2000 թվի հունվարի 5-ին Գարեգին Բ-ն իր անձնական հրահանգով պաշտոնանկ արեց Ռուսաստանի և նոր Նախիջևանի հոգևոր առաձջնորդ Տիրան արքեպիսկոպոս Կյուրեղյանին: Սակայն Սրբազանը իր շուրջը հավաքված հայ համայնքին հովվություն էր անում Մոսկվայի սրբ. Հարություն եկեղեցում: 2001 –ի հունվարի 7-ին Տիրան սրբազանը հրավիրված էր Մոսկվայի Ամենափրկիչ մայր տաճարի պաշտոնական արարողությանը, որը հեռարձակվել էր բոլոր հեռուստաալիքներով:Երբ Գարեգին Բ-ն այն տեսնում է, անմիջապես անձնական հեռախոսով միանում է Ալեքսիյ Պատրիարքին և հայտնում իր դժգոհությունը, պահանջելով այսուհետ ձեռնպահ մնալ սրբազանին հրավիրել պաշտոնական միջոցառումների: Տիրան արքեպիսկոպոսի նկատմամբ կաթողիկոսի հալածանքները շարունակվեցին չորսուկես տարի: Անձնական ոլորտում Գարեգին Բ-ն պայքարում է աննկարագրելի հետևողականությամբ, սակայն այսօր Ռուսաց Պատրիարք Կիրիլի հայտարարությունը, թե՝«Օսմանյան կայսրությունում հալածանք չի եղել քրիստոնյաների նկատմամբ» այդպես էլ չարժանացավ Վեհափառի ուղիղ խոսքին ու գնահատականին:

Քաղաքական դաշտում անմաքուր առևտուրը հոգևորի ձեռքով իրականացնելը կրկնակի անբարո է:Իսկ այս արտահայտությունը վերբերում է ոչ միայն միլիոնավոր հայ նահատակներին, այլև հույներին, սերբերին, բուլղարներին, նամանավանդ՝ վերջիններիս համար ռուս զինվորները արյուն են թափել ազատագրելով նրանց օսմանյան լծից: Պատրիարք Կիրիլի այս հայտարարությունը անարգանք է նախ զոհված ռուս զինվորների հիշատակին:

Առանց Ռուսաստանի իշխանության դիրքոշման, դժվար թե պատրիարք Կիրիլը նման հայատարարություն անելու համարձակությունն ունենար, հատկապես որ դա նշանակում է՝ ժխտել հայոց Մեծ Եղեռնը, ինչն իր երկրի Պետդուման ճանաչել է պաշտոնապես: Եթե ՌԴ իշխանությունը ակնհայտ քաղաքական նկատառումներից ելնելով իր հոգևոր առաջնորդին նման հիմար վիճակի մեջ է դնում, ապա մեր երկրի հոգևոր հովիվը պարտավոր էր նրան ցույց տալ իր տեղը: