Հերթական ԱՄՆ գործուղվածն Արցախի թեմի առաջնորդ Պարգև արքեպիսկոպոսն է: Այս օրերին նա Լոս Անջելեսում հանդիպումներ է ունենում՝ «Հայրենիքին օգնություն է պետք» խորագրով: Հանուն հայրենիքի, պետական բյուջեն թալանվում է, ամենուր կոռուպցիա և հովանավորչություն է, մենաշնորհները խեղդում են երկիրը, բանակում գեներալների ունեցվածքը աճում է երկրաչափական պրոգրեսիայով, բայց մեկ է, հայրենիքին փող է պետք:

Պարգև սրբազանը ԱՄՆ-ում հայ համայնքի ներկայացուցիչների հետ հանդիպումների ժամանակ արդեն տեղի հայերերից օգնություն է խնդրել՝ բանակի և Արցախում ջերմոցային տնտեսությունները զարգացնելու համար: Իսկ մոտ օրերս նա Գլենդելի քաղաքային այգում հանդիպում կունենա բնակչության հետ: Ուր նստում վեր են կենում, փող են խնդրում: Մի տեսակ նմանվել ենք «Լացկանյանները» հայտնի սիթքոմին, երբ հերոսն ամեն անգամ իր քրոջից գումար էր խնդրում ու դա անում լացելով:

Հարց է առաջանում, ինչու են բանակի բյուջեն թալանող գեներալները, համակարգից հեռանալուց հետո մնում անպատիժ՝ վայելելով թալանած միլիոնները: Դժվա՞ր է թալանվածը հետ բերելու համար քայլեր ձեռնարկել։ Դժվար չէ, ուղղակի մի չգրված կանոն կա՝ չես բռնվել՝ գող չես, ինչ թալանել ես՝ հալալ է, չափն անցար՝ գնում ես անվերադարձ: Միայն բանակում դրանց թիվը զգալի է, մյուս պաշտոնների մասին՝ այլ թեմա է:

Ուղղակի զավեշտ է՝ ամենուր հարստացող պետական պաշտոնյաներ ու մուրացկանություն: Ինչու է թույլատրվում այդպես անխնա մղսել բյուջեն, որ եկեղեցու ներկայացուցչին նվաստացնեն ու ուղարկեն փող մուրալու: Սրանք շատ կնճռոտ հարցեր են:

«Սփյուռքը հոգնել է» պատեհ ու անպատեհ առիթով գումարներ է տրամադրել հայրենիքի շենացման համար. գումարները հասել են տեղ և ծառայել մի քանի մարդու նեղ անձնական շահերին:

Ինչու պետք է ԱՄՆ-ում բնակվող հայը գումար տա Արցախում ջերմոցային տնտեսության համար, երբ Արցախի վարչապետը երկրի ամենահարուստ մարդն է ու ամբողջ գյուղատնտեսության մոնոպոլիստը: Ինչու պետք է ԱՄՆ-ում բնակվող, այնտեղ հարկեր վճարող մարդը գումարներ տա մեր բանակին, երբ մեր երկրի հարկերից հավաքված հարկերով պահվող բանակում գեներալները օրեցօր հարստանում են, իսկ բանակի խնդիրները օր օրի շատանում են: Ի վերջո, այս համահայկական մուրացկանությանը վերջ տալու ժամանակն է: Մենք մի օր պետք է գիտակցենք, որ մեր պետությանը ոչ ոք պարտավորություն չունի օգնելու, բավական չէ, որ երկիրը գոյատևում է հարազատ — բարեկամի դրսից ուղղակած գումարներով, դեռ պետական ռեկետն էլ չի դադարում: Սրբազանը լավ կանի կոչ անի, որ երկրի ներսում օլիգարխներն ու գեներալները չխանգարեն մարդկանց, որպեսզի բոլորն էլ ապրել կարողանան:

Քանի դեռ անխնա վերացվում է մանր ու միջին բիզնեսը ու գումարը կուտակվում է օլիգարխների մոտ, երկիրը չի կարող նորմալ ապրել: Վերջապես ԱՄՆ արտագաղթած հայերն էլ լավ օրից չեն գնացել: Նրանցից շատերը երկրի՝ այս մթնոլորտից հիասթափված են գնացել: Քանի դեռ մենք հույսներս դրել են մուրացկանության վրա, երբեք ոչ հզորանալու ենք, ոչ զարգանալու: Ուշքի գալու և առաջ նայելու ժամանակն է:

Մկրտիչ Հարությունյան