Մի պահ պատկերացնենք, որ երկրում կառավարման համակարգը չի փոխվել և փետրվարին մեզ սպասվում են նախագահական ընտրություններ: Այդ դեպքում նախատոնական տրամադրությունները հետին պլան կմղվեին` իրենց տեղը զիջելով նախագահական թեժ քարոզարշավին, որն իր հանգուցալուծումը գտնելու էր փետրվարի ընտրություններով: Եթե պահպանվեր նախագահական համակարգը, մենք առիթ չէինք ունենա կենտրոնանալ Սերժ Սարգսյանի անձի վրա, որովհետև Սամանադրության ուժով նա պետք է լքեր Հայաստանի իշխանության ղեկը:

 Մյուս կողմից` լարվածության լրացուցիչ աղբյուր կլիներ այն, որ իշխանության ներսում բացակայում է այն խարիզմատիկ գործիչը, որի շուրջ կկոնսոլիդացվեր համակարգը: Սա կարող էր բացահայտել համակարգի քաղաքական, կազմակերպչական սնանկությունը` նույնիսկ այն պարագայում, երբ Հայաստանում բացակայում է ուժեղ ընդդիմությունն` իր առաջնորդով: Հայաստանի համակարգը` Սերժ Սարգսյանի գլխավորությամբ, ճաքեր տվեց անգամ 2013-ի նախագահական ընտրությունների ժամանակ, երբ իշխանության հակառակորդը Րաֆֆի Հովհաննիսյանն էր` իր քաղաքական անմեղսունակությամբ: Սրան գումարենք այն հանգամանքը, որ սահմանադրական փոփոխությունները վերջնականապես փակեցին իշխանության վերադառնալու Լևոն Տեր-Պետրոսյանի և Ռոբերտ Քոչարյանի ճանապարհները, չեզոքացրեցին Գագիկ Ծառուկյանի ու Հովիկ Աբրահամյանի ամբիցիաները: Եթե կառավարման համակարգը փոխված չլիներ, այս բոլոր գործոնները տեսականորեն կարող էին գոյություն ունենալ, իսկ այդ «բեռով» համակարգը կարող էր «չմարսել» հերթական նախագահական ընտրությունները:

Սերժ Սարգսյանը պրագմատիկ գործիչ է և թերևս համակարգը ցնցումից հեռու պահելու հրամայականը նրան ստիպեց նախաձեռնել սահմանադրական փոփոխությունները: Սա թերևս ավելի գլոբալ խնդիր է, քան` սեփական իշխանության երկարաձգման հարցը: Իհարկե, խնդիրը չի կարելի այնքան պրիմիտիվացնել` կարծելու համար, որ կառավարման մոդելի փոփոխությունը համակարգը փրկելու դեղատոմսն է: Առայժմ Սերժ Սարգսյանին հաջողվել է չեզոքացնել համակարգին սպառնացող արտաքին գործոնները, նրան ձերբազատել այն լարվածությունից, որը կարող էր առաջանալ նախագահական ուղղակի ընտրությունների հետևանքով սպասվող լարվածությունից: Սակայն ակնհայտ է, որ Սերժ Սարգսյանի համար տակավին բաց են մնում նոր համակարգի բովանդակության, առաքելության հարցերը: Սա շատ սկզբունքային հարց է, որն էլ, ըստ էության, պատճառ է հանդիսանում, որպեսզի Սերժ Սարգսյանը հապաղի 2018-ի իր որոշումը հրապարակայնացնելու հարցում: Գլոբալ և արագ փոփոխվող աշխարհը, Հայաստան-Եվրամիություն նոր համաձայնագիրն ավելի են խորացնում հայաստանյան համակարգի ճգնաժամը` ավելի ընդգծելով նրա ադեկվատության բացակայությունը, անորակությունը: Սերժ Սարգսյանը հստակ գիտակցում է, որ իշխանության նոր ժամկետում չի կարող բավարարվել համակարգային ֆիլտրումներով և, ըստ էության, հարկադրված է լինելու զոհաբերել գործող համակարգը` երկրի զարգացման հեռանկարը չվտանգելու համար: Մյուս կողմից` Սարգսյանն` իր արժեհամակարգով, մենթալիտետով, կարծես թե` պատրաստ չէ նոր` ավելի բաց համակարգի ստեղծմանը, որի պարագայում պալատական խարդավանքներն իրենց տեղը զիջելու են հրապարակային քաղաքականությանը:

2018-ի համատեքստի առանցքում ոչ թե Սերժ Սարգսյան-Կարեն Կարապետյան երկընտրանքի ինտրիգն է, այլ համակարգային տրանսֆորմացիայի բովանդակային բաղադրիչի բացակայությունը: