Արդեն քանի տարի է՝ մարտի 1-ին ընդդիմությունը հանրահավաք է կազմակերպում (կամ հավաք-երթ), հարգում 2008թ. մարտի 1-ի զոհերի հիշատակը և խոսում ոճրագործու­թյունը բացահայտելու և մեղավորներին պատասխանատ­վության ենթարկելու անհրաժեշտության մասին։ Իսկ Սերժ Սարգսյանն ու իր թիմակիցները, չգիտես ինչու, որևէ կերպ չեն նշում մարտի 1-ը։ Չնայած՝ չի իմացվի, գուցեև երեկոյան թաքուն հավաքվում են մի տեղ ու նշում իրենց հաղթանակը, բայց խոսքը հրապարակային միջոցառումների մասին է։ Վերջին հաշվով՝ տրամաբանական կլիներ, եթե Սերժ Սարգսյանն ու Ռոբերտ Քոչարյանն ամեն տարի մարտի 1-ին հաղթանակի զորահանդես անցկացնեին՝ սպեցնազով, օլի­գարխների թիկնազորներով, վարձու մարդասպաններով, հայտնի չէ որտեղից բերված ջոկատներով, կեղծ ցուցմունք­ներ տվողների ու պնակալեզ մտավորականների դասակնե­րով և այլն։ Չէ՞ որ իրենց համար դա հաղթանակի օր է՝ այդ օրը իրենք հաղթեցին Հայաստանի ժողովրդին ու մինչև հի­մա վայելում են այդ հաղթանակի պտուղները։

Իսկապես տարօրի­նակ բան է ստաց­վում։ «Պաշտոնական վար­կածի» համաձայն՝ 2008թ. մարտի 1-ին «մութ ուժերը» փորձում էին ապակայունաց­նել Հայաստանը, բայց իշ­խանություններն, իբր, բավականաչափ վճռականու­թյուն ունեցան և կարողա­ցան կտրուկ քայլերի միջո­ցով պահպանել ներքաղա­քական կայունությունը։ Այ­սինքն՝ լավ բան են արել: Հարց է ծագում՝ բա եթե լավ բան են արել, ինչո՞ւ մինչև հի­մա որևէ մեկը չի ստանձնել այդ «լավ բանի» պատաս­խանատվությունը։ Ռոբերտ Քոչարյանը կարող էր, չէ՞, տղամարդու նման ասել՝ այո՛, ես եմ համակարգել բոլոր գործողությունները, ես եմ հրամայել ուժ կիրառել «օտարերկրյա մութ ուժերի գործակալների» նկատմամբ, որպեսզի վերականգնեմ կա­յունությունը։ Բայց նա այդ­պիսի բան չասաց։ Հակառակը՝ պաշտոնապես հայտա­րարվեց, թե ժողովրդի վրա կրակելու հրաման որևէ մեկը չի տվել, ու դրա կարիքը չկար էլ։ Այսինքն՝ ներքաղա­քական կայունությունը ինք­նաբուխ է վերականգնվել։ Իսկ Սերժ Սարգսյանն ընդհանրապես մինչև հիմա ձևացնում է, թե ինքն այս ամենի հետ որևէ կապ չունի:

Չորրորդ իշխանություն