Մշակույթի գործիչներին չճանաչելու, նրանց գործն արժեզրկելու գործընթացը մեր երկրի դեմ հյուսվող շղթայի օղակներից մեկն է:

Այն կարծես մտել է նոր փուլ, նորօրյա չինովնիկների ձեռամբ տեղի են ունենում շատ տգեղ և վտանգավոր խաղեր:

Դրամատուրգ, արձակագիր Սամվել Խալաթյանն արձագանքել է Աժ -ում մշակույթի փոխնախարար տիկնոջ ելույթին. «Կոչումներ կշնորհվե՞ն, թե՞ ոչ, ինձ չի հուզում, բայց ցավ եմ ապրում և ապշած եմ, որ Հայաստանի ԱՆ փոխնախարարն այդ բարձր ամբիոնից հնչեցնում է տաղանդավոր, հանրահայտ արվեստագետների անուններ, ասելով, թե՝ «…որևէ մեկս մի՞թե ճանաչում է այս անձանց» … Ա՜յ քեզ տգիտություն…՚

Եթե դուք և ձեր թիմակիցներն արվեստ հասկանալու և գնահատելու կարողություն չունեք և կամ չեք ճանաչում Հայաստանի, ՌԴ, Ֆրանսիայի, Ուկրաինայի, Բելառուսի, ԱՄՆ-ի, Հնդկաստանի, Սիրիայի, Իսպանիայի թանգարաններում և մասնավոր հավաքածուներում ստեղծագործություններ ունեցող նկարիչ, Սանկտ Պետերբուրգի գիտությունների և արվեստի Պիոտրովսկի ակադեմիայի անդամ Փարավոն Միրզոյանին, ով բազմաթիվ անհատական ցուցահանդեսներով ներկայացվել է արտասահմանյան երկրներում և շուրջ տասն անգամ Հայաստանում, սիմֆոնիկ, կամերային, երգչախմբային ստեղծագործություններով և հայ ժողովրդի մի քանի սերունդների իր՝ «Սերս գաղտնի թող մնա», «Կուզես լինիմ», «Գյումրի-Լենինական» և այլ երգերով հմայած կոմպոզիտոր Վլադիլեն Բալյանին, մեզանում հանրահայտ բեմադրիչ, նաև՝ Մոսկվայում, Կիևում, Վրաստանում, Արցախում, Հալեպում, Բեյրութում, ՅՈւՆԵՍԿՕ-ի պատվերով՝ Նյու-Յորքում բեմադրություններ իրականացրած Նիկոլայ Ծատուրյանին, եթե դուք Երևանի Սայաթ-Նովա պողոտայի և Տերյան փողոցի խաչմերուկում չեք տեսել «Ղարաբաղցի կինը», Օղակաձև զբոսայգում՝ «Վարք հավերժության» քանդակը, Մաշտոցի պողոտայի և Մոսկովյան փողոցի խաչմերուկում՝ Վիլյամ Սարոյանի հուշարձանը և չգիտեք, որ դրանք Դավիթ Բաբայանի ստեղծագործություններն են, ապա դա դեռ չի նշանակում, որ հայ ժողովուրդն էլ չի ճանաչում նրանց»:

Երկրի ամենահարգված արվեստագետներից մեկը՝ Փարավոն Միրզոյանը, ում պատիվ ունեմ ճանաչելու, և վստահ կարող եմ ասել, որ նրան ճանաչում է մեր երկրում յուրաքանչյուր երրորդ մարդ, վիրավորված է ոչ թե ԱՆ չինովնիկի ասածից, այլ մշակութային միությունների լռությունից:

«Խոսում են անհատներ, իսկ այ գրողների, նկարիչների, կոմպոզիտորների , ճարտարապետների միությունները և այլ ստեղծագործական կենտրոնների ղեկավարները լուռ են»,զարմացած ու տարակուսած է վարպետը:

Մի վախեցեք, վաղն ավելի վատ է լինելու, սա այն դեպքն է, որ լռությունը ոսկի չէ: Եթե մեր մշակույթի մեծերն իրոք իրենց բարձրության վրա լինեն, և ժամանակին ձայն բարձրացնեին հաստատուն քայլերով գրողի ծոցը գնացող մեր արժեքների մասին, չէր լինի նման վիճակ։

Այսօր Նիկոլայ Ծատուրյանի նման «բարեփոխումները» ողջունածներն էլ են հայտնվել չճանաչվածների ցանկում:

Ժամանակին, երբ նրանք պետք էին, բարեհաջող օգտագործվեցին։ Հիմա մեր մտածելու ժամանակն էլ անսահման չէ, եթե սա էլ ենք լռությամբ կուլ տալու՝ վաղվա օրվա մեր գլխին գալիքից չպետք է զարմանանք:

Ռ.Ա.