Ժամկետային զինծառայող, 1998 թվականի ծնված Արթուր Դավիթյանի հայրը օգոստոսից պետական դռներ է թակում՝ պաշտպանության նախարարությունից Վարդենիսի զորամաս, որտեղ ծառայում է որդին, այնտեղից՝ հոսպիտալներ, բուժմասեր: Նա վստահեցնում է, որ իր որդին տառապում է Ժիլբերի համախտանիշով, ժառանգական հիվանդությամբ, որն արտահայտվում է արյան մեջ բիլիռուբինի բարձրացմամբ, լյարդի, երբեմն փայծաղի մեծացմամբ:

Հայրը որդու հիվանդության մասին իմացել ե մեկ տարի առաջ, ձմեռային զորակոչի ժամանակ, երբ բժշկական փորձաքննությամբ բացահայտվեց, որ Արթուրի լյարդն ու փայծաղը մեծացած են, բիլիռուբինի պարունակությունը՝ նորմայից բարձր: Այն ժամանակ Արթուր Դավիթյանին 6 ամսվո տարկետման իրավունք տվեցին: Այսպես սկսվեց Արթուր Դավիթյանի բժշկական ոդիսականը:

Հուլիսին՝ ամառային զորակոչից առաջ, կրկին սկսվեցին հետազոտությունները՝ «Գրիգոր Լուսավորիչ»  բժշկական կենտրոնում, Յոլյանի անվան արյունաբանական կենտրոնում, Կանազի հիվանդանոցում:  Պատասխանները հակասական էին: «Յոլյանում բժիշկների կոնսիլիումը ասաց, որ այս անգամ ավելի վատ են անալիզների պատասխանները, որ պահանջվում է խորը հետազոտում»: Բայց ռազմաբժշկական հանձնաժողովը մի կողմ դրեց տատանումները և հուլիսի 24-ին տղային պիտանի ճանաչեց զինվորական ծառայության համար:

Զինվորի հոր բողոքները պաշտպանության նախարարություն, նախարարին կից հասարակական խորհրդին, ՄԻՊ գրասենյակ արդյուքն չտվեցին: Նրան անգամ հրաժարվում էին տրամադրել որդու բժշկական փաստաթղթերը:

Հայրը պատմում է, որ ծառայության առաջին իսկ շաբաթում որդու առողջությունը վատանում է: «Սկզբում ասում էր,  լավ է: Բայց 6-րդ օրը սկսեց բողոքել որովայնի ցավերից, մեկ շաբաթից առաջին անգամ կորցրեց գիտակցությունը», — պատմում է հայրը:

Օգոստոսի 12-ին հիվանդ զինծառայողին բերում են Դադիվանքի եկեղեցի: Որոշված է լինում, որ եկեղեցին է զինվորական երդման արարողության համար ամենահարմար տեղը: Արթուրը ուշաթափվում է:  «Տղաս սփրթնած, շնչակտուր էր լինում: Տարան, սիստեմա միացրեցին: Գյուղի բժիշկն անգամ եկավ, ասեց՝ երեխի փայծաղը մեծ է, ո՞նց են բերել բանակ»:  Այստեղից տանում են ծառայության վայր՝ Վարդենիսի զորամասերից մեկը:

Կարճ ժամանակ անց տղան կրկին ուշաթափվում է, և օգոստոսին հետ են բերում Երևան, երեք ամսով պաrկացնում են Մուրացանի հոսպիտալում: «Իմ խնդրանքով անցկացվեց Ժիլբերի համախտանիշի անալիզ, ախտորոշումը հաստատվեց», — հիշում է հայրը: Բայց ռազմաբժշկական հանձնաժողովը նոր նիստ անցկացրեց , և Արթուրին կրկին տարան Վարդենիս:

Ըստ պաշտպանության նախարարի  զինապարտների և զինծառայողների առողջական վիճակի փորձաքննության կարգը հաստատելու մասին հրամանի, որով սահմանվում է զինվորական ծառայության հետ անհամատեղելի ֆիզիկական թերությունների և հիվանդությունների ցանկը,  եթե արյան մեջ անուղղակի բիլիռուբինը կայուն 25մկ/մոլ լ.-ից ավելի է, ապա զորակոչիկներին տրվում է տարկետում մինչև մեկ տարի, որից հետո նշանակվում է կրկնակի փորձաքննություն, իսկ զինծառայողները պիտանի չեն»:  Նման հիվանդներին ցուրտ և խոնավ պայնանները հակացուցված են:

«Իրեն հանել են պոստեր, ցուրտ, խոնավ տեղ, Օմարի լեռնանցքում, որը նման հիվանդներին օրենքով արգելված է: Զանգել էր, լաց էր լինում, հետո ճաշարան են տարել, « նարյադի» : Ասում է՝ աֆիցերները գիտեն, սաչոկ եմ ես, չեն սիրում ինձ, նագրուզկի տակ են դնում, կարծում են՝ ձևացնում եմ, որ հիվանդ եմ: Ինքը զինվոր է, իրեն որ ասում են՝ ստիպված ենթարկվում է: Բայց ինչո՞ւ: Սենց զինվո՞ր են տանում բանակ», — վրդովվում է հայրը: Մեզ հետ զրույցից մեկ օր առաջ որդին կրկին ուշաթափվել է:

Forrights.am-ը Արթուր Դավիթյանի հոր հետ զրույցից անմիջապես հետո կապ հաստատեց զորամասի հրամանատարության հետ: Անձնակազմի գծով հրամանատար Եղիկյանը մեզ հետ հեռախոսազրույցում հայտնեց, որ Արթուր Դավիթյանը այսօր տեղափողվել է բուժմաս, իսկ առավոտյան նրան կրկին տեղափոխելու են Վարդենիսի հոսպիտալ: «Այսօր ես ինքս, կորպուսի «նաչմեդը» նրան նայել ենք: Նա երեք անգամ հետազոտություն է անցել հոսպիտալներում, Երևանում մի քանի ամիս պարկել է, հիմա նորից ուղարկում ենք Վարդենիս, հոսպիտալ : Բժիկշները որոշում են տվել, որ 15-ից 18-ը տանենք հոսպիտալ ստուգման, տանում ենք»:

Նրան « սաչոկի» պե՞ս եք վերաբերվում:

—   Այդպիսի բան չկա, նա կիրթ, լավ երեխա է, գանգատվել է, որ հիվանդ է, տարել ենք ստուգման, նրան պոստ չենք հանել:

—   Բայց ոնց որ հանել եք մի անգամ:

—   Ես էլ  25 տարի եմ գնացել պոստեր, հետո ի՞նչ: Մի կես ժամ առաջ նրա մոտ էի: Լավ կլինի: Վաղը էլի կտանենք Վարդենիս:

—   Բայց Վարդենիսում արդեն ստուգել են ու ուղարկել են նորից ծառայության:

—   Եթե որոշեն, որ հիվանդ է, ուրեմն, հիվանդ է, առողջ է՝ ուրեմն, առողջ է: Դա բժիշկների գործն է: Մենք ստեղ ինչո՞ւ պետք է հիվանդ երեխա պահենք: