Երեկ լոսանջելեսաբնակ նկարչուհի Վերա Հարությունյանը  յուրօրինակ մի կտավ նվիրեց Փարաջանովի տուն- թանգարանին: Մի փոքրիկ հատված՝ «Հայական Վարկածի » և նկարչուհու զրույցից.

— Ինչո՞վ է պայմանավորված վայրի ընտրությունը:

— Փարաջանովի տուն- թանգարանն ինձ համար մի հոյակապ վայր է. բացառիկ է էներգետիկ առումով, այստեղ շուրջդ ամբողջ գլուխգործոցներ են, ես զգում եմ Փարաջանովի ոգին:

— Ի՞նչ կպատմեք Վերա Հարությունյան նկարչուհու մասին:

— Ծնվել եմ Երևանում: 26 տարի առաջ տեղափոխվել եմ ԱՄՆ: 19 տարի չեմ եղել հայրենիքում: Ավարտել եմ Երևանի պետական համալսարանի երկրաբանական ֆակուլտետը՝ ինժեներ -երկրաբան եմ: Ստեղծագործել եմ մանկուց, բայց նկարելու ներքին պահանջ զգացի, երբ մեկնեցի ԱՄՆ մշտական բնակության: Միգուցե շնորհակալ պիտի լինել միգրացիոն դժվարություններին, դրանց շնորհիվ բացահայտվեց այն շնորհը, որ Աստված տվել էր ինձ: Արդեն ԱՄՆ- ում պրոֆեսիոնալ նկարչական կրթություն ստացա:

— Ինչ է փոխվել մեր երկրում, սա առաջին հարցն է, որ հետաքրքրում է հայաստանաբնակներիս:

— Շատ փոխված եմ տեսնում, հիմնականում դեպի լավը։ Ճիշտ է՝ թերություններ կան, բայց ամբողջ աշխարհն է հիմա մոդեռնացված: Մենք շտապում ենք ,անցումային ժամանակաշրջան է երկրում, պետության կայացման համար անկախության 26 տարին քիչ է: Հասկանում եմ, որ ամեն սերունդ ուզում է ինքը տեսնել պետության կայացումը, բայց պետք է համբերել, կարևորը, որ անկախություն ենք ձեռք բերել, որը սքանչելի ու թանկ բան է, և որը պաշտպանել է պետք:

— Այցը հայրենիք որոշակի նպատակ ուներ, պատմեք այդ մասին:

— Եկել եմ Հայաստան «Ծագումով Հայեր» հաղորդաշարի շրջանակներում, որը ՀՀ վարչապետի հրավերով իր 10- ամյակը նշում էր մայր հայրենիքում: Գիտե՛ք, արդեն երկար տարիներ է ստեղծագործում եմ, իմ կտավները ցուցադրվել են ԱՄՆ մի շարք նահանգներում, Ֆրանսիայում, Իտալիայում, Իսպանիայում, Շվեյցարիայում, Բելգիայում, Հունաստանում,  Ռուսաստանում, Չինաստանում, Հ.Կորեայում, Կանադայում, Իռլանդիայում, Մոնակոյում, Ճապոնիայում, սակայն իմ երազանքն է՝ ցուցադրվել Հայաստանում: Թե՛ սփյուռքի նախարարությունը, թե՛ մշակույթի նախարարությունը տեղյակ են, սակայն ինչ -ինչ պատճառներով դեռ որոշակիացում չկա: Այս այցիս իրականացրեցի իմ նպատակներից մեկը, հուսով եմ՝ մյուսներն էլ իրականություն կդառնան։ Հիսուսին պատկերող կտավների շարք ունեմ, որոնց մի քանիսը բերել եմ ինձ հետ, բերել եմ հատուկ սրբավայրերին նվիրելու նպատակով: Աստծո կամոք, այս կարճ ժամանակահատվածում հասցրեցի մեկնել Իսրայե՝լ ինձ հետ տանելով Հիսուսյան շարքի կտավներից երկուսը. մեկը՝ Երուսաղեմի հայկական առաջնորդանիստ՝ սրբ Հակոբ եկեղեցում նվիրեցի Նուրահան պատրիարքին , մյուսը՝ Թել- Ավիվի հայկական եկեղեցուն: Ինձ համար, որպես հավատացյալի, մեծ պատիվ է, որ իմ գործերը լինելու են Տիրոջ սրբավայրերում: Այնուհետև վերադարձա և մեկնեցի Արցախ, որտեղ Հիսուսի մի կտավ նվիրեցի Շուշիի Ղազանչեցոց եկեղեցուն, իսկ մյուսն այսօր նվիրեցի ինձ համար շատ սիրելի մի օջախի՝ Փարաջանովի տուն- թանգարանին: Վստահ եմ, որ այս ամբողջ էներգետիկան ինչ կուտակվեց իմ մեջ, որը տանում եմ ինձ հետ, վերածվելու են յուրահատուկ կտավների:

— Ձեր ստեղծագործությունն ինքնատիպ է. նկարում եք մատերով, իսկ գունային գաման ու պատկերների խաղն ուղղակի անպատմելի զգացողություն են պարգևում դիտողին: Ձեր Հիսուսների շարքն, անշուշտ, ասելիք ունի, հետաքրքիր է՝ ինչո՞վ է պայմանավորված դրանց մեջ Քրիստոսի կիսված դեմքը…

— Ես ստեղծագործելիս ոչինչ չեմ պլանավորում: Սպիտակ կտավի առջև վերանում եմ իրականությունից ու ենթագիտակցությունս ձեռքերիս գույներ է տալիս, որոնք դառնում են պատկերներ: Այդպես է նաև Քրիստոսին պատկերող շարքը. Երկար ժամանակ ես էլ չէի հասկանում՝ ինչու է Հիսուսը կիսատ դեմքով գալիս: Մի օր, սակայն երազ տեսա, որտեղ ստացա պատասխանը. « Ով եմ ես, որ տամ տիրոջ կերպարը լիովին», իսկապես, ես ինձ չեմ վերապահում այդ իրավունքը:

Հ.Գ. Վերա Հարությունյանի աշխատանքներին կարելի է ծանոթանալ www.veraarts.com կայքում։