Ի՞նչ կ’արժէ եկեղեցի երթալ, մոմ վառել, ծունկի գալ եւ բարձրաձայն աղօթել, եթէ առօրեայ կեանքիդ մէջ անգութ ես, անկարեկից, անազնիւ եւ գոռոզ….Շատեր գիտեմ որոնք եկեղեցի չեն երթար, բայց սիրով, ողորմածութեամբ, բարութեամբ լեցուն սիրտ ունին….Ի զուր չէ որ Մեծ Մատեանին մէջ ալ կը նշուի, որ Արարիչը կը նայի մեր սրտին, անոր անկեղծութեան ու մաքրութեան, քան՝ բարեպաշտութեան ձեւեր հագած կեղծաւորութեան կամ ցուցամոլութեան…..

***

Արդէն իր աւարտին հասաւ Տօնական օրերու խանդավառ եռուզեռը, թոհուբոհը եւ կեանքը կը մտնէ իր սովորական հունին մէջ….Ի՞նչ մնաց մեր հոգիին մէջ այս բոլորէն…, կրցա՞նք սրտանց, անկեղծօրէն ուրախանալ, զգալ տօնական օրերուն բերկրանքը….թէ՞՝ ամէն ինչ անցաւ անհետ, մակերեսային զուարճանքով միայն, ցուցամոլութեամբ եւ մասամբ նորին, ոչինչ աւելցնելով մեր ներքին կեանքին վրայ….Թող ամէն մէկս իւրովի պատասխանէ այս հարցումին: Գուցէ նման հարցումը ինքնի՛ն ծիծաղելի թուի շատերուն, քանի որ տօնը շատ-շատերու համար՝ ճոխ սեղաններու, շքեղ կերուխումի, խրախճանքի առիթ է սոսկ…որուն կը յաջորդեն յոգնածութիւնը, անբաւարարութեան զգացումը, հոգեկան դատարկութիւնը….ինչ որ մտածել կու տայ որ բուն երջանկութիւնը այլ տեղ պիտի փնտռել, այն չգովազդուող եւ չերեւցող տարածքին վրայ թերեւս, որ մարդ էակին կը ներշնչէ սէր, ազնուութիւն, գեղեցկութիւն, ներդաշնակութիւն….

Երան Կույումջյանի ֆեյսբուքյան էջից