Եթե փոքր ազգը ցանկանում է դրդել մեծ, ռազմական ներուժ ունեցող ազգին, որ վերջինս այդ փոքր ազգի գեղեցիկ աչքերի համար նվաճի այդ ազգին երբեմնի պատկանող «պատմական հողերը». նա նույնպես մոլորության մեջ է։ Նվաճողը դա անում է ի՛ր, ոչ թե ուրիշի համար, և դա անում է խաղի ի՜ր կանոններով, հետանդում է ի՛ր, ոչ թե ուրիշի Դատը:

«Այո, մեզ օգնել են,– ասել է Վազգեն Սարգսյանը 95 թվականի ամռանը ինձ տված հեռուստատեսային հարցազրույցում,– բայց այն, ինչի մենք հասել ենք, մեր զինվորի, մեր ժողովրդի շնորհքն է»։ Ինչո՞ւ էին մեզ 20 տարի առաջ ավելի լուրջ ընդունում, քան հիմա։ Որովհետև մենք ձեր զինվորների արյան և մնացած հայաստանցիների զրկանքների գնով իրականացրել ենք ձե՛ր, ոչ թե որիշների նպատակները։ Իհարկե, հաշվի առնելով նրանց շահերը, բայց չծառայելով դրանց։

Լուսավոր Եվրոպան, ոչ այնքան լուսավոր, բայց զենքեր ունեցող Ռուսաստանը կաջակցեն ձեզ ուղիղ այնքան. որքան դա իրենց է ձեռնտու։ Վերացական մարդկային կամ պատմական արդարությունը որևէ դեր չի ունեցել և չի ունենա 19. 20. 21 կամ որևէ այլ դարի քաղաքականության մեջ։ Ռազմավարական դաշնակցության կամ արևելյան գործընկերության հավաստիացումները նույն գինն ունեն, որն ունի Էրդողանի «ափսոսանքը»՝ այսօր ընկերություն կանեն, վաղը կթողնեն բախտի քմահաճույքին։ Հնարավոր չէ բացել այն սահմանը, որը դու չես վերահսկում։ Եթե որևէ բան քեզ չի պատկանում, դա հեշտությամբ կարող է հանձնվել քո հակառակորդին։

Այն քարտեզները, որոնք ցույց են տալիս, թե 100 կամ 1000 տարի առաջ որքան մեծ էր Հայաստանը և որտեղ էր անցնում մեր սահմանը, ունեն զուտ ակադեմիական նշանակություն։ Սահմանն այնտեղ է, որտեղ կանգնած է մեր՝ հայկական բանակի զինվորը:

Առավոտ