«…Թույլ տվեք մի փոքրիկ պատմություն ներկայացնել։ Մինչև 1980-ականների կեսերը Նյու Յորքը հանցավորության առումով աշխարհի ամենավտանգավոր քաղաքն էր՝ ամեն տարի հազարավոր ծանր հանցագործություններ էին կատարվում։ Ամենավտանգավոր տեղերից մեկը մետրոն էր, որտեղ գրեթե ամեն օր տեղի էին ունենում դանակահարություններ, ավազակային հարձակումներ, բռնաբարություններ, թմրանյութերի անսպառ օգտագործում և այլն։

Այդ տարիներին մետրոպոլիտենի տնօրեն նշանակվեց Դեյվիդ Գաննը, որն իր պայքարը սկսեց վագոններից գրաֆիտիները ջնջելով։ Նրան կշտամբում էին՝ «Մարդիկ իրար են մորթում, իսկ դու դիզայնի հետևից ես ընկել»։ Դրան Գաննը առարկում էր. «Գրաֆիտին համակարգի տապալման խորհրդանիշն է»։ Այսինքն՝ կրիմինալը զարգանալու միտումներ ունի կեղտոտ, փնթի, կամայական, անկազմակերպ, մենք կասեինք՝ բոմժական մթնոլորտում։

Այդ պայքարին միացավ Ուիլյամ Բրաթոնը, որը նշանակվել էր քաղաքի ճանապարհային ոստիկանության պետ, և որը կիսում էր Գաննի տեսությունը։ Նա էլ սկսեց անտոմս ուղևորներին բռնելուց՝ մի բան, որով ոստիկանությունն առաջներում ընդհանրապես չէր զբաղվում՝ կենտրոնանալով միայն ծանր հանցագործությունների վրա։ Համառ պայքարի շնորհիվ հանցավորությունը մետրոյում, ի վերջո, կտրուկ նվազեց։ Իսկ դրանից հետո սկզբունքը տարածվեց ամբողջ քաղաքի վրա. 1994 թվականին քաղաքապետ ընտրված Ռուդոլֆ Ջուլիանին Բրաթոնին նշանակեց քաղաքի ոստիկանապետ, որը դարձյալ շատ խիստ էր նրանց նկատմամբ, ովքեր հասարակական վայրերում ոչ պատշաճ վարք էին դրսևորում։

Հետևություն թիվ 1. բնավորության անձնական գծերը, հակումները, գենետիկան պակաս կարևոր են, քան մթնոլորտը, միջավայրն ու իրավիճակը։ Հետևություն թիվ 2. չփորձենք լուծել գլոբալ խնդիրներ, այլ որոշակի «էկոլոգիա» հաստատենք մեզ վստահված «տեղամասում»։ Ահա թե ինչու, մասնավորապես, ես համաձայն եմ հետևյալ աֆորիզմի հետ. «Բանավեճի ոճն ավելի կարևոր է, քան դրա առարկան»:

Խմբագրականն ամբողջությամբ՝ «Առավոտ»-ի այսօրվա համարում