ղարկել տարաբնույթ մեկնաբանություններով։ Եվ կողմերի միջև տարաձայնությունների դոմինանտ պատճառ նշվում են թիմային տարբերությունները։ Ոմանք դա անվանում են տարբեր սերունդների քաղաքական բանավեճ, հեղափոխական սերնդափոխության հետևանք։

Անկախ նրանից, թե ինչ մարտավարական հնարքների է դիմում Փաշինյանը՝ գործընթացը երկարաձգելու և հայկական կողմի համար ավելի հարմար ու ամուր պլացդարմներ ստեղծելու համար, պետք է արձանագրել, որ բանակցային սեղանին այսօր դրված են Մադրիդյան սկզբունքները, ինչի վերաբերյալ Փաշինյանն այդպես էլ հստակ դիրքորոշում մինչ օրս չի արտահայտել: Ամենայն հավանականությամբ, խնդիրը մանրուքների մեջ է, և դետալների մեկնաբանության հարցում կամ քայլերի հաջորդականության շուրջ կան որոշակի անհամաձայնություններ, կասկածներ։ Արցախի ղեկավարության կազմում գուցե կան մարդիկ, որոնք առանձնապես մեծ վստահություն չունեն Փաշինյանի նկատմամբ, քանի որ վերջինիս խոցելի է դարձնում այն հանգամանքը, որ նա կայուն գործչի տպավորություն չի թողնում, ընդ որում՝ ոչ միայն երկրի ներսում, այլև արտաքին քաղաքական գործընկերների համար։

Չի բացառվում,  նույնիսկ շատ հավանական տարբերակ է, որ այն, ինչ որպես փոխզիջումային լուծում կարող է ընդունելի լինել ՀՀ ղեկավարության համար, հնարավոր է՝ մերժվի Արցախի կողմից։

Բարդ է կռահել, թե ինչի շուրջ է անվստահությունը, որը, թեև երկու պետությունների ղեկավարների դեմ առ դեմ հանդիպումների ընթացքում չի նշվում, սակայն արծարծվում է պատերի տակ տեղի ունեցող խոսակցություններում։ Բնականաբար, Արցախին կարող է և դուր չգալ այն, որ Արցախի՝ բանակցային սեղանի շուրջ վերադարձի թեման զուգորդվում է ԼՂ ադրբեջանական համայնքի վերադարձի փորձերով։

Նիկոլ Փաշինյանի հետ տարաձայնության պատճառ կարող է հանդիսանալ նաև այն, որ Արցախը վերջին մեկ տարվա ընթացքում ամրապնդել է իր հորիզոնական կապերը որոշ աշխարհաքաղաքական կենտրոնների, ընդհուպ՝ մինչև Ռուսաստանի, Իրանի ամենաբարձր օղակների հետ։ Այս ամենը, իհարկե, կարող է նյարդայնացնել Փաշինյանին։  Իրականում կա հանրային մի ընկալում՝ այս տարձայնությունները հանրային հարթակից պետք է դուրս մղել, զբաղվել իրական գործով։