2017 թվականին Հայաստանում վարչապետ Կարեն Կարապետյանի հանձնարարությամբ բոլոր մարզերում հանդիպումներ եղան, քննարկվեցին հնարավոր ներդրումային ծրագրերը: Մի կողմից համայնքային տնտեսությունների օպտիմալացումից հետո ակնհայտ է, որ աշխատատեղեր են փակվելու, մյուս կողմից՝ հայտարարվում է ներդրումային բումի մասին, ըստ որի՝ հազարավոր աշխատատեղեր կստեղծվեն և տնտեսությունը ոտքի կկանգնի:

Վարչապետը հայտարարեց 3.2 մլրդ դոլար ներդրումների մասին, որոնցից 850 միլիոնը՝ 2017 թվականին:

Մինչ վարչախումբը նկարում է մեր երազանքի մոլորակը, փաստերն այլ բան են ասում՝ 2017 թվականի առաջին 6 ամիսների ընթացքում փոքր ու մեծ, բազմաթիվ ընկերություններ փակվեցին, որոշներն արդեն « վերջին շնչում են»:

Փակման պատճառները տնտեսվարողները տարբեր կերպ են բացատրում. դրանք հիմնականում այն ընկերություններնն են, որոնք զրկվել են վերին իշխանության դաբրոյից, արդյունքում՝ ֆինանսների անհասանելիություն, բարձր տոկոսադրույքներ, տնտեսական չարդարացնող աճ, հարկային բեռ, սահմանափակ շուկա, արտագաղթ, ազգաբնակչության գնողունակության անկում, կոռուպցիա, բարձր տոկոսով վարկեր, գործազրկություն, աղքատություն, սխալ հաշվարկներ, ոչ մասնագիտական գործունեություն, անհավասար մրցակցություն . այսպես կարելի է երկար շարունակել:

Փրփուրներից կախված գործարարները կքած են վարկերի տակ, իսկ թե ինչ ներդրումներ են արվել, դեռևս հաշվարկ չի ներկայացվում:

Մինչ ներդրումների ծավալն ու ուղղությունը կհստակեցվի, բազմաթիվ ընկերություններ կամ սնանկանում են, կամ լուծարվում, կամ ժամանակավորապես դադարեցնում գործունեությունը: Ստացվում է՝ակամա, թե միտումնավոր մաղվում է դաշտը, իսկ ներդրումները բաժին կհասնեն յուրայիններին:

Աննա Գրիգորյան