Հարցազրույց հասարակական-քաղաքական գործիչ Դավիթ Սանասարյանի հետ:

Դուք պնդում եք, որ հայ-իրանական սահմանին ընդհանրապես ռու­սական սահմանապահների կարիքը չկա՞:

Մենք այդտեղ ընդհանրապես խնդիր չունենք: Ամենահանգիստ տեղն է, որ կարող են մեր սահմանա­պահներն իրականացնել ծառայու­թյուն: Այդտեղ չկա ոչ պասիվ, ոչ էլ առավել ևս ակտիվ իրավիճակ, որ մենք մտածենք չենք կարող հսկել: Առհասարակ իմ կարծիքը, մոտե­ցումն այն է, որ ամբողջությամբ ռու­սական զորքերը պետք է դուրս գան: Կեղծ հիմնավորում է, որ նրանք մեր անվտանգությունն են ապահովում, նման բան չկա: Բազմաթիվ անգամ­ներ տեսել ենք, որ նրանք որևէ ձևով անվտանգություն չեն ապահովում: Թուրքիան կարողանում է իր օդուժն անցկացնել մեր սահմանով ու դրա համար որևիցե պատասխան չկա Թուրքիային: Հակառակը տեսել ենք, թե ինչպես է Թուրքիան ռուսական ինքնաթիռը վայր գցում: Այնուամե­նայնիվ, տեսել ենք պերմյակովներ և այլն, և այլն: Դա չարիք է, որի առկա­յությունը կախվածության մեջ է պա­հում մեզ Ռուսաստանից: Հայաստա­նը պետք է հրաժարվի դրանից:

Կարո՞ղ ենք արձանագրել, որ այս հանգամանքը տանում է նրան…

Այս հանգամանքը պետք է մեզ արթնացնի, հասկանանք, որ նստել են մեր մեջքին, մի հատ էլ «ոտքով խփում են» կողքներիս, որ խելոք պա­հեք ձեզ կամ այս ուղղությամբ, կամ այն ուղղությամբ գնացեք: Հիմա իրենց մեր մեջքից իջեցնելու ժամա­նակը եկել է, վաղուց էր եկել, հիմա ակնհայտ է:

Հասարակությունից համապա­տասխան ազդակները գալի՞ս են, որ «մեջքից իջեցնելու» ժամանակն է:

Շատերը տեղեկացված էլ չեն, մարդկանց ուղղակի պետք է իրազեկենք: Հասարակությունը, եթե չի անդրադառնում, նշանակում է, որ իրենց համար օրակարգային չի նման թեմաները, դրա կարևորությունը չեն գիտակցում, մարդիկ, որոնք դրա կարևորությունը հասկա­նում են, պետք է հասարակությանն ապացուցեն, որ սա առաջնահերթ խնդիր է: Եթե կորցնում ես ինքնիշխանությունը, օր օրի մի նոր խնդրի առաջ ես կանգնելու: Ովքեր սա հաս­կանում են և չեն կարողանում հա­սարակության համար դարձնել լուրջ խնդիր, ուղղակիորեն պարտված են:

«Հայկական Ժամանակ»