Տեառնընդառաջը Հայ Առաքելական եկեղեցու տերունի և անշարժ տոներից է և նշվում է փետրվարի 14-ին: Այն տոնվում է Սուրբ Ծննդից քառասուն օր հետո:

Մովսիսական օրենքի համաձայն՝ երբ ընտանիքում առաջնեկն արու զավակ էր ծնվում, նրան քառասուն օր հետո տանում էին տաճար` Աստծուն նվիրաբերելու: Ավետարանը մեզ հայտնում է, որ երբ Հովսեփն ու Մարիամը մանուկ Հիսուսին տարան տաճար` Տիրոջն ընծայելու, այստեղ էր Սիմեոն անունով արդար ու բարեպաշտ ծերունին, ում խոստացված էր մահ չճաշակել, մինչև տեսներ աշխարհի ու մարդկության Փրկչին: Նա ընդառաջ է ելնում Հիսուս Մանուկին. այստեղից էլ՝ «ելանել ընդ առաջ Տեառն» արտահայտությունը: Ահա Ավետարանական այս պատմությունն էլ քրիստոնեական այս գեղեցիկ տոնի հիմքն է, երբ Սիմեոն ծերունու օրինակով մենք դուրս ենք գալիս Տիրոջն ընդառաջ:

Տեառնընդառաջի ծիսական արարողություններն սկսվում են փետրվարի 13-ի երեկոյան ժամերգությամբ: Հավատացյալները տոնին մասնակցում են ձեռքերին մոմեր պահած, որոնք արարողության ավարտին վառում են եկեղեցու կանթեղներից եւ տանում` լուսավորելու իրենց տները: Այս ամենը հիշեցնում է լույսի տոնախմբություն` խորհրդանշելով Սիմեոնի` Հիսուսին տված «Լույս» անունը: Փետրվարի 14-ին մատուցվում է Ս. և անմահ Պատարագ: Ամենայն Հայոց Կաթողիկոս Գարեգին Բ-ի տնօրինությամբ Տեառնընդառաջը նաև հռչակվել է նորապսակների օրհնության օր, և տոնական պատարագից հետո բոլոր եկեղեցիներում կատարվում է նորապսակների օրհնության կարգ՝ զորացնելու նրանց սիրո և հավատարմության դաշինքը:

Ըստ ժողովրդական ավանդույթի` Տեառնընդառաջի օրը կատարվում էին նորապսակների ազգականների փոխայցելություններ: Տրնդեզի ծիսահամալիրի մաս է կազմել նաև բաժինքի կամ օժիտի ավանդույթը: Որպես կանոն` խարույկի դեզը պատրաստում էին նորափեսաները։ Այն վառելու իրավունքը քահանայից հետո դարձյալ նորապսակներինն էր: Իսկ Տրնդեզի կրակի վրայով ցատկելը վերացրել է արգելքը և երիտասարդները ծնողների տուն այցելելու իրավունք են ստացել: Եթե ամփոփ ներկայացնենք, ապա հայրական օջախ դարձ գնացած նորահարսներին այցելում էին փեսաները և տանում տուն: Այս է պատճառը, որ Տեառնընդառաջը ժողովրդական ավանդույթի համաձայն վերաբերում է նորապսակներին, ոչ թե նշանվածներին: