Մերի Մակարյան

«Շանթ» հեռուստաալիքի հաղորդավար

Ես հեռուստացույց չեմ նայում, եթե նայում եմ, ապա միայն կաբելայինով որոշ ֆիլմեր կամ Դիսքավըրից ինչ-որ բան: Հայկական հեռուստալիքների վրա ընդհանրապես վաղուց խաչ եմ քաշել` նայելու բան չկա:

Ընկերներիցս մեկը, որն արտույտ է, խորհուրդ տվեց նայել «Առավոտը Շանթում» ծրագիրը: Ասաց, որ վարողներից մեկը` շատ սիրուն մի աղջիկ է: Ուրբաթ առավոտ միացրեցի, երեք կին էին, ու մի տղամարդ: Վիոլետ Գրիգորյանն էր, Անուշ Առաքելյանն ու Մերի Մակարյանը: Սկզբում մի քիչ նյարդայնացա, ինձ ոչինչ ուշագրավ չթվաց, մտածեցի, որ երևի չարժեր արթնանալ այն նայելու համար: Հետո, ուշադրությունս գրավեց աղջկա անմիջականությունը, հետուստախցիկի առջև համարձակ ու անկաշկանդ շփվելու կարողությունը, որը թերևս մեր հայ հեռոստահաղորդավարների մոտ կամ բացակայում է, կամ ցինիկության է հասնում իր չափից դուրս ցուցադրական լինելով: Դիմեցի Մերիին հարցազրույցի համար ու մենք հանդիպեցինք: Էկրանից գրիմի պատճառով, կարծես, ավելի մեծ էր երևում, կյանքում անհամեմատ դեռատի էր ու հաճելի:

— Մերի ջան, ո՞նց ես էդքան ջահել, 24 տարեկանում կարողացել հասնել ուղիղ եթեր վարելու վարպետության այն էլառավոտյան հաղորդման հաղորդավարի դիրքի, նամանավանդ, ժողովրդական ալիքի, ինչպիսին «Շանթ»-ն է:

— Ես երբեք ոչ մի բանի համար չեմ պայքարել, հատուկ ոչինչ չեմ արել։ Ամեն ինչ կարծես թափվել է իմ գլխին։ Ավարտել եմ Ռոմանոս Մելիքյանի անվան երաժշտական ուսումնարանի վոկալ բաժինը, հետո, քանի որ այդ տարիներին բոլորը համատարած երգում էին, որոշեցի ընդունվել համալսարանի բանասիրականը: Բայց միշտ երազել եմ երգել: Մի ժամանակ աշխատում էի «Պարադիզ» ստուդիայում, գովազդ էի կարդում, ֆիլմեր կրկնօրինակում, հետո հրավիրեցին հայկական երկրորդ հեռուստաալիք` վարելու «Օդից փող» խաղը: Այդ խաղն ինձ համար շատ լավ պրակտիկա էր, որովհետև ես մի ամբողջ ժամ պիտի հեռուստադիտողին կարողանայի պահել էկրանի առջև ու ստիպել գուշակել բառը և sms հաղորդագրություններ ուղարկել: Ու թե ամբողջ ժամանակ ես ի՞նչ պիտի խոսեի,ինչ՞ից, եթե ասելիքը կրկնվում էր. ո՞նց պիտի մարդկանց էդքան ժամանակ պահեի էկրանների առաջ, ոչ ոք ինձ չէր ասում: Դա տաժանակիր աշխատանք էր:

— Վա՜յ, խեղճ աղջիկ:

— Չէ, այն ինձ սովորեցրեց անկաշկանդ խոսել ու ելք գտնել խցիկի առջև ցանկացած իրավիճակներում:

— Իսկ ինչպե՞ս հայտնվեցիր «Շանթ»-ում, էս հաղորդման մեջ, քեզ դո՞ւր է գալիս հաղորդման ֆորմատը, դու բավականաչափ ազա՞տ ես էստեղ:

— Ես «Շանթ»-ի սերիալներն էի կրկնօրինակում, կարդում տարբեր հեղինակավոր մրցանակաբաշխություններ, թարգանաբար ներկայացնում էի դիսքավերի ծրագիրը, ինձ գիտեին, ու առավոտյան հաղորդման պրոդյուսերն հրավիրեց կաստինգի: Հոկտեմբերից էլ վարում եմ այս հաղորդումը: Եթեր մտա առաջին անգամ Ավետ Բարսեղյանի հետ, որին ես անչափ շնորհակալ եմ եթերում կողմնորոշվելու մեջ ինձ օգնելու համար: Ինձ համար նա մեր համար թիվ մեկ հաղորդավարն ու շոու-մենն է: Հաղորդման ֆորմատը շատ լավն է, ամեն ինչ սրտովս է։ «Շանթ» հեռուստաալիքը ընտանեկան, ամեն ինչ չափի մեջ հեռուստաալիք է, որտեղ դու և ազատ ես, և պատասխանատու քո յուրաքանչյուր ասածի համար: Կան ալիքներ, որտեղ ոնց ուզում խոսում են, դա ինձ դուր չի գալիս: Կարծում եմ, ժամանակի ընթացքում ձեռք կբերեմ ավելի մեծ վստահություն, հետևաբար` ազատություն: Պատանեկության տարիներին հաղորդավարներն ինձ համար լեգենդ էին, հեղինակություն, բայց հիմա ամեն մարդ կարող է մտնել հեռուստատեսություն,ու իրեն թույլ տալ գռեհկաբանել։ Հեռուստատեսության վարկանիշը հենց այդպես է ընկնում:

— Դու կյանքում ավելի երիտասարդ ու գեղեցիկ ես, քան էկրանին: Ինձ թվում է, ձեր գրիմը ճիշտ չեն անում:

— Դե, տեսախցիկն ընդհանրապես մեծացնում է մարդու տարիքը, իսկ գրիմը…Ի՞նչ ասեմ:

— Երբ դու հաղորդման ես գնում, նախապես սցենար ունենու՞մ ես:

— Այո, իհարկե, նախ մենք ինքներս ենք նախապատրաստում հաղորդման նյութերը, թարգմանում ենք, հետո խմբագիրը հաստատում է սցենարն ու մենք պարապում ենք:

— Ես բու եմ, և իմ աշխատանքի բնույթն ինձ թույլ է տալիս այդպիսին լինել: Բայց կար ժամանակ, երբ ես առավոտյան շուտ էի արթնանում, միացնում էի հեռուստացույցը ֆոնի նման, ու ինձ շատ հաճելի էր տեսնել այնտեղ գեղեցիկ դեմքեր, լսել գեղեցիկ ձայն, հետաքրքիր նյութեր: Հիմա, մեր հեռուստատեսության մեջ դա շատ հազվադեպ է: Եթե չկա հետաքրքիր ինֆորմացիա, ապա գոնե ակնկալում ես գեղեցիկ դեմք տեսնել, որը համարյա թե չես գտնում: Դու հաճելի բացառություն ես, գտածո ես եթերի համար: Ի՞նչ դեր է խաղացել քո կյանքում քո բնատուր հմայքն ու գեղեցկությունը: Ավելի շատ օգնե՞լ է, թե՞ խանգարել քեզ:

— Ավելի շատ օգնել է, չնայած եղել են դեպքեր, երբ խանգարել է: Երբ գեղեցիկ ես լինում, կողքդ շատ մարդիկ են հավաքվում, հաճախ չես կարողանում կողմնորոշվել ճիշտ ընտրություն անել, քեզ թվում է, թե դու կարող ես ընտրել ում ուզես, և հենց այդ ժամանակ կարող ես սխալվել:

— Ասում են, հեռուստատեսություն մտնելու համար շատ դեպքերում երիտասարդները ստիպված են լինում անցնել պրոդյուսերների, հեռուստաալիքիների ղեկավարների անկողնու միջով: Քեզ նմանատիպ առաջարկներ արվե՞լ են, ինչպես՞ է քեզ հաջողվել խուսափել դրանից:

— Անուններ չեմ տա, բայց եղել են: Սովորաբար խուսափել եմ ցինիզմին ցինիզմով պատասխանելուց: Եվ ես այնքանով եմ երջանիկ, որ կարողացել եմ այդ ամենը շրջանցելով հասնել այս ամենին:

— Ինչպիսի՞ն է եղել քո առաջին հաղորդումը, չէի՞ր վախենում: Ո՞վքեր են քո հաղոդավար ընկերները:

— Առաջին անգամ Ավետ Բարսեղյանի հետ եմ եթեր մտել, մտածում էինք, ձայնագրենք նոր, բայց շատ բնական ու անկաշկանդ մուտք եղավ, ու այդպես էլ գնաց: Վարել եմ Ավետի հետ, Արամ mp3-ի ու Հայկ Պետրոսյանի: Մենք երեք զույգ ենք` տղա-աղջիկ, ու եթեր ենք դուրս գալիս հերթով: Ուրբաթ օրերին էլ երեք տարբեր ոճի և մտածելակերպի կանանցով, հրավիրում ենք մի հայտնի տղամարդու և զրուցում նրա հետ հիմնականում կին-տղամարդ հարաբերությունների շուրջ:

— Վիոլետի, Անուշի հետ լա՞վ ես, ընդհանուր լեզու գտե՞լ եք, յոլա գնո՞ւմ եք:

— Հա, իհարկե, նրանք ավելի փորձառու են և օգնում են ինձ: Իմ հարցերը մի քիչ այսպես ասած, «վարդագույն ակնոցներով» հարցեր են, Վիոլետինն ավելի պրովոկացիոն: Ինձ հաճախ հարցնում են` Վիոլետի հետ «լավ չե՞ք», բայց դա այդպես չի, ուղղակի, ես երևի թե անմիջական, շատ հաճախ գովազդի ընթացքում կայացած զրույցը, սահուն տեղափոխում եմ եթեր, բայց դե Վիոլետն էլ լավ հումորի զգացում ունի, և մենք ուղղակի մի լավ ծիծաղում ենք:

— Ունե՞ս ինչ որ հետաքրքիր իդեաներ, ուզո՞ւմ ես ինչ-որ հեղինակային նախագիծ ունենալ:

— Ունեմ, բայց դեռ վաղ է, երբ ժամանակը գա, ինքը իմաց կտա:

— Քեզ ճանաչո՞ւմ են փողոցում, լինո՞ւմ են ինչ-որ տհաճ դեպքեր:

— Ինձ միշտ էլ նայել են, հիմա, երբ նայում են, չեմ կարողանում հասկանալ, ճանաչե՞լ են` նայում են, թե` ուղղակի նայում են: Տհաճ դեպքեր կարծես չեն եղել, հուսով եմ, չեն էլ լինի:

— Երգին, երաժշտությանն ընդմի՞շտ ես հրաժեշտ տվել:

— Չէ, ես երաժշտություն եմ դասավանդում դժվար իրավիճակներում հայտնված երեխաների հատուկ գիշերօթիկ դպրոցում, և ինձ համար դա շատ եմ կարևորում, ես նրանց օգնում եմ, և դա ինձ է պետք, ուզում եմ ինչ-որ լավ բան անել մարդկանց համար: Երեխաներն ինձ շատ սիրում են, ես էլ նրանց։ Ճիշտ է, դժվար է, բայց ես սիրում եմ իմ աշխատանքը: Դա ինձ համար զուտ աշխատանք չի, ես ուզում եմ մարդկանց կյանքում ինչ-որ բան փոխել դեպի լավը։

— Նրանք գիտե՞ն, որ դու հաղորդավար ես:

— Այո, գիտեն, և հպարտանում են, որ իրենց ուսուցչուհին հեռուստատեսային դեմք է: Ես միջոցառումներ եմ կազմակերպում այնտեղ, զանազան բարեգործական համերգներ: Միևնույն ժամանակ ես անհասանելի չեմ, նրանք կարող են ինձ գրկել, համբուրել, ու դրանից իրենց լավ են զգում: Ընկերներս շատ օգնում են հագուստով, նվերներով, գալիս են ինձ հետ երեխաներին այցելելության: Այնտեղ կան երեխաներ, որոնց ծնողները կամ բանտում են, կամ զրկված են ծնողական իրավունքներից: Նրանք սիրո ու հոգատարության պակաս ունեն, որը ես փորձում եմ լրացնել: Ես շատ անմիջական եմ շփման մեջ, կարող եմ խաղալ, վազել նրանց հետ, երբեմն միջանցքում ինձ շփոթում են աշակերտների հետ:

— Փաստորեն, Մերի Մակարյանը նաև ուսուցչուհի է:

— Այո, և կաշխատեմ ինչքան հնարավոր է երկար լինել ուսուցչուհի, դա ինձ դուր է գալիս:

— Մոտ ժամանակներս ամուսնանալ պատրաստվո՞ւմ ես ։

— Ինչ վերաբերում է ամուսնանալուն, ապա այստեղ էլ ես այն կարծիքին եմ, որ էլի պիտի ինքը գա, պիտի էլի թափվի գլխիս երբ ժամանակը գա: Երեխաներ, իհարկե կունենամ: Ինձ համար կյանքում առաջին տեղն ընտանիքին է պատկանում, ես ընտանիքում եմ ինձ տեսնում կայացած:

— Բայց դու գեղեցիկ աղջիկ ես, նաև խելացի, ու այդքան ջահել, արդեն հաջողություններ ունես: Մի՞թե դու պատրաստ ես խաչ դնել քո կարիերայի վրա հանուն ընտանիքի: Դու չես կարող լինել միայն կին ու մայր, իմ կարծիքով դա քեզ չի բավարարի, և չի կարելի այսպիսի գեղեցկությունը փակել տանը:

— Կաշխատեմ համատեղել:

-Գո՞հ ես «Շանթ» հեռուստաընկերությունից, այն բավականաչափ դեմոկրա՞տ է քեզ համար:

— Ամեն ինչ նորմալ է: «Շանթ»-ն ունի իր ուրույն, անկրկնելի կոլորիտը, քաղաքակիրթ մոտեցում է ցուցաբերում իր կադրերին, գիտի նրանց գինն ու գնահատում է ըստ արժանվույն:

— Ես կուզեի քո տեղը լինել բոլոր ասպեկտներով: Ուզում եմ հասկանալ, ո՞նց է լինել գեղեցիկ, քեզ լա՞վ ես զգում։

— Դե, նորմալ է: Միայն երբ ինձ համեմատում են Քիմ Քարդաշյանի հետ, համ դուր է գալիս, համ ինչ-որ տեղ` չէ: Դուր է գալիս նրա ոճը, գեղեցիկ աղջիկ է, բայց չեմ սիրում այդ նույնացումը, քանի որ նա հայտնի է ոչ թե իր գեղեցկությամբ, այլ նրանով, որ իր գեղեցկությունը սարքել է ապրանք:

— Իսկ եթե «Շանթ» հեռուստաընկերությունը Քիմ Քարդաշյանին հրավիրի քո հաղորդման հյուր, ի՞նչ կանես: Կասե՞ս, որ իրեն նմանությունը քեզ տհաճ է:

— Կփորձեմ ապացուցել, որ հնարավոր է հասնել շատ բաների, առանց մարմինն ապրանք դարձնելու:

— Կուզե՞ս շատ փող ունենալ:

— Այո, դա ազատություն է տալիս: Ես կուզեմ ունենալ այնքան փող, որ կարողանամ արժանապատիվ ապրել իմ երկրում, որը շատ սիրում եմ:

— Եվ վերջին հարցը: Ո՞րն է քո կյանքի կրեդոն, ամենամեծ սկզբունքը, որով դու առաջնորդվում ես:

— Կյանքն ինձ ամեն օր զարմացնում է, չեմ դադարում զարմանալ: Շատ երջանիկ եմ, որ մինչև այսօր հանդիպել եմ միայն լավ մարդկանց: Երևի թե, կրկնվեմ, բայց կարևորն ինձ համար լավ ընտանիք ունենալն է: Ոչինչ չպահանջել կյանքից, այլ ապրել` ձգտելով օգնել մարդկանց, այդ ժամանակ երևի ամեն լավ բան ինքը կգա ու կթափվի գլխիդ: Ու մեկ էլ մենակ չլինել, մենակ մարդը ոչ ոքի պետք չէ:

Լուսինե Վայաչյան