Մի օր Հիսուսը լեռ բարձրացավ աղոթելու և ամբողջ գիշերն անցկացրեց Աստծուն աղոթելով։ Առավոտյան իր մոտ կանչեց իր աշակերտներին և նրանցից ընտրեց տասներկու հոգի, որոնց նաև առաքյալ կոչեց։ Այդ առաքյալներն էին՝ Սիմոնը, որին և Պետրոս անվանեց, Անդրեասը՝ նրա եղբայրը, Հակոբոսը, Հովհաննեսը, Փիլիպպոսը, Բարթուղիմեոսը, Մատթեոսը, Թովմասը, Ալփեոսի որդին՝ Հակոբոսը, Նախանձահույզ կոչված Սիմոնը, Հակոբի որդի Հուդան և Հուդա Իսկարիովտացին, որը մատնիչ եղավ։

Ապա նրանց հետ միասին իջավ մի տափարակ տեղ։ Այնտեղ էին բոլոր աշակերտները, ինչպես նաև ժողովրդի մի մեծ բազմություն, որ հավաքվել էր Հրեաստանի բոլոր կողմերից, Երուսաղեմից և շրջակայքից և Տյուրոսի ու Սիդոնի ծովեզրյա շրջաններից։ Բոլորն էլ եկել էին լսելու Հիսուսի խոսքերը և բժշկվելու իրենց հիվանդություններից։ Նրանք, ովքեր չար ոգիներից էին տառապում, բժշկվում էին։ Ամբողջ ժողովուրդն ուզում էր դիպչել նրան, որովհետև նրանից մի զորություն էր դուրս գալիս և բոլորին էլ բժշկում
(Ղուկասի ավետարան 6:12-19)