Հնդկական The Print պարբերականը ծավալուն հոդվածով անդրադարձել է հայ-ադրբեջանական հակամարտությանն ու այդ համատեքստում միջազգային հանրության, այդ թվում՝ Հնդկաստանի դիրքորոշմանը: Ստրոև մասնակի կրճատումներով ներկայացնում ենք հոդվածը:

Հեղինակ Կապիլ Կոմիրեդին գրում է, որ «Հայաստանը ծանր վիճակում է՝ կոռումպացված բռնապետության՝ Ադրբեջանի հետ հակամարտության պայմաններում»:

Լրագրողը հիշեցնում է, որ Եվրամիությունը, փորձելով վերացնել ռուսական էներգակիրներից կախումը, դիմում է էներգիայի այլ մատակարարներին և Ադրբեջանը նրանցից մեկն է:

«Հուլիսին այս մասին հայտարարել է Եվրահանձնաժողովի նախագահ Ուրսուլա ֆոն դեր Լեյենը։ Նրա տուն վերադառնալուց շաբաթներ անց Եվրոպայի նոր համարձակ գործընկերը սկսել է սպանել ավելի քան 200 հայի (նկատի ունի սեպտեմբերին Բաքվի ռազմական ագրեսիան ընդդեմ ՀՀ ինքնիշխան տարածքի)՝ Հայաստանին լիակատար ենթարկեցնելու պանթուրքական արշավի նոր դրվագում: Արևմուտքում մեծ աղմուկ բարձրացավ, բայց ոչ մի բովանդակալից միջամտություն չձեռնարկվեց Հայաստանին օգնելու համար…

«Համընդհանուր» սկզբունքները թույլերի համար են. սառը սեփական շահը՝ քողարկված որպես ալտրուիզմ, կառավարում է Արևմուտքի վարքագիծը միջազգային հարթակում:

Եվրոպան ինքնուրույն կամ ամերիկյան ճնշման տակ որոշել է ազատվել ռուսական էներգիայի աղբյուրներից։ Իսկ որպես այլընտրանքային մատակարար ընտրել է Ադրբեջանը։ Կարևոր չէ, որ Ադրբեջանն իր ռևանշիստական պատերազմն է մղում ինքնիշխան հարևանի դեմ, կամ նույնիսկ այն, որ նա ավելի բռնապետական, անազատական և ռեպրեսիվ է, քան Ռուսաստանը: Կարևորն այն է, որ Ադրբեջանը Ռուսաստան չէ: Կարևոր չէ, որ հայերը դարեր շարունակ ենթարկվել են զանգվածային սպանությունների, բռնի կրոնափոխության, տեղահանության իրենց ծննդավայրերից թուրքերի և ադրբեջանցիների կողմից», — գրում է հեղինակը՝ պատմական անդրադարձ կատարելով Հայոց ցեղասպանությանը, այնուհետև Արցախյան հիմնախնդրի պատմությանը:

Կոմիրեդին հիշեցնում է, որ Ադրբեջանը 2020-ի պատերազմում միայնակ չի կռվել. նրա զորքերը վերապատրաստվել և վերահսկվել են ՆԱՏՕ-ի անդամ Թուրքիայի կողմից, որը նաև իր միջոցներով հազար սիրիացի մոջահեդի է թրաֆիքինգի ենթարկել՝ որպես թնդանոթի միս ծառայեցնելու համար: 

Այնուհետև հեղինակը հիշեցնում է նրանց արարքները մարտի դաշտում և դրանից դուրս՝ խոշտանգումներ, գլխատումներ, հայ խաղաղ բնակիչների գլխատումներ, ինչպես նաև պատերազմից հետո Բաքվում Իլհամ Ալիևի բացած տխրահռչակ «ռազմավարի պուրակը»:

«Այսօր խաղաղության մասին վեհ քարոզներ տվող ուժերից ոչ մեկն այն ժամանակ մատը չշարժեց: Հնդկաստանն այն սակավաթիվ երկրներից մեկն էր, որը կարիքի պահին Հայաստանին զենքի տեսքով շոշափելի աջակցություն է առաջարկել: Երեք առանձին աղբյուր ինձ հաստատել է, որ Դելին մոտ էր ինքնաթիռով տեղափոխելու բարդ զինատեսակներ, սակայն պատերազմն այնպիսի խառնաշփոթի մեջ էր գցել Հայաստանը, որ Երևանի վարչակազմը, որը գործում էր առանց հրամանատարական կառույցի, չի կարողացել հասկանալ, թե ինչպես ստանալ այդ նյութը», — գրում է հեղինակը։ 

Նա ընդգծում է, որ ստեղծված իրավիճակում Հայաստանը գնալով ավելի է դիմում Հնդկաստանին՝ իր պաշտպանական կարիքների համար։ Վերջերս Երևանը պատվիրել է տեղական արտադրության հրթիռային համակարգ և հրետանային զենք, գրում է Կոմիրեդին:

«Հնդկաստանը, որպես կանոն, չպետք է միջամտի այլ ազգերի գործերին կամ դառնա հեռավոր հակամարտությունների կողմ: Բայց այս կոնկրետ հակամարտությանը Դելիի չմիջամտելը դժվար թե համոզի Հայաստանի հակառակորդներին հեռու մնալ Հնդկաստանի գործերին միջամտելուց: Մեզ պետք է հիշել, որ Հայաստանի բնաջնջման ձգտող ուժերը ձգտում են նաև փոքրացնել Հնդկաստանը։ Եվրասիայում նրանց ամբողջական հաղթանակի ձախողումը նշանակում է հետաձգել և ձախողել Հարավային Ասիայում նրանց ծրագրերը:

Միայն հայերը կարող են վերջնականապես փրկել Հայաստանը. Բայց Հնդկաստանի շահերից է բխում ավելին անել, քան Երևանին զենք տալը։ Այն պետք է առաջարկի Հայաստանի զինված ուժերի վերապատրաստում. Դելին կարող է նաև բարձր մակարդակի պատվիրակություն ուղարկել Երևան՝ Անկարային, Բաքվին և Իսլամաբադին ցույց տալու, որ Հնդկաստանը մեծապես հետաքրքրված է տարածաշրջանի անվտանգությամբ…

Հայաստանի կողքին կանգնելու Հնդկաստանի ընտրությունը խելացի կլինի»,- եզրափակել է հեղինակը: