«Ժողովուրդն է ամեն ինչ որոշում. մոռացված խոստում» թեմայով քննարկմանը «Երևանի մամուլի ակումբի» նախագահ Բորիս Նավասարդյանն անդրադարձավ իշխանություն-հասարակություն արդյունավետ հաղորդակցության խնդրին՝ հիշեցնելով, որ հրապարակից իշխանության եկած ուժը հասարակության հետ հաղորդակցվելու սեփական տարբերակն է ընտրել։

«Ամեն ինչ սկսվել է նրանից, որ այսօրվա իշխանությունը՝ այն ժամանակվա հեղափոխական ընդդիմությունը, որպես հասարակության հետ հաղորդակցման միջոց, առաջինն ընտրել էր հրապարակը, որտեղ երկկողմանի կապ հաղորդակցության մյուս մասնակցի հետ չկար: Լավագույն դեպքում դրանք վանկարկումներն էին, բայց դա հաղորդակցության վստահելի կամ արդյունավետ ձև չէր: Երկրորդը սոցցանցերն են, որտեղ հաղորդակցության ինտենսիվությունը ավելի լայն է, հնարավորություն կա մեկնաբանություններ դնել, հարցեր տալ: Բայց, ամեն դեպքում, նույն սոցիալական ցանցերում, երբ բավականին հաճախ անմիջապես հեղափոխության ընթացքում և դրանից հետո երևում էին մեր առաջատար քաղաքական գործիչները, կար բավականին լուրջ խնդիր: Այդ հաղորդակցության ընթացքում և՛ տեղեկություն տարածողը, և՛ հաղորդակցության մոդերատորը նույնն է․ ինքն է ընտրում՝ որ մեկնաբանություններին պատասխանել, որն՝ արհամարհել, որ հարցերին ուշադրություն դարձնել, որոնք՝ շրջանցել», — ասաց Բորիս Նավասարդյանը:

Նա, անկախ ժամանակաշրջանից ու հանգամանքներից, իշխանություն-հասարակություն հաղորդակցության ամենաարդյունավետ միջոց համարեց շփումը ԶԼՄ-ների միջոցով։

«Որքան էլ փոխվում է իրավիճակը, որքան էլ զարգանում են տեխնոլոգիաները, ավելի արդյունավետ մոդերատոր, քան լրատվամիջոցներն ու լրագրողներն են, չկա: Եթե իշխանության ներկայացուցիչը անմիջապես լրագրողների հետ բրիֆինգի, հարցազրույցի, մամուլի ասուլիսի ձևով է շփվում, լրագրողը, ներկայացնելով հասարակության հետաքրքրությունները, ձևակերպում է հարցերը, փորձում է շատ դեպքերում բանավեճի մեջ մտնել: Այսինքն, դա է մնում ամենաաշխատող և օգտակար հաղորդակցության ձևը հասարակության հետ», — ընդգծեց «Երևանի մամուլի ակումբի» նախագահը։

Նա նաև նկատեց՝ այստեղ մենք ունենք խնդիրներ, որովհետև բազմաթիվ որոշումներ և օրենքներ են ընդունվել, որոնք սահմանափակում են իշխանության հետ շփվելու լրագրողների իրավունքը:

«Դա և՛ ԱԺ-ում տեղաշարժի սահմանափակումներն են, և՛ զրպարտության ու վիրավորանքի համար փոխհատուցումը, ծանր վիրավորանքի քրեականացումը: Մի խոսքով, լրագրողների աշխատանքը բոլոր առումներով, կարծես, սահմանափակվում է, և մենք տեսնում ենք, որ այսօր շատ քիչ են իշխանության ներկայացուցիչները, որոնք ազատ կարող են շփվել լրագրողների հետ: Այնպիսի տպավորություն է, որ մեծ մասը հրահանգ է ստացել ընդհանրապես որևէ ինֆորմացիա չփոխանցել, հարցազրույցներ չտալ, ինչը սահմանափակում է հասարակության՝ իրազեկ լինելու հնարավորությունը», — նշեց Բորիս Նավասարդյանը։