Հայաստանում մշակույթի նախարարի աթոռը նավսած է: Այս մասին մենք գրել ենք դեռ տարիներ առաջ: Իսկ եթե լուրջ, ապա այս աթոռին հավակնողներից ոչ մեկը լավ չի պատկերացնում իր անելիքը, մարդիկ գալիս են հանրային մշակույթ՝ մտածողություն փոխելու հայտով, փորձենք չկասկածել՝ լավ բան անելու հույսով, սակայն ստացվում է ինչպես միշտ: Թերևս սրա ապացույցներից մեկն է Թումանյանի անվան տուն-թանգարանում բոլշևիկյան-ստալինյան, խորհրդային բռնարարքների զոհերի հիշատակին նվիրված ցուցահանդեսը փակելու մշակույթի նախարարության որոշումը:

Այն, որ մշակույթի փոխնախարար Արև Սամուելյանը շատ հեռու է մշակույթից, պարզ էր ի սկզբանե: Նշանակման օրից գործից բացարձակ անտեղյակ տիկնոջը վստահվեց հուշարձանների ոլորտը, ինչի արդյունքում այնտեղ հիմա խայտառակ վիճակ է (սակայն սա ուրիշ քննարկման թեմա է): Նրա վերջին հայտարարություն — բացատրությունը, թե ցուցահանդեսը քաղաքականացված էր, դրա ապացույցն է:

Արմեն Ամիրյանը ստանձնել է մի ոլորտ, ուր մշակույթի ոլորտի հնաբնակները սոցիալ-հոգեբանական առումով ահավոր վիճակում են. մեր մշակների դժգոհությունն այլևս անցնում է բոլոր սահմանները: Միջին սերունդը ճոճվում է հնի ու նորի արանքում՝ հստակ չպատկերացնելով իր անելիքը: Իսկ նոր սերունդը, որ համառորեն մշակույթ ու մտավորական փնտրող չգտնողի կաղապարի մեջ է տեղավորվել, կարծես չի էլ պատկերացնում իր անելիքը:

Այս ֆոնի վրա հմայիչ ժպիտով մշակույթի նախարարը չափազանց գործնական պետք է լինի, հստակ շտրիխներով խնդիրները լուծելու հարցում, մինչդեռ օր օրի ոլորտի պատասխանատուները հրահանգում են ձգել գոտիները, մյուս կողմից՝ մտնում է ստվեային դաշտ, իր հետ բերելով թե՛ արդեն մի բուռ մնացած մտավորականների դժգոհությունը, թե՛ դաշտում ակտիվ կոնտիգենտի տարակուսանքը:

Եթե այսպես շարունակվի, այս նախարարն էլ երկար չի ձգելու, ու շուտով ունենալու ենք մեր «տարաբախտ» մշակույթի հերթական նախարարը:

Ռուզան Ավոյան