Այսօր, Հայաստանում քաղաքական ուժեր, պետականություն և հանրապետական կառույց գոյություն ունեն, հաստատված 3րդ հանրապետության սահմանադրությամբ, օրենքներով։ Հանրապետության նախագահն է իրավասու խոսել ու բանակցել պետության անունից ուր հստակորեն սահմանազատվել են քաղաքական, կրոնական, դիվանագիտական , տնտեսական ու ֆինանսական, մշակութային կառույցների գործունեությանց տեսադաշտերն ու բնագավառները։ Ինչպես որ վերջերս Հայաստանում տեղի ունեցած իրադարձությունների կապակցությամբ անդրադարձել էր Հ.Հ. նախագահ Սերժ Սարգսյանը, հիշեցնելով որ քաղաքականությամբ զբաղվում են քաղաքական աշխատանքով ներգրավված մարդիկ, գերագույն հարցերը լուծում է պետությունն ու կառավարությունը։

Այս բոլորից հետո, Մայր Հայրենիքում “ներքին” թե “արտաքին” Սփյուռքում, ինքնիշխան ու գորոզ մի գահակալ է իր ալան-թալանի գործունեությունը ծավալում, բացարձակ բռնատիրության պայմաններում ինքզինք ներկայացնելով որպես Հիսուս Քրիստոսի և Ամենակարող Աստծու “պատվիրակը” այս երկրում ու կյանքում…։ Այո, Գարեգին Բ. Կաթողիկոսի իշխանությունը չի մտնում որևե սահմանների ու կալանքի տակ, չի՛ ենթարկվում ոչ մի քաղաքական ու աշխարհիկ իշխանության օրենքներին, հայտարարելով թե նա իր սանձարձակ գործունեությունը ծավալել է Էջմիածնից՝ Երևան, Մոսկվայից՝ Սանկտ Պետերբուրգ, Փարիզից՝ Ժնև, Արգենտինա, Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներ և շուտով… Անտարկտիկա… չափ ու սահման չի ճանաչում, հարյուրավոր միլիոնների հասնող հարստությունները բորբոսնում և փտում են բանկերի մեջ, մինչ նույնինքն Սուրբ Էջմիածնում, Հայաստանի գյուղերում և քաղաքներում, սովամահ ժողովուրդը ինքնակամ մտնում է աղանդավորականների շարքերը, իր գոյությունը պահպանելու համար…։

Զանգվածային արտագաղթի պայմաններում, տաճարաշինությունը միլիոններ լվանալու “կրոնասեր” տակտիկան, շուտով մնալու են առանց հավատացյալ ժողովուրդի աղոթքների և մի օր էլ… Հայաստան չի լինելու…։

Մեր հիացմունքն ու սերը չենք կարողանում թաքցնենք, երբ կարդում ենք ու հեռուստատեսությամբ հետևում Սուրբ Էջմիածնի փառապանծ ու երջանկահիշատակ կաթողիկոսներ Խրիմյան Հայրիկի, Խորեն Մուրադբեկյանի, Գևորգ Չորեքչյան լուսահոգի հայրապետի և սրբակյաց Վազգեն Կաթողիկոսի կյանքի և անվերադարձ հայ եկեղեցուն, ժողովրդին, պետության կառուցմանը, ներգաղթի կազմակերպմանը լծված պատմական քայլերը։ Նրանք հայ ժողովրդի արդի պատմության դժվարագույն ժամանակներին, կարողացան ոչ միայն փրկել Սուրբ Էջմիածինի վերջնական կորստից բռնակալների ձեռով, այլև խորիմաստ դիվանագիտությամբ կարողացան Սուրբ Գրիգոր Լուսավորչի գահը պահել-պահպանել, անգնահատելի դեր խաղալով նաև թուրք-նացիստական հայաջինջ հորդաների դեմ՝ մահուկենաց պայքարին օժանդակելով ֆինանսական և բարոյական հսկայական միջոցներ հավաքելով աշխարհատարած Սփյուռքից։

Սակայն Գարեգին Բ մեր եկեղեցին ու ազգը խայտարակում է իր տգիտութեանբ, բոլոր օտար եկեղեցապետների մօտ, ինչպէս տեսանք Վրաստանում ու Հռոմում, Վրաց պատրիարքի ու Հռոմի Պապի, եւ շատ շատ եկեղեցիներու պետերու մօտ։ Նրա ամեն մի հանդիպումից հետո եկեղեցական ու պետական այրերի հետ, մեր ժողովուրդը սպասում է մի նոր փորձանքի, անպատվության ու ամօթի դառն զգացումների, որը խայտարակում է մեր դարավոր ազգն ու եկեղեցին։ Դարեր շարունակ օտար պատմիչներ, մեր ազգն ու եկեղեցին գնահատել են, բայց այսօր Գարեգին Բի շնորհիւ լուր կասկածանքով են վերաբերվում մեր ազգին, դրա վառ վկայութիւնն է, այդ բացայայտ զրոյցները որ պտտվում են նրա անձի շուրջ արեւմտյան կողն աշխարհի։

Այսօր, “պետության մեջ պետություն” խաղացող Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը, որն ընտրվեց 1999 թ. Հոկտեմբեր 27-ի չարաբաստիկ օրը, երբ ամբողջ Հայաստանն ու հայ ժողովուրդը գլխատվեցին Ազգային Ժողովում, “հայ-քրիստոնյա” Նայիրի Հունանյանի և իր տականքների ձեռամբ՝ փաստորեն շարունակում է այդ “Սև գործը” Հայ Առաքելական դարավոր եկեղեցվո կալվածները հափշտակելով, դավեր սարքելով Երուսաղեմի Պատրիարքության, Արգենտինայի և Ուրուգվայի, Բրազիլիայի, Ռումինիայի, եւ Հնդկաստանի հայ ազգապատկան կալվածները փորձելով

վաճառքի հանել և ստացված գանձերը “անհետացնել” Շվեյցարիայի, Բելգիայի, ԱՄՆ-ի բանկերի և ֆինանսական հաստատությունների կասկածելի հաշիվների մեջ։

Արդյոք գալո՞ւ է այն օրը, երբ մեր պետականության գլխին կանգնած հայրենասեր անձինք հաշվեհարդար տեսնեն մեր 1700ամյա քրիստոնյա պետականության պատուհաս դարձած Գարեգին Բ.ի հետ։ Ե՞րբ է վերջ գտնելու խավարը, ու համայն հայությունը անմահ Սուրբ Գրիգոր Լուսավորչի Գահին՝ Աստուծո Միածին որդվոյն էջքի վայրում, Արշակունյաց Վաղարշապատում, բազմած տեսնի իսկապես մեր մե՜ծ հայրապետներին անվան ու դարավոր վաստակին արժանի հոգևորական, իսկապես Վեհափառ Հայրապետ։

ՍՈՒՐԲ ԷՋՄԻԱԾՆԻ ՊԱՀԱՊԱՆՆԵՐ