկրորդ փուլը լինելու է Հայաստանի խնդրի լուծումը: Ճիշտ է, պետական մակարդակով այս մասին դեռ չի խոսվում, սակայն վերջին 6-7 տարիների ընթացքում ադրբեջանական ակադեմիական շրջանակներն արդեն որպես գերակա գաղափար են ընդունել այն թեզը, որ ներկայիս Հայաստանը դա արհեստածին պետություն է, որը ստեղծված է իրականում՝ իբր ադրբեջանական հողերի վրա, իսկ Երևան քաղաքը դա իրականում ադրբեջանական քաղաք է եղել, որի սիրտն էր համարվում Երևանյան պարիսպը և Սարդարի պալատը, որն իբր Ռուսաստանի գրավումից հետո այն տրվեց հայերին, իսկ վերջիններս էլ ոչնչացրին ադրբեջանական պատմահուշարձանների հետքը Հայաստանում և Երևանում: Ինչպես որ Հայաստանի պատմական ակադեմիական շրջանակներում հոլովվում է Արևմտյան Հայաստան տերմինը, այնպես էլ ադրբեջանանական ակադեմիական շրջանակներում հոլովվում է «Արևմտյան Ադրբեջան» տերմինը, որի տակ իրենք հասկանում են ներկայիս ՀՀ տարածքն ամբողջությամբ: Շատերը կարող են նշել, թե իբր ինչ իմաստ ունի լուրջ ընդունել ադրբեջանցիների ասածները, քանի որ նրանց երազանքներն իրականության հետ ոչ մի կապ չունեն: Ինչպես որ Արևմտյան Հայաստան տերմինի օգտագործումը  չի վտանգում այսօրվա Թուրքիայի գոյությունը, սակայն այս շրջանակները սխալվոփւմ են մեկ հարցում՝ այո, որքան էլ որ մենք մեր երազներում մտածենք Արևմտյան Հայաստանի մասին, միևնույն է դրանք երազանք էլ կմնան, քանզի այսօր Հայաստանում ապրում է 3 մլն մարդ, իսկ հարևան Թուրքիայում՝ 70: Մինչդեռ ադրբեջանական երազանքները «Արևմտյան Ադրբեջանի» մասին իրենց պոտենցիալով կարող են իրականություն դառնալ, քանզի 3 մլն Հայաստանի կողքին  գոյություն ունի 7 մլն Ադրբեջան ու 70 մլն Թուրքիա: Ուշադրություն դարձնենք այն դեմոգրաֆիկ աճին, որն արձանագրվում է Ադրբեջանում և Թուրքիայում, և միաժամանակ անկմանը, որն արձանագրվում է Հայաստանում:
Եթե դրան ավելացնենք նաև արտագաղթի տեմպերը Հայաստանում, ապա կստանանք ռեալ վտանգի իրական պատկերը: Դրանից բացի Ադրբեջանն իր նավթադոլարների հաշվին հետևողականորեն պատրաստվում է նոր պատերազմի, իսկ Հայաստանը զբաղված է այսօրվա խայտառակ գզվռտոցով, որն ընթանում է իշխանության մեջ, քաղաքական դաշտում և ամենուրեք:

Եւ այս ամենի համապատկերին երկրում հաստատված է անտանելի բարոյահոգեբանական մթնոլորտ, որտեղ քարոզվում է անվստահություն բոլորի հանդեպ այդ թվում նաև պետության ապագայի: Այստեղ է, որ հռետորական հարց է առաջանում, իսկ ի՞նչն է խանգարելու ադրբեջանցիներին իրականացնել իրենց վաղեմի պատմական երազանքը: Եթե նրանց ուժը հերիքի, ինչու նրանց տանկերը պետք է կանգնեն միայն Ստեփականակերտում և Զանգեզուրում: Ի տարբերություն մեզ՝ հայերիս, ադրբեջանցիները հետևողականորեն և նպատակասլաց պատրաստվում են իրենց ծրագրերի իրականացմանը: Սեփական ժողովրդին ներշնչելով, որ հեռու չէ այն օրը, երբ ադրբեջանական բանակն ազատագրելու է Երևանը: Իսկ այն կարելի է կանխել միայն այն դեպքում, եթե մենք կարողանանք ամբողջովին փոխել երկրում առկա այսօրվա մթնոլորտը, ձևավորենք ազգային պետական մտածողութուն ունեցող վերնախավ, քանզի դրա այլընտրանքը մեր համար կլինի ազգային մահը:

Հ. Գ. Շատերը նման դատողությունների ժամանակ նշում են՝ թե իբր մեզ կպաշտպանեն ռուսները, մյուսները՝ ամեիկացիները կամ եվրոպացիները, այստեղ է, որ պետք է հիշել հին հարցադրումը՝ լավ, մարդիկ որքա՞ն կարող են նման անմեղսունակ պատկերացումներ ունենալ: Միթե՞ պատմությունը չի հուշում, որ նման պատկերացում ունեցող  ազգերը պատժվում են, ընդ որում արդարացիորեն, քանզի ինչու՞ պետք է նույն ռուս զինվորն իր կյանքը զոհի հանուն Հայաստանում սրճարանում նստած մի հաբռգած ինտելեկտուալի, որի հոբբին դարձել է ռուսներին հայհոյելը ու ամպագորգոռ տեսլականներով ապրելը:  Ի վերջո ախմախությունն էլ պետք է չափ ու սահման ունենա:

Աղբյուրը՝zham.am/am