Արևմտյան քաղաքակրթությունն ակնհայտորեն ծերացել է: Էլ չենք խոսում Լոնդոնի անկարգությունների մասին, որ իրագործվել են առավելապես մահմեդականների ձեռամբ` անգամ ազգայնական Էստոնիան խայտառակ եղավ: 57-ամյա Կարեն Դրամբյանը միայնակ գրոհով վերցրեց Էստոնիայի պաշտպանության նախարարությունը, և պահանջվեց բավականին լուրջ հատուկ գործողություն` նրան սպանելու համար: ՊՆ-ի աշխատակազմի զգալի մասը լուսամուտներից թռիչք կատարելով փախեփախ եղավ, և մեջները չգտնվեց զենքին տիրապետող մեկը, որ վնասազերծեր հարձակվողին կամ գոնե դիմադրություն ցույց տար…

Էստոնիան փաստորեն այդպես վճարեց սեփական անհոգության համար. հույսները դրել էին Եվրոպայի «ապահով» միջավայրում ապրելու և ՆԱՏՕ-ի վրա, այդ պատճառով բավարարվում էին խաղալիք բանակով ու խաղալիք ՊՆ-ով, որը գրոհով վերցնելու համար պահանջվեց ընդամենը մեկ հայ, այն էլ ոչ թե ինչ-որ ռեմբո, այլ ընդամենը 57-ամյա իրավաբան… Այսինքն` սկզբունքորեն բավարար է ռուսական դեսանտի ընդամենը մեկ գումարտակ, որպեսզի այդ փոքրիկ բարեկեցիկ եվրոպական երկրին պարտադրեն «Կամասուտրայում» նկարագրված ծնկաարմունկային դիրքը:

Բայց, անշուշտ, մահմեդական ներգաղթյալներով «հարուստ» երկրներն առավել խոցելի են: Մեծ Բրիտանիայում մահմեդական երիտասարդության սանձազերծած փողոցային ծավալուն անկարգությունները դադարեցնելու համար պահանջվեց գործնականում մի ամբողջ շաբաթ: Եվ ի տարբերություն Փարիզի ջարդերի, բրիտանական ջարդերը շատ ավելի կազմակերպված էին, կորդինացման համար լայնորեն կիրառվում էին Թվիթեր և Ֆեյսբուք (կամ, ինչպես ասում են մեր բլոգերները` Սֆաթամատյան) ցանցերը` ճիշտ ու ճիշտ այնպես, ինչպես կիրառվել էին արաբական հեղափոխությունների ժամանակ:

Եթե Բրիտանիայի անկարգությունները համեմատենք մեր «Մարտի 1»-ի հետ, ապա պետք է խոստովանենք, որ ՀՀ իշխանությունները գործել էին առավել արդյունավետ, խնդիրը լուծելով ընդամենը մեկ օրում: Ճիշտ է, բրիտանացիները տվեցին ընդամենը մեկ զոհ` իրենց ոստիկանների ավելի բարձր պրոֆեսիոնալիզմի շնորհիվ, սակայն անպատրաստ էին «գունավոր» տեխնոլոգիայով իրագործվող խռովություններին: Մեծ ուշացումով որոշում ընդունեցին, որ հարկ եղած դեպքում բանակ կօգտագործվի, թույլատրեցին արդյունավետ հատուկ միջոցների` ջրանետների և ռետինե փամփուշտների կիրառումը, և միայն հինգշաբթի սահմանեցին արտակարգ դրություն… Ու հարց է ծագում. իսկ արդյո՞ք նրանք պատրաստ են հաջորդ, առավել հուժկու ալիքներին: Եվ, ի դեպ, փորձագետները կանխատեսում են, որ շուտով անկարգությունների ալիքներ են լինելու նաև Փարիզում ու Բեռլինում…

Փաստորեն Եվրոպան դարձավ սեփական նյութապաշտության և «մուլտիկուլտուրիզմի» կեղծ գաղափարախոսության զոհը: Սկզբում որոշեցին, որ ծանր և կեղտոտ աշխատանք կատարելը իրենց համար չեն, ու այդ աշխատանքների համար լայնորեն բացեցին դարպասները թուրքերի, սևամորթների, արաբների առաջ: Որոշեցին, որ բոլոր մարդիկ անկախ ծագումից հավասար են, և կարելի է կառուցել կիրթ «բազմամշակույթ» հասարակություն: Իսկ ներգաղթյալների` եվրոպական մշակույթին չինտեգրվելուն պատասխանեցին հսկայական միջոցներ լափող սոցիալական ծրագրերով, այլազգիների իրավունքների հատուկ պաշտպանությունով, «ռասիզմի դեմ պայքարի» խելապակաս միջոցներով… Բրիտանական մամուլը մինչև հիմա ոստիկանությանը զինյալ դիմադրություն ցույց տված Մարկ Դրագանի սպանությունը (որը դարձավ անկարգությունների պատրվակ) որակում է ռասիզմ ու պահանջում էլ ավելի բարձրացնել ոստիկանության ռասայական հանդուրժողականությունը, երևի կհասցնեն նրան, որ այլ ռասայի և հավատքի հանցագործին վնասազերծելու փոխարեն շոյելու են:

Ինչև, «մուտիկուլտուրիզմը», հանդուրժողականությունը ու մնացյալ բաները բերեցին նրան, որ մահմեդական զանգվածները այդպես էլ մազաչափ անգամ չինտեգրվելով եվրոպական մշակույթին, ճոխ ջերմոցային միջավայրում անչափ մեծ բնական աճ տվեցին:

Երևի 15-20 տարի անց կազմեն արդեն բնակչության մեծամասնությունը, և կունենանք Եվրոպական խալիֆատի պես մի բան: Միգուցե դա ավելի արագ լինի, զի արաբական աշխարհում ու Մագրիբի երկրներում հրահրած հեղափոխությունների պատճառով Եվրոպան հեղեղվում է փախստականներով: Եվ «սահմանները վերացրած» Եվրամիությունում արդեն պետություններն իրարից են սահման փակում ու իրարից նեղանում:

Կարճ ասած, այն, ինչ տեղի է ունենում հիմա Եվրոպայում, ցույց է տալիս «մուլտիկուտուրիզմի», հանդուրժողականության և նման այլ խաղալիքների կատարյալ սնանկությունը: Եվ անշուշտ, Եվրոպան ցնցումներով կանցնի այդ ամենը հաղթահարելու համար: Հաղթահարելու ընդամենը երկու մոդել կարող են լինել` կամ մոնոմշակութային ազգային պետությունների մոդելի վերականգնումը, կամ միացյալ եվրոպական կայսրության ստեղծումը: Սակայն կայսրություն ձևավորելն ավելի բարդ է, զի Եվրոպայում գործնականում անհնար է զատորոշել «տիտուլային ազգը»: Համ էլ կայսրության գաղափարը դժվար թե ուրախացնի ռուսներին ու ամերիկացիներին:

«Մուլտիկուլտուրիզմից» հրաժարվելու խնդիր ունի նաև Ռուսաստանը: Սակայն ռուսներին թերևս առանձնապես դժվար չի լինի վերադառնալ կայսրության ավանդական մոդելին. ի վերջո, ԽՍՀՄ-ը փլուզվել է ընդամենը 20 տարի առաջ: Բայց, անշուշտ, այդ վերադարձը հաստատ կլինի ռուսավարի, արյան գետերով ու զգալի կորուստներով, բռնապետական չափն անցած դրսևորումներով: Իսկ, օրինակ, մեր հարևան Իրանը հաջողությամբ իր խնդիրները լուծում է, ճնշելով թուրքական տարրին և պարտադրելով կոշտ կրոնապետական նորմերը, որոնք սակայն մազչափ անգամ չեն շոշափում հայերին ու ասորիներին: Բայց, օրինակ Իրանի աչքի գրող ԱՄՆ-ն «մուլտիկուլտուրիզմի» ձեռքը կրակն է ընկել. ամերիկյան «ձուլման կաթսայում» այդպես էլ չի հաջողվում աշխարհիս ազգերից ու ռասաներից ձուլել ազգություն չունեցող ամերիկացի:

Այս դարաշրջանում, երբ առկա է ազգային գիտակցության համատարած զարթոնք, կեղծ համակարգերը հաղթահարելու ճանապարհին ահավոր ցնցումներով անցնելու են բոլոր բազմազգ պետությունները: Իսկ մոնոէթնիկ երկրները շահելու են, զերծ մնալով այդպիսի ցմցումներից:

Եվ այդ առումով շատ է բերել մեր բախտը: Միատար երկիր ենք, որի սահմանները «ժողովրդագրական զենք» կիրառող թուրքական տարրով բնակեցված Թուրիայի և Ադրբեջանի հետ հուսալիորեն փակ են: Դա մեզ շանս է տալու հսկայական առաջընթաց արձանագրել, մինչև մյուսները գալարվելու են «մուլտիկուլտուրիզմից» ազատվելու ցավերի մեջ: Համ էլ ցնցումների հրդեհով բռնկվող երկրներից մեր հայրենակիցները ուզած-չուզած գալու են Հայաստան, պարզապես այդ գործընթացին պետականորեն և Սփյուռքի կառույցներով տեր կանգնելու կարիք կլինի, որպեսզի կարողանան գալ ոչ թե մերկ ու թալանված, այլ իրենց կապիտալով…

Իրոք 21-րդ դարը մեզ շանս է տալիս վերածնվելու և կառուցելու մեր նոր Ոսկեդարը: Կօգտվե՞նք արդյոք այդ շանսից, թե՞ ապաշնորհ ձևով կվատնենք այն…

Շաբաթվա Վարկածները մշակեց ԱՐՍԵՆ ՎԱՀԱՆՅԱՆԸ