Հիսուսը դարձյալ իր խոսքն ուղղեց ժողովրդին՝ ասելով.
-Ես եմ աշխարհի լույսը։ Ով որ ինձ հետևի, խավարի մեջ չի քայլի, այլ կունենա այն լույսը, որ առաջնորդում է դեպի կյանք։
Փարիսեցիներն ասացին.
-Դու ինքդ ես վկայություն տալիս քո անձի մասին, հետևաբար քո վկայությունն
ընդունելի չէ։
Հիսուսը պատասխանեց.
-Հակառակ նրան, որ ես եմ վկայություն տալիս իմ մասին, այսուհանդերձ այդ վկայությունը ճշմարիտ է, որովհետև գիտեմ, թե որտեղի՛ց եկա և ո՛ւր եմ գնում։ Բայց դուք չգիտեք, թե ես որտեղից եմ գալիս և ուր եմ գնում։ Դուք արտաքին երևույթներից եք դատում. ես ոչ ոքի չեմ դատում։ Իսկ եթե դատելու լինեմ, իմ դատաստանը ճշմարիտ է, որովհետև ես առանձին չեմ, այլ ինձ հետ է նաև իմ Հայրը, որ ինձ ուղարկեց։ Ձեր Օրենքում իսկ գրված է, որ երբ երկու հոգու վկայությունները համաձայն են լինում միմյանց, ուրեմն այդ վկայությունը ճշմարիտ է։ Ես եմ վկայում իմ մասին, և Հայրը, որ ինձ ուղարկեց, նա էլ է վկայում իմ մասին։
Նրանք հարցրին նրան.
-Որտե՞ղ է քո Հայրը։
Հիսուսը պատասխանեց.
-Դուք ո՛չ ինձ եք ճանաչում և ո՛չ էլ իմ Հորը, որովհետև եթե ինձ ճանաչեիք, ճանաչած կլինեիք նաև իմ Հորը։
Հիսուսն այս խոսքերն ասաց տաճարի գանձատանը, երբ ուսուցանում էր։ Ոչ ոք չձերբակալեց նրան, որովհետև նրա ժամանակը դեռ չէր հասել։
(Հովհաննեսի ավետարան 8:12-20)