Մայրաքաղաքի կառավարումը լրիվ ինքնահոսի է մատնված, դրանում համոզվում ես, երբ ժամանակավոր բացակայությունից հետո վերադառնում ես Երևան:

«Սանիտեքին»  դեղին քարտ պետք էր  ցույց տալ վաղուց, սակայն այս մասին չեն էլ մտածում մեր կառավարիչները: Խայտառակ վիճակում է աղբահանությունը՝ հատկապես փողոցային աղբահանությունը փնթի ու անկազմակերպ անցկացնելու համար ոչ ոք պատասխանատվություն չի կրում:

Ամառն անցավ, գարշահոտ բուրող աղբամանները չփոխվեցին նորով, տեղ -տեղ հնարավոր չէ անցնել դրանց կողքով:

Կենտրոն համայնքում տեղեր կան, որ աղբն ամիսների հնություն ունի: Ու ամենահետաքրքիրն այն է, որ քաղաքային իշխանությունները ոչ մի տող չեն գրում ընկերությանը զգուշացում-նկատողություն անելու մասին, գոնե քաղաքացիներին տեղեկացնելու, որ իրենք էլ են մտահոգ ընկերության խայտառակ աշխատանքի հարցով:

Մայթերի ու բակերի խայտառակ վիճակի համար էլ որևէ լուծում չկա կարծես. բակերը դարձել են ավտոկայանատեղի, իսկ մայթերը…

Երվանդ Քոչարի փողոցում լարախաղացի հմտություն է պետք մայթով քայլելու համար:

Խորենացու փողոցի գրիլանոցի մասին արդեն երևի անիմաստ էլ է գրելը, ահազանգից հետո գալիս են փողը վերցնում, մի երկու օր ներս են տանում ապարատները, նորից նույնը՝ մայթը փակ է, ճենճից սևացած, խայտառակ վիճակում:

«Ծիրան»ուպերմարկետի կողքին ցայտաղբյուրի տակից տարիներ շարունակ ջուր է հոսում . «Երևան ջուրը» քնած է։ Ու սա դեռ մեկ թաղամասի խնդիրների մի չնչին մասն է:

Ռուզան Ավոյան