Շուրջ 23 տարի Բելգիայում ապրող Սարգիս Սիմոնյանն այս անգամ Հայաստան է եկել իր նախաձեռնած  բարեգործական ծրագրով: «Հայկական վարկածը » զրուցեց Սարգիս Սիմոնյանի հետ:

— Քանի՞ տարի առաջ եք գնացել Հայաստանից:

— Արդեն 23 տարի է՝ 1992 թվականից,  ինչ  ընտանիքով թողել ենք  Հայաստանը, և ապրում ենք Բելգիայում, բայց ոչ անմիջապես Բելգիա. սկզբում Ռուսաստանի Դաշնություն, ապա` Լեհաստան, հետո նոր` Բելգիա: Ծնվել եմ  1986 թվականին, տնտեսագետ եմ, փաստաբան, սակայն հոգեհարազատ է նաև  դերասանական արվեստը:

-Փաստորեն, հայկական ընտանիքներին բնորոշ ճակատագիր. 92-ի դժվարին տարիներին  հեռացաք  Հայաստանից, ի՞նչը  դրդեց  Ձեր ծնողներին գնալ այդ քայլին:

-Դժվար տարիներ էին ընտանիքում. չորս եղբայր էինք, ծնողներիս որոշումն է եղել: Գոյատևման հարց կար…

— Բարեգործական ծրագիր իրականացնելու միտքը ե՞րբ հղացավ Ձեզ մոտ:

— Երբ  մեկնեցինք Բելգիա, պարզ էր, որ ամեն ինչ պետք է սկսել զրոյից: Նախ ասեմ, որ սկսել եմ աշխատել տասնհինգ տարեկանից, տասնինը տարեկանից սկսեցի ճամփորդել և այսօր արդեն եղել եմ քսանինը երկրում. ուզում էի տեսնել ու ճանաչել աշխարհը, մարդկանց, որպեսզի ապագայում կարողանայի ընտրել մի պետություն, որտեղ կցանկանայի ապրել և գտա: Ճիշտ է, Բելգիան ինձ շատ բան է տվել` ուսում, տուն, ընկերներ, սակայն չտվեց այն, ինչի կարիքը ունեի ես և ունի ցանկացած մարդ, որը թողնում է իր հայրենիքը. ջերմություն, ահա թե ինչի կարիքն ունեմ այսօր, մարդկային ջերմություն:

Այդ փնտրտուքների արդյունքում որոշեցի, որ կապրեմ  Իսպանիայում:    Այս տարի  արդեն ձեռքբերումներ ունեմ. գտել եմ իմ երջանկությունը: Ամեն տարի գալիս էի,  նաև անձնականս դասավորելու հարցերով, քանի որ միանշանակ որոշել էի, որ ընտրյալս անպայման պետք է Հայաստանից լինի:

Իսկ  բարեգործության գաղափարը  երկար պատմություն ունի. սա  ինքնանպատակ չէ,  ինձ գովազդելու միջոց չէ,  ուղղակի այս տարիների ընթացքում հասկացել եմ, որ կյանքում պետք է իրար ձեռք մեկնել, օգնել՝ նամանավանդ, եթե դրսում ես: Եթե կարող ես զուտ քո խղճի համար օգտակար լինել թեկուզ մեկ -երկու անծանոթ ընտանիքի, ինչու չլինես, օգնես այնքանով, որքան կների քո հնարավորությունը:

— Գործող  բարեգործական կազմակերպություն կա՞ Բելգիայում , թե՞ անհատական ծրագիր է գործում:

— Այո՛, Բելգիայում գործում է  հայկական կազմակերպություն «Եվրոպահայերը Հանուն Հայաստանի զարգացման» (ղեկավար Արտակ Սերգոյան), որի մշակույթի բաժնի տնօրեն-պատասխանատուն ես եմ:

— Իսկ Ձեր կազմակերպության աշխատանքներն ի՞նչ  արդյունք են գրանցել:

— Շատ կազմակերպություններ կան, որ ստեղծվում են  և երկար կյանք չեն ունենում, որովհետև հայերիս շրջանում այդ «սպայկա» ասածը՝ մեկս մյուսի թիկունքին կագնելու պատրաստակամությունը, համախմբվածությունը չկա, ինչպես, օրինակ, հրեաների մոտ է, դրա համար ոչ բոլոր նախաձեռնություններն են պսակվում հաջողությամբ: Այսօր շատ քչերի մոտ է մնացել սրտացավություն, ջերմություն միմյանց նկատմամբ, իսկ ում մոտ էլ  որ նկատում ենք, փորձում ենք ամեն հնարավոր միջոցներով պահել, որ չսառչի: Փորձում ենք երիտասարդության մեջ ձևավորել   փոխօգնության գաղափարը, նրանց ուշադրությունը սևեռել  հայրենիքում գործելուն, ապրելուն, հայրենակիցներին օգնելուն` ամենևին չքաղաքականացնելով նման նախաձեռնությունները:

Այս տարվա այցիս  նպատակը բարեգործական նոր ծրագիրը կյանքի կոչելն է. մոտ տասը օրից հինգ հարյուր կգ  ապրանք է ներկրվելու Հայաստան, և «Կիսաբաց լուսամուտներ» հաղորդաշարի օգնությամբ ընտրվել է մոտ հարյուր ընտանիք, որոնց էլ կցուցաբերվի վերոնշյալ օգնությունը: Նշենք, որ մինչ այդ կազմակերպվել էր նաև բարեգործական համերգ, բայց երբ մեր հայրենակիցները լսում էին բարեգործություն բառը, այնքան էլ ադեկվատ վերաբերմունք չէին ցույց տալիս և  մեր ակնկալիքները չարդարացան:

-Ինչպես եք հայթհայթում միջոցները, ո՞վքեր են օգնում, և երբ իմանում են, որ Հայաստանի համար է՝ ինչպիսի՞ վերաբերմունք է առաջանում:

— Ճիշտ է, այստեղ խոսքը վստահության մասին է, և հարց է առաջանում՝ ով է տալիս այդ օգնությունը: Ցավոք, պիտի փաստեմ, որ հայերը չեն տալիս. միայն բելգիացիները, և շատ ջերմորեն են մոտենում, նրանք դա սիրով են անում: Բելգիացիները շատ հետաքրքրասեր ժողովուրդ են, նրանք սիրում են ծանոթանալ այլ ազգերի  ու մշակույթների հետ, նրանց միշտ հրավիրում ենք մեր միջոցառումներին, ինչը նաև ճանաչողական բնույթ է կրում: Նրանք ավելի ճիշտ են նայում կյանքին, ժուժկալ են ապրում ու օգնում են շրջապատողներին ինչպես կարողանում են:

Ինձ մնում է նշել միայն, որ շատ ուրախ եմ, որ չեմ կորցրել իմ արմատներն ու սկզբունքները: Անելիքներն ու գաղափարները շատ են. այս տարի արդեն կսկսենք նկարահանել  նաև իմ հեղինակային երկուժամանոց գեղարվեստական ֆիլմը` «Ներգաղթ» վերնագրով, որտեղ սյուժեն հիմնված է իրական դեպքերի վրա, և պատմվելու է այն, ինչ տեսել եմ այս քսաներեք տարիների ընթացքում: Սյուժեի հիմքում ընկած է այն գաղթականի կյանքը, ով լքում է երկիրը: Պատմվում է, թե տվյալ երկրում ինչ փուլերով ու դժվարություններով է անցնում`ճամբար հանձվելը, կյանքը դրանից դուրս, փաստաթղթային խնդիրները և այլն: Մեր ընտանիքը ևս ունեցել է բազում խնդիրներ.  մեզ չորս անգամ եկել է երկիրը լքելու պահանջ, սակայն, շնորհիվ քոլեջի տնօրենի, որտեղ ես և եղբայրս էինք սովորում, հաջողվեց Բելգիայում մնալ: Այս ամենը կլինի էկրանին:

Զրույցը վարեց  Աննա Ալեքսանյանը