Արցախի Գիշի գյուղն երեկ հրաժեշտ է տվել հունվարի 27-ի՝ լույս 28-ի գիշերն Արցախի ՊԲ դիրքերի ուղղությամբ Ադրբեջանի կիրառած ԱԹՍ-ից զոհված Արմո Աբգարյանին ու Գագիկ Բալայանին։

«Շատ տխուր պատկեր էր… Գյուղի գերեզմանոցը, որտեղ հուղարկավովեցին երկու նահատակները, ամբողջովին թշնամու տեսադաշտում է։ Գերեզմանոցի ուղիղ դիմաց գյուղիչ սրբավայրերն են, որտեղ դիրաքավորված է թշնամին»,-«Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում պատմում է ԱՄՆ-ից Արցախ տեղափոխված Շանթը։

Գագիկը, որ ընդամենը 36 տարեկան էր, հորը կորցրել էր 1990 թվականին՝ երեք տարեկանում։ Հիմա նույն տարիքում իր փոքր դուստրն է որբացել։ Ընտանեկան ողբերգության ողջ պատկերը ամփոփված էր Գագիկի մոր չչորացող աչքերում…

«Աչքերիս առաջ Գագիկի մոր հայացքն է… Այդ կինը, փաստորեն Արցախյան առաջին պատերազմում կորցրել էր ամուսնուն, որդուն՝ Գագիկին բազմաթիվ դժվարություններով մեծացրել, դաստիարակել, ու հիմա կորցրեց նաև նրան…»,-ասում է Շանթը։

Այդ օրն Արմոյի ավագ որդին հրաշքով է փրկվել. հունիսի 27-ի գիշերը նա հոր ու Գագիկի հետ հերթապահության էր, հորն ու համագյուղացուն խոցած ԱԹՍ-ն ընկել է իրենից մի քանի մետր հեռավորության վրա։

«Առաջինը վրա էր հասել հենց Արմոյի որդին ու տեսել հոր մարմինը…»,-ասում է Շանթը։

Ամենադաժանն այն է, որ Արմոն ու որդին ազատված էին պարտադիր զինվորական ծառայությունից և ընդամենը չորս ամիս առաջ էին միացել աշխարհազորին ու մեկնել դիրքեր։

Ե՛վ Արմոյի, և՛ Գագիկի ընտանիքները սոցիալապես անապահով են։ Գագիկի չորս անչափահաս երեխաներն ապրում էին հոր աշխատավարձով։ Հիմա, բնականաբար, ընտանիքը նաև լուրջ սոցիալական խնդիրների առաջ է կանգնելու։ Կենցաղային անմխիթար պայմաններում է նաև Արմոյի ընտանիքը։ Բացի այդ, Արմոյի փոքր դուստրը նաև առողջական խնդիրներ ունի։

Նահատակների ընտանիքներին որոշ չափով ֆինանսական օգնություն ցուցաբերելու նպատակ ունի Շանթը. «Լորիկ» հիմնադրամում հավաքված 8-9 հազար դոլարը որոշել է բաշխել Արմոյի ու Գագիկի ընտանիքների միջև.

«Դա այն նվազագույնն է, որ պարտավոր ենք անել։ Եվս 2-3 օրկսպասեմ, եթե ավելանա հավաքված գումարը, շատ ավելի լավ, այլապես՝ եղածը կբաժանեմ այդ երկու ընտանիքներին»։

Սոցիալականը՝ սոցիալական, բայց սողացող պատերազմի պայմաններում անընդհատ զոհ ունենալու իրականության հետ հաշտվելնա թույլատրելի է համարում Շանթը։ Նրա խորին համոզմամբ՝ թշնամու որևէ ռազմակն սադրանք չպետք է անպատասխան մնա։
Երբ հարցնում ես՝ ինչու չենք պաատսխան տալիս, ասում են՝ որ տալիւս ենք, նորից են կրակում ու ավելի շատ զոհեր ենք ունենում։ Իրականում, այսպես, թե այնպես, նրանք կրակում ենք, սպանում են մեր զինվորներին։ Այս շաբաթ չորս, մի երկու շաբաթից երկու, հետո երեք/// այսպես հերթով սպանում են մեզ։ Եթե ինչպես հարկն է, այնպես պաատսխան տանք, ճիշտ ՝ մեկ օրում հնարավոր է 10 զոհ տանք, բայց գոնե կզսպենք որոշ չափով դրանց, գոնե կզգանք, որ ինքնապաշտպանվում ենք, կռվելով կզոհվենք, ոչ թե կսպասենք, որ եմզ չտերի պես սպանեն։ Հիմա պետք է բոլորս իրար հետ որոշենք ինչ ենք ուզում՝ կռվում ենք, որ ապրելու հնարավորություն ունենա՞նք, թե՞ համաձայն ենք, որ դանդաղ մեռնենք»,-ասում է Շանթն ու հավելում՝ պատիվն ու արժանապատվությունը պահելու համար պետք է ընտրենք առաջին տարբերակը։