Օրերս կայքերից մեկը հրապարակեց մեր երկրի առանցքային պաշտոնյաներ՝ի ՀՀ բանակում չծառայած և ծառայած զավակների ցանկը: Ցանկի առաջացրած աղմուկը փոքր- ինչ տարօրինակ էր մի երկրի համար, որտեղ բոլորն ամեն ինչ գիտեն:

Ասել, որ հայտնություն էր ցուցակը, ճիշտ չէ, ուղղակի ամփոփ տվյալները տպավորիչ էին: Սակայն դրանից ոչինչ չի փոխվում, բոլորս էլ գիտենք, որ չինովնիկների զավակներն( անգամ ոչ այդ տրամաչափի), կամ չեն ծառայում, կամ ծառայում են այնքան արտոնյալ պայմաններում, որ չծառայածի հաշիվ է, ու էլի բանակի բեռը մնում է միջին վիճակագրական քաղաքացու զավակների ուսերին:

Հետաքրքիր է, որ ըստ ցանկի՝ նույն ընտանիքի զավակներից մեկը ծառայել է, մյուսը՝ ոչ: Սա ևս իր բացատրությունն ունի։ Տարիներ առաջ բանակում չծառայած մարդիկ չէին կարող բարձր պաշտոններ զբաղեցնել, ու սա հաշվի առնելով է, որ քիչ թե շատ կարողներն իրենց այն զավակներին, որոնց ապագան տեսնում էին չինովնիկի կարգավիճակում, ամեն բան անում էին, որ ծառայությունը գրանցվի, ու որդին զինգրքույկ ունենա:Դրան զուգահեռ, նրանց այն զավակները, որոնք նման հավակնություն չունեին, ուղղակի ազատվում էին բանակից:

Այժմ իրավիճակը փոխվել է, այն օրվանից, երբ չծառայածները սկսեցին պատասխանատու պաշտոններ զբաղեցնել, իսկ երկրում իրավիճակը սրվել, կտրուկ ավելացան արտերկրում սովորող կամ որևէ ախտորոշմամաբ բանակից ազատված տղաների թիվը:

Ով չգիտի, որ ժամանակին ասպիրանտուրա ընդունվում էին (ինչպես Ցոլակյանի որդին) կլորիկ գումարով հենց բանակից ազատվելու նպատակով, կամ տարբեր թեթև ու ոչ ապացուցելի հիվանդություններ են հորինվում, տարեկետման համար( ինչպես Լոքյանի որդու պարագայում է):

նորից եմ կրկնում, պարտադիր չէ այդ տրամաչափի չինովնիկ լինել նման ձևով հարց լուծելու համար, բավական է մի կլորիկ գումար ունենալ, որպեսզի կարողանաս հարցը լուծել քո ուզած ձևով:

Չար լեզուներն ասում էին, որ տարիներ առաջ մի զորակոչի ընթացքում 6-7 միլիոն դոլար էր շրջանառվում:

Ռուզան Ավոյան