Իշխանություն-ՀԱԿ երկխոսությունը կկայանա, թե` ոչ, դեռևս պարզ չէ: Բայց արդեն դրա շուրջ քննարկումները զավեշտի են վերածվում, իսկական զավեշտի:

Այնպիսի տպավորություն է, որ մեր հիմնական քաղաքական դերակատարները պատկերացում չունեն անգամ, թե ի՞նչ է երկխոսությունը, կամ էլ` երկխոսությունը նրանց համար միջոցից նպատակ է դարձել: Ընդ որում, խոսքս վերաբերում է թե իշխանությանը և թե ՀԱԿ-ին:

Օրինակ, ՀԱԿ գործիչներն ասում են, որ մինչև սեպտեմբեր սպասելու են իշխանության դրական պատասխանին, բայց չեն մոռանում երկխոսության գծով իրենց ապագա պարտնյորին «թաթար-մոնղոլի» պիտակ կպցնել: Կամ էլ ասում են, որ երկխոսելու են բացառապես արտահերթ ընտրությունների անցկացման շուրջ: Ոչ մի իշխանություն, կամ էլ նույնիսկ` «թաթար-մոնղոլ», իր կապիտուլյացիայի շուրջ չի երկխոսի:

Իշխանության ներկայացուցիչներն էլ «ջրիկացնում են» թեման, անլրջացնում, հասցնում` ՀԱԿ գործիչների հետ «Օջախ» ռեստորանում կամ Սևանի ափին հաց ուտելու մակարդակին: Ձեռի հետ էլ` կարող են հետները աղջկերք վերցնել, որ երկխոսությունը գոնե համ ու հոտ ունենա:

Երկխոսությունն ամենառացիոնալ ճանապարհն է, որով հնարավոր է որևէ երկրում հաղթահարել քաղաքական ճգնաժամը, զարգացման հեռանկար ստեղծել: Այս համատեքստում ես բազմիցս անդրադարձել եմ երկխոսության ինստիտուտի կարևորությանը, սակայն` հետևելով գործընթացին, իշխանության և ընդդիմության վարքագծին, ցավով արձանագրում եմ, որ մեզանում առայժմ հեղինակազրկվում, վարկաբեկվում է հերթական գաղափարը:

Իրականության մեջ «երկխոսություն» բառը դարձել է հարմար շղարշ, որի տակ իշխանությունն ու ընդդիմությունը որոշակի մարտավարություն են իրականացնում:

Իշխանությանն անհրաժեշտ է քաղաքակիրթ երևալ սեփական հասարակության և հատկապես` միջազգային հանրության աչքերին: Այս առումով` «երկխոսություն» բառը շատ գրավիչ է:

Ընդդիմությունը կորցրել է հեղափոխություն անելու ռեսուրսը, ու նրան ժամանակ է անհրաժեշտ` նոր մարտավարություն ընտրելու համար: Դրա համար նույնպես «երկխոսություն» բառը շատ հարմար է: Գոնե` մինչև սեպտեմբեր: