Վերջին օրերի դատավարությունները, որտեղ ամեն ինչ խառնվել են իրար, մտորելու տեղիք են տալիս: Դատական համակարգը չի կայանում մեզանում, հարգանքը, որը պիտի բացարձակ լիներ դատական իշխանության նկատմամբ, չկա ու չի էլ կարող լինել, քանի դեռ միջին վիճակագրական քաղաքացին, որին հետաքրքրում է հասարակական գործընթացները, չի վստահում իշխանությանը:

Եթե ամբաստանյալի աթոռներին նստած են հանրությանը հետաքրքրող գործով անցնողներ, ամեն ինչ արվում է, որ այդ դատավարությունները տապալվեն: Դրանք որպես կանոն վատ են կազմակերպվում, ամեն ինչ արվում է, որ հանրությունը զգա, որ իրեն այս ինստիտուտում չեն հարգում, և քաղաքացիները փոխադարձում են անհարգալից վերաբերմունքը: Մարդիկ աղմկում են, հաճախ անհարկի ( դրա համար հատուկ պաթոսալեցուն զանգված կա), դա ոգևորում է ամբաստանյալներին, որոնք էլ իրենց հերթին են դժվարացնում ընթացող պրոցեսները, մի խոսքով՝ ամեն ինչ անում են, որպեսզի այդ դատավարությունները տապալվեն:

Եթե դատական նիստերը լուսաբանող լրագրողների նկատմամբ (որոնց վերանորոգումից հետո դատական դահլիճներում ապակեմեկուսացրել են) պատշաճ հարգանք դրսևորեն և թույլ տան ամբողջությամբ ընկալել դատապրոցեսը, հնարավոր է, որ սրված էմոցիաներով հոդվածներ չեն լինի:

Նույն կերպ, եթե հեղափոխական կամ այլ՝ հանրային հնչեղության գործով ամբաստանյալի նկատմամբ բռնություն չկիրառվի, այլ փոքր- ինչ պրոֆեսիոանալ մոտեցում ցուցաբերվի պատկան մարմինների կողմից, երևի թե այսքան աղմուկ չի բարձրանա:

Նույնը՝ փաստաբանների հետ կապված խնդիրներում, դժվա՞ր է հստակ ամրագրել փաստաբանը զննության ենթարկվում է, թե ոչ և առաջնորդվել օրենքով: Չի արվում: Եւ այս ամենի արդյունքում մարդիկ շոուների ականատես են լինում:Իսկ բուն խնդիրները մնում են բարձիթողի:

Ոչնչից աղմուկում են, ասում -խոսում են, անցնում  գնում է: Վերը նշվածն, ինչ խոսք, բերում է ապաշնորհ կառավարման մասին մարդկանց կարծիքի ձևավորման, որը շատ մտահոգիչ է. դժգոհությունն այն բաժնետոմսն է, որը չարժե իրար վրա դարսել:

Ռուզան Ավոյան