Վերջերս լույս է տեսել բանաստեղծ Մերուժանի «Պոռնեզիա» ժողովածուն:

Հեղինակը ժողովածուն վերնագրել է «Պոռնեզիա»՝ ելնելով նրանում ամփոփված բանաստեղծություններից, որոնք նվիրված են հասարակության կողմից դեռևս բարոյազրկված համարվող զանգվածին: Բանաստեղծը ցանկանում է մեզանում վերացնել ուրիշի վրա հանիրավի քար նետելու սովորույթը՝ համոզված լինելով, որ պոռնկությունը որքան փողոցային, նույնքան, և առավել պալատական երևույթ է, և այսօր աշխարհի հրապարակներում ու խորհրդարաններում ազատորեն վխտում են տղամարդկանց գայթակղելու ցանկությամբ տառապող կանայք:

«Երբ տղամարդը տիրապետում է համոզելու դժվարին արվեստին, հեշտությամբ կարողանում է դառնալ կնոջ գայթակղության ամրոցը, որից հեռանալ չի ցանկանում կինը: Մեր ճանաչած բազմաթիվ կանանցից քչերն են արժանացել և արժանանում նվիրվածության ու զոհաբերության, ուստի՝ սակավ է նրանց թիվը, որոնց հետ մեր սիրո պատմությունը տևական ընթացք է ունենում: Այս դեպքում պատմությունը մեղանչում է հիշողության դեմ, հիշողությունն անհետանում է ժամանակի մեջ և կյանքի տրամաբանությունը վերջապես հանգում է առ ունայնություն: Ուրեմն, փառաբանենք Աստծուն և ապրենք մեզ շնորհած կյանքի ժամանակը, այն համարելով հանուն սիրո տրված մեծագույն պարգև», — գրում է Մերուժանը:

Ահա թե ինչ է ցանկացել ասել բանաստեղծն իր տողերում.

Պոռնեզիա. փառքի երգեր լքվածներին

Tempora Mutantur et Nos Mutamur in Illis

Ժամանակները փոխվում են, և մենք էլ փոխվում ենք նրանց հետ

Պոռնկությունը մեծագույնն է բոլոր այն արվեստներից, որի շնորհիվ փառաբանվում է գեղեցկությունը իբրև հմայքի ու հրապույրի կենսաղբյուր: Այն հնագույնն է կենդանական բնազդի դրսևորման առումով, քանզի որպես կենսական անհրաժեշտություն՝ իր մեջ միաժամանակ համատեղում է կարիքը և կիրքը:

Պոռնկությունըմարդկայինմտքիզարգացմանպատ-մության վրա իր անուրանալի ազդեցությունն է ունեցել, ինչի վկայություններն են գրականության, երաժշտության և առավելապես գեղարվեստի կոթողները` կերտված կանացի գեղեցկության նմուշներից: Այս մասին են պերճախոսում անտիկ Հունաստանի էպիկական քանդակներն ու Վերածննդի հանճարների ստեղծած կտավները: Այսօր աշխարհի երևելի պատկերասրահներում  հպարտությամբ են ցուցա-դրվում Կլեոպատրայի, Սալոմեի, Ջուդիթի, Սուսաննայի, Մագթաղինացու, Դանայայի և այլ հանրահայտ  պոռնիկների գեղեցկությունը հռչակող ստեղծագործությունները, որոն-ցով սքանչանում են բարձրաշխարհիկ ու խստաճաշակ գեղագետները: Չմոռանանք, որ պոռնիկ կանանց մեծ մասը գեղանկարիչների նախ բնորդուհիները, և ապա` հոմանու-հիներն են եղել: Հենց այս գեղեցկուհիների ցնորական արտաքինն է գեղանկարիչներին տարել գունազգացողության աշխարհ և սնել արտահայտչական երանգներ գտնելու կարողությամբ:

Ի վերջո, ինչո՞ւ է բացասական սահմանում տրվում պոռնկությանը, երբ այն, որպես այդպիսին, սեռական ու բարոյական բավականություն է պատճառում տվ յալ գործողության մասնակից կողմերին,   թարմացնում    նրանց    ֆիզիկական    պահանջները և խթանում սթափ տրամաբանելու ունակությունը: Նման սահմանման ենթակա պոռնիկների դասը անցյալում կազմված է եղել տիրուհիներից, ովքեր տիրաբար պարտադրել են կենակցել իրենց,  և  սպասուհիներից,  ովքեր  հանձնվել  են  իրենց  տերերի պարտադրանքին և հետո փոխակերպվել ու դարձել հեշտասեր կանայք:

Այլասերվածների ողբերգական կյանքը նախանձելի շքեղությամբ է արտացոլված համաշխարհային արձակում՝ «Մանոն Լեսկո», «Դեկամերոն», «Կամելիազարդ տիկինը» և այլն: Սակայն վերոնշյալ գործերում այլասերությունը դիտվում է ոչ որպես սրբապղծություն, այլ որպես մարդու սեռական և սոցիալական պահանջները բավարարելու միջոց կամ կենսակերպ, ուստի նաև՝ ոչ դատապարտելի երևույթ կամ արարք:

Առաջիններից հարկ է հիշատակել Շամիրամին, ում իշխանության օրերին Ասորեստանն ընդարձակվեց, իսկ նրա քաղաքակրթությունը հասավ իր բարձրակետին: Մեկ այլ անառակ կին` Վալերիան, Կոռնելիոս Սուլլայի ձեռքից անցնելով Սպարտակի ձեռքը, նրա հետ մաքառեց և դարձավ ստրուկների ապստամբության դրոշակիրը Հռոմում: Եկատերինայի միապետության ժամանակ լայնածավալ դարձավ Ռուսաստանը, հզորացավ և համարվեց Եվրոպայի բռնակալը: Նման դեպքերը հուշում են ակամա խորհել` արդյոք ո՞ւմ շնորհիվ են լույս աշխարհ եկել Համուրաբին ու Հաննիբալը, Շեքսպիրն ու Ռիչարդ Առյուծասիրտը և շատ այլ պատմական դեմքեր, որոնց ներկայությունը վճռորոշ նշանակություն է ունեցել ազգերի ճակատագրերում: Իրենց պոռնկությամբ պատմությանը ոչ պակաս հայտնի են եղել իտալական տրուբադուրներն ու իսպանական գնչուները: Եթե փորձենք վերջիններիս նույնպես ընկեցիկներ կոչել, ապա այդպիսով փառաբանած կլինենք նաև այն միայնակ կանանց, ովքեր այսօր երջանկացնելով ուրիշներին, ցավոք, անարգանքի արժանանալու դժբախտություն ունեն:

Համոզված լինենք, որ այսպիսի կանանց ներաշխարհում ազատությունը միանգամայն յուրահատուկ իմաստ և արժեք է ստանում:

Մնում է ընդունել այն ճշմարտությունը, որ ժամանակին հարազատ են իր ծնած առավելություններն ու արատները և չհամարձակվենք դատել պոռնիկներին` մեզ նրանցից առավել համարելով:

Մի՛ դատիր, որ չդատվես: